Momentos

Σε σκόρπια σειρά, μερικές από τις καλύτερες στιγμές του ταξιδιού:

Εθνικό Μουσείο Ανθρωπολογίας (Πόλη του Μεξικού): Δεν είμαι ειδικός και δεν θα μπορούσα να πω αν είναι το καλύτερο στο είδος του ή όχι, αλλά πάντως είναι εντυπωσιακό. Τεράστιο, καλά οργανωμένο και γεμάτο με ευρήματα και παραστάσεις από όλους τους πολιτισμούς της Μεσοαμερικής μέχρι και τις μέρες μας. Πολλά κομμάτια είναι αντίγραφα ευρημάτων που βρίσκονται σε αρχαιολογικούς χώρους, και η ποιότητά τους είναι τέτοια ώστε μπορούν να θεωρηθούν έργα τέχνης από μόνα τους. Θα μπορούσε κανείς να περάσει εβδομάδες εκεί, από το πρωί ως το βράδυ, και πάλι να μην το εξαντλήσει...


Πυραμίδα του Τεποστέκο (Πολιτεία Μορέλος): Δασωμένο μονοπάτι στρωμένο με μεγάλες πέτρες σαν σκαλοπάτια ανεβαίνει από τις παρυφές του χωριού Τεποστλάν ως την πυραμίδα. Η ανηφόρα είναι απότομη, σε μία ώρα περίπου καλύπτεις υψομετρική διαφορά 400 μέτρων. Λίγο πριν την κορυφογραμμή, δίπλα στο μονοπάτι, ορθώνονται βράχια ύψους 20-25 μέτρων. Στη βάση, ένας σταυρός: Στον Χούλιο, από τους συντρόφους του, 2001. Προφανώς, κάποιος άτυχος αναρριχητής που γκρεμίστηκε.

Φτάνουμε στην πυραμίδα. Ανεβαίνω στα τείχη (απαγορεύεται, αλλά δεν έχω προσέξει την πινακίδα) και αγναντεύω τη θέα από τα 2.100 περίπου μέτρα:

Στον δρόμο για την Πουέμπλα, χαζεύω μακριά την οροσειρά της Σιέρρα Νεβάδα καθώς το πούλμαν ελίσσεται στην ορεινή εθνική οδό, και μου κρατάει συντροφιά αυτό το κομμάτι:


Φαράγγι Σουμιδέρο (Πολιτεία Τσιάπας): Το πούλμαν σταματάει σε μια τουριστική καντίνα που δεν σου πολυγεμίζει το μάτι. Παραδίπλα, οι αναπόφευκτοι πάγκοι με τα αναμνηστικά. Κατεβαίνεις στον μώλο, φοράς σωσίβιο και μπαίνεις στη λάντζα που τραβάει ανάντη του ποταμού ("Γκρι-χάλ-μπα", συλλαβίζει για χάρη μας ο ξεναγός). Στα μάτια μας ξετυλίγεται ένα ονειρεμένο τοπίο: απότομα βράχια που φτάνουν σε ύψος τα χίλια μέτρα κάνουν χώρο για να περάσει το ποτάμι:

Αποικίες άγριων πουλιών, ερωδιοί, γύπες, κορμοράνοι. Δύο κροκόδειλοι κάνουν τη μεσημεριανή τους σιέστα και αδιαφορούν για την παρουσία μας. Παρακάτω, ο χρόνος και η βροχή έχουν δημιουργήσει στο βράχο ένα έργο τέχνης από ρίζες, φυλλώματα και πέτρα: το "δέντρο των Χριστουγέννων":

Στην επιστροφή, το κούνημα της λάντζας με νανουρίζει και αποφεύγω να κοιτάξω το σκουπιδαριό που κατεβάζει το ποτάμι...

Καταρράκτες Άγουα Ασούλ (Πολιτεία Τσιάπας): Τροπική ζέστη και υγρασία που σε κάνει να αγκομαχάς. Ανεβαίνουμε τα σκαλοπάτια δίπλα στους θεαματικούς καταρράκτες. Ξύλινα μπαλκονάκια φιλοξενούν τους επίδοξους φωτογράφους. Πολλοί μπαίνουν να κολυμπήσουν στις βάθρες.

Συνεχίζω το περπάτημα μέχρι εκεί που τελειώνουν τα σκαλοπάτια, μετά παίρνω το μονοπάτι που ανηφορίζει ομαλά προς τις πηγές. Σιγά σιγά ο οργανισμός προσαρμόζεται, βρίσκει τον ρυθμό της αναπνοής. Απολαμβάνω τα βήματα στο νοτισμένο χώμα, τη θέα της πυκνής καταπράσινης βλάστησης, το γουργούρισμα του νερού. Στέκομαι να κάνω ένα τσιγάρο δίπλα στο ποτάμι, και να χορτάσω μια σπάνια και πολύτιμη στιγμή μοναξιάς και ηρεμίας...

(συνεχίζεται)

.