Momentos, II

Στο ταξίδι επισκεφτήκαμε πολλούς και αξιόλογους αρχαιολογικούς χώρους, θα έλεγα όμως ότι αυτοί οι τρεις ξεχωρίζουν: Τεοτιουακάν, Παλένκε, Τσιτσέν Ιτσά.

Το Τεοτιουακάν βρίσκεται σε ένα επιβλητικό τοπίο, σε ένα ξερό υψίπεδο όπου νιώθεις την ενέργεια του ήλιου να σε ηλεκτρίζει. Οι δύο πυραμίδες, του Ήλιου και της Σελήνης, όταν τις κοιτάς από το Μονοπάτι των Νεκρών, προκαλούν δέος.


Το Παλένκε δεν θα μπορούσα να το περιγράψω. Δεν περιγράφεται. Ο ιερός τόπος των Μάγια ξεπροβάλλει μέσα από τη ζούγκλα σαν μέσα από ένα όνειρο. Εύχομαι μόνο να ήμασταν εκεί μια ώρα νωρίτερα, για να βλέπαμε τα μνημεία να αναδύονται μέσα από την καταχνιά της ζούγκλας.


Στο Τσιτσέν Ιτσά αιχμαλωτίζει το βλέμμα η μεγαλόπρεπη πυραμίδα, αφιερωμένη στον θεό Κουκουλκάν, ένα πραγματικό θαύμα γεωμετρίας και αστρονομίας φορτωμένο με συμβολισμούς.


Αλλά η συγκλονιστικότερη εικόνα του ταξιδιού ήταν ο καθολικός ναός του Σαν Χουάν στο ορεινό χωριό Τσαμούλα της Τσιάπας. Μπαίνοντας σε πιάνει αμέσως η μυρωδιά από τα κεριά. Καρέκλες, στασίδια και λοιπά καθίσματα δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα. Το δάπεδο στρωμένο με πευκοβελόνες από τα δάση που στεφανώνουν το χωριό. Περιμετρικά στους τοίχους, αγάλματα αγίων της καθολικής εκκλησίας τοποθετημένα σε βιτρίνες, διακοσμημένες με φύλλα από καλαμπόκι, λουλούδια, καντηλάκια. Δίπλα, χρωματιστοί σταυροί στη μνήμη των νεκρών. Οικογένειες ιθαγενών Τσοτσίλ γονατίζουν, ανάβουν κεριά, τα τοποθετούν σε σειρά, προσεύχονται, κάνουν σπονδές στη μνήμη των ανθρώπων τους με τα αγαπημένα τους ποτά. Σε μια άκρη, θυσιάζουν έναν κόκορα.


Ναι, το Μεξικό είναι μια χώρα όπου η καθολική εκκλησία έχει παίξει έναν μεγάλο ιστορικό ρόλο και έχει αφήσει παντού τα αποτυπώματά της, ιδιαίτερα το Τάγμα των Δομινικανών. Ωστόσο, όσο απομακρύνεσαι από τα αστικά κέντρα, διαπιστώνεις ότι στη συνείδηση των αυτοχθόνων οι αρχαίες θρησκείες διατηρούνται ζωντανές, έχοντας απλώς φορέσει το κοστούμι του καθολικισμού. Οι άνθρωποι προσκυνούν το άγαλμα του Αγίου Αντωνίου, αλλά προσεύχονται στους θεούς της βροχής και του καλαμποκιού, όπως πριν από πεντακόσια και βάλε χρόνια.

Αν και άθεος, αν και εξαιρετικά δύσπιστος προς κάθε τι το μεταφυσικό και υπερβατικό, οφείλω να παραδεχτώ ότι εκεί μέσα με έπιασε ανατριχίλα, ότι έμεινα άφωνος. Μας είχαν προϊδεάσει, ωστόσο άλλο να το ακούς και άλλο να το βλέπεις με τα μάτια σου. Δυστυχώς, η φωτογράφηση μέσα στο ναό απαγορεύεται δια ροπάλου.

(η συνέχεια και το τέλος τη Δευτέρα)