Wake up and smell the coffee

Το 1968 οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν στο Μεξικό. Το Μεξικό που τη χρονιά εκείνη έζησε το δικό του σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας, τον δικό του Μάη του '68, για τον οποίο όμως λίγα γνωρίζουμε στην αποδώ μεριά του Ατλαντικού. Μέσα σε πολιτική αναταραχή και μαζικές διαδηλώσεις φοιτητών, η προετοιμασία για τους Αγώνες προχωρούσε κανονικά. Ώσπου, δέκα ημέρες πριν την έναρξη της Ολυμπιάδας και μετά από εννιά συνεχόμενες εβδομάδες κινητοποιήσεων, οι φοιτητές κατέληξαν σε μια μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην Πλατεία των Τριών Πολιτισμών, στην περιοχή του Τλατελόλκο του Μέξικο Σίτυ. Το βράδυ της 2ας Οκτωβρίου, η αστυνομία, ο στρατός και παραστρατιωτικές ομάδες χτύπησαν τη διαδήλωση με πραγματικά πυρά. Απολογισμός: πάνω από 300 νεκροί.

Εννοείται ότι οι Αγώνες έγιναν κανονικά.

Το 1988 τη διοργάνωση της Ολυμπιάδας ανέλαβε η Σεούλ. Σαν πρόβα τζενεράλε για τους Ολυμπιακούς, οι Κορεάτες φιλοξένησαν τους Ασιατικούς Αγώνες του 1986. Στη διάρκεια των αγώνων, τέθηκαν υπό κράτηση πάνω από 260.000 άτομα, αντιφρονούντες του στρατιωτικού δικτατορικού καθεστώτος, στα πλαίσια ενός "προγράμματος κοινωνικής κάθαρσης". Το πείραμα αποδείχτηκε επιτυχημένο και η μέθοδος εφαρμόστηκε ξανά κατά τη διάρκεια της Ολυμπιάδας -σλόγκαν της οποίας ήταν το "Αρμονία και Πρόοδος"*.

Οι Αγώνες βέβαια έγιναν κανονικότατα -και υπό την προστασία του αμερικανικού στόλου, που στάθμευε στα νερά της Κορέας για το φόβο τρομοκρατικού χτυπήματος από το Βόρειο αδελφάκι της.

Κι επειδή η ζωή μας κύκλους κάνει, και φαίνεται ότι οι κύκλοι αυτοί επαναλαμβάνονται ανά εικοσαετία, φέτος οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα γίνουν στην Κίνα. Μια χώρα που διαπρέπει σε τομείς όπως η καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η λογοκρισία, η επιβολή εργασιακών συνθηκών τύπου μεσαίωνα και η καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος στο όνομα μιας ξέφρενης ανάπτυξης. Και, κοντά σε αυτά, η κατοχή/καταπίεση του Θιβέτ.

Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες™, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τους λατρευτικούς σκοπούς της αρχαιότητας, ούτε και με τα ρομαντικά -με ή χωρίς εισαγωγικά- και ολίγον ναΐφ οράματα του Πιερ Ντε Κουμπερτέν. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια σκέτη μπίζνα, σκληρή και προσοδοφόρα, που ανήκει -κυριολεκτικά- σε μια ντουζίνα εταιρείες-μεγάλους χορηγούς, σε τρία-τέσσερα τηλεοπτικά δίκτυα και σε μια δράκα τυχάρπαστων που μάθαμε να τους αποκαλούμε "Αθανάτους". Περσινά ξινά σταφύλια, θα μου πεις. Πράγματι, αυτή η εξέλιξη δεν προέκυψε χτες, ξεκίνησε τη μακρινή δεκαετία του '60, όταν ένας δαιμόνιος επιχειρηματίας ονόματι Χορστ Ντάσλερ, τότε αφεντικό της Adidas (μακαρίτης πια), αντιλήφθηκε την επιχειρηματική προοπτική αυτού του πράγματος*.

Στο φως των ανωτέρω ιστορικών γεγονότων, ξεχασμένων πια εδώ και καιρό, και της πραγματικότητας που περιγράφεται στην τελευταία παράγραφο, ακούγεται αστεία η δήλωση του αναπληρωτή κυβερνητικού απροσώπου, Αντώναρου του Ατυχή, ότι η κυβέρνηση καταδικάζει πράξεις που δεν έχουν καμία σχέση με το Ολυμπιακό Πνεύμα. Άλλο τόσο αστεία, όμως, ή μάλλον αφελής, ακούγεται η απάντηση ότι σε πλήρη αντίθεση με το Ολυμπιακό Πνεύμα βρίσκεται η ολοκληρωτική Κίνα.

Δεν υπάρχει το Ολυμπιακό Πνεύμα, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, κι αν υπάρχει δεν έχει καμία σχέση με αυτό που υπονοούν είτε ο Αντώναρος είτε οι αντιδρώντες δημοσιογράφοι -το αρχαίοπνεύμααθάνατο και τα συναφή. Κι αν μεν ο πρώτος έχει τη δικαιολογία ότι αποτελεί μέρος του παιχνιδιού, έστω και σαν τελευταίος τροχός της αμάξης, οι δεύτεροι τι δικαιολογία έχουν;

Καλές οι ευαισθησίες για το Θιβέτ, τον Δαλάι Λάμα και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά λιγουλάκι όψιμες. Και ολωσδιόλου άσχετες με τους Ολυμπιακούς Αγώνες™ και το δήθεν πνεύμα τους. Επιπλέον, οι ίδιες ευαισθησίες πάνε περίπατο όταν ψάχνουμε να αγοράσουμε καινούργιο λάπτοπ, και χαιρόμαστε που το βρίσκουμε στην εξαιρετική τιμή των 499 ευρώ και δώρο ένα φλασάκι του 1 γιγαμπάϊτ (που έτσι κι αλλιώς κοστίζει πια όσο δύο σοκοφρέτες). Οι ίδιες ευαισθησίες θα πάνε περίπατο και το καλοκαίρι με το πρώτο ελληνικό μετάλλιο, αφού θα έχουμε εξαντλήσει τις διαμαρτυρίες μας υπογράφοντας το αναπόφευκτο e-petition για να δεχτεί η Κίνα να προσέλθει σε διάλογο με τον Δαλάι Λάμα...

Το επεισόδιο με τους Γάλλους δημοσιογράφους στην Ολυμπία ήταν μια φάλτσα νότα σε ένα καλά σκηνοθετημένο σόου. Το κακό όμως, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, είναι ότι, στη συνέχεια του επεισοδίου, όλοι αντέδρασαν όπως ήταν αναμενόμενο να αντιδράσουν. Να περιμένουμε άραγε κάτι ανάλογο ξανά σε είκοσι χρόνια;

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης


Υ.Γ. Στις 30-9-2006 περισσότεροι από 70 Θιβετιανοί προσπάθησαν να διαφύγουν από την Κίνα στο Νεπάλ περνώντας από το παγετωνικό διάσελο του Nangpa La στα Ιμαλάϊα. Έγιναν αντιληπτοί από Κινέζους συνοριοφύλακες, οι οποίοι άνοιξαν πυρ εναντίον τους, σκοτώνοντας τουλάχιστον ένα άτομο (τη 17χρονη καλόγρια Kelsang Namtso), τραυματίζοντας άλλους και συλλαμβάνοντάς τους. Το επεισόδιο κατέγραψαν σε φωτογραφίες και βίντεο οι ορειβάτες Pavle Kozjek (Σλοβενία), Alex Gavan και Sergiu Matei (Ρουμανία), ενώ τη μαρτυρία τους έδωσαν και άλλοι ορειβάτες που επιχειρούσαν ανάβαση στο όρος Τσο Όγιου. Μεταδόθηκε πρώτα από το ορειβατικό site MountEverest.net, ενώ στη συνέχεια εξέδωσε σχετικό ψήφισμα και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (εδώ, σε αρχείο .pdf).

Έγραψαν τίποτα σχετικό οι ελληνικές εφημερίδες; Εγώ τουλάχιστον δεν βρήκα τίποτα. Μήπως οι Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα; Ούτε.

Τα συμπεράσματα δικά σου...

[ακολουθεί το σχετικό βίντεο:]




*Πηγή: Vyv Simson-Andrew Jennings "Τα αφεντικά των Ολυμπιακών Αγώνων" (εκδόσεις "Ποντίκι", 1992, μετάφραση Γιώργου Κουσουνέλου).


.