Ξεμπούκωσε

Την περασμένη εβδομάδα μου ήρθε ένα e-mail από την κοινότητα λογιστών taxheaven σχετικά με έναν μαθητικό διαγωνισμό που βρίσκεται σε εξέλιξη και φέρει τον τίτλο "Ξεμπλόγκαρε".

Εν συντομία, ο διαγωνισμός απευθύνεται σε μαθητές δημοτικού σχολείου, γυμνασίου και λυκείου, που καλούνται "να μάθουν να αξιοποιούν τα νέα μέσα, τα social media (ή αλλιώς εργαλεία Web 2.0) και κυρίως να μάθουν να δημιουργούν τα δικά τους ιστολόγια (blogs) με εργαλεία web που είναι διαθέσιμα ελεύθερα και δωρεάν". Από κάθε βαθμίδα εκπαίδευσης θα βραβευθούν δύο ιστολόγια με χρηματικά έπαθλα (3.000 € το πρώτο και 2.000 € το δεύτερο κάθε κατηγορίας).

Εκ πρώτης όψεως, πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ενέργεια στα πλαίσια της Κοινωνίας της Πληροφορίας, της Ψηφιακής Ελλάδας, των Νέων Τεχνολογιών και άλλων ευφημισμών. Σκαλίζοντας όμως λίγο περισσότερο την είδηση, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, μου δημιουργήθηκαν κάποιοι προβληματισμοί που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σου.

Πρώτα απ' όλα, η εκπαιδευτική αξία και η σκοπιμότητα του διαγωνισμού. Το να μάθει κάποιος πώς να δημιουργήσει ένα blog χρησιμοποιώντας τα "ελεύθερα και δωρεάν" εργαλεία που προσφέρει το διαδίκτυο είναι υπόθεση λίγων λεπτών της ώρας -άσε που για τα παιδιά μικρότερης ηλικίας, που έχουν εντρυφήσει στη χρήση υπολογιστών από την αρχή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, θα είναι παιχνίδι. Ακόμη κι αν κανείς δεν αρκεστεί στις on-line εφαρμογές βοήθειας των ίδιων των παρόχων, κυκλοφορούν στο εμπόριο βιβλιαράκια με χρηστικές οδηγίες που κάνουν το στήσιμο ενός ιστολογίου απλή ιστορία.

Από την άλλη, το να μάθει κανείς "να φτιάχνει blog" είναι ένας αυτοτελής σκοπός: δεν είναι σαν να μαθαίνει τη χρήση του Office, δεν είναι δηλαδή ένα εργαλείο που θα χρειαστεί στην επαγγελματική του ζωή, ούτε κάτι απαραίτητο για την ανάπτυξη της προσωπικότητάς του. Μαθαίνεις να φτιάχνεις blog εφόσον αποφασίσεις ότι θέλεις να έχεις blog. Τόσο απλά.

Και γιατί αποφασίζει κανείς ότι θέλει να έχει ένα blog; Προφανώς υπάρχουν τόσοι λόγοι όσοι και bloggers, και ακόμη περισσότεροι, αλλά πίσω από κάθε αφορμή υπάρχει μια βαθύτερη ανάγκη, κοινή λίγο πολύ για όλους τους "κατόχους ιστολογίου" (που λέει και το google): η ανάγκη για έκφραση και επικοινωνία.

Εν προκειμένω, η ανάγκη αυτή γίνεται αντικείμενο διαγωνισμού. Δεν είναι κάτι πρωτοφανές, το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους διαγωνισμούς τραγουδιού, π.χ. Όμως εδώ υπάρχει επιπλέον και ένα άνωθεν επιβεβλημένο καλούπωμα της ανάγκης για έκφραση, εφόσον "Κάθε ιστολόγιο (blog) που θα συμμετέχει στο διαγωνισμό, θα πρέπει να αναλύει 4 υποχρεωτικά βασικά θέματα. Αυτά είναι: α. ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΟΥ, β. Η ΠΟΛΗ / ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΣΟΥ, γ. ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ /ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ της ΠΟΛΗΣ/ ΧΩΡΙΟΥ, δ. ΨΗΦΙΑΚΗ ΕΛΛΑΔΑ." (έτσι, με κεφαλαία).

Δεν μπορώ να μην εξάρω, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, την τρομερή φαντασία του Υπουργείου Οικονομίας, που διοργανώνει τον διαγωνισμό, καθώς και την ευρηματικότητα στην επιλογή του θέματος, που θυμίζει εκθέσεις ιδεών του δημοτικού σχολείου για μετά τις διακοπές του Πάσχα. Αναρωτιέμαι όμως, αυτό είναι το νόημα της "Ψηφιακής Ελλάδας"; Η ψηφιοποίηση του "σκέφτομαι και γράφω" με θέμα "Το σχολείο μου/Το χωριό μου" και η αναπαραγωγή του με σύγχρονο περιτύλιγμα;

Μια δεύτερη απορία μου έχει να κάνει με το πώς θα αξιολογηθούν οι συμμετοχές. Όσοι παρακολουθούμε τον χώρο της "μπλογκόσφαιρας" θα συμφωνήσουμε, φαντάζομαι, πως η αξία κάθε ιστολογίου είναι το περιεχόμενό του, και -αν θέλουμε να το πάμε ακόμη παραπέρα- επίσης οι σχολιαστές του. Ένα ιστολόγιο είναι ένας ζωντανός οργανισμός, μια ψηφιακή παρέα που συνομιλεί διαδικτυακά με σημείο αναφοράς έναν ή περισσότερους χώρους. Η δυνατότητα σχολιασμού είναι το στοιχείο που κάνει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα ιστολόγιο και π.χ. μια εφημερίδα, είναι το στοιχείο που βάζει το social μπροστά από το media, είναι η πεμπτουσία της διάδρασης. Μπορούν να αξιολογηθούν όλα αυτά; Και, ακόμη περισσότερο, πρέπει να αξιολογηθούν;

Τέλος, έχω και μια παρατήρηση αισθητικής υφής: αυτά τα σλόγκαν που αρέσκονται να χρησιμοποιούν οι κρατικοί φορείς προκειμένου "να μιλήσουν στη γλώσσα της νεολαίας", όπως -υποθέτω- νομίζουν, μου δίνουν ελαφρώς στα νεύρα. Αυτές οι ψευτομαρκετίστικες φρασούλες τύπου "ξεμπλόγκαρε", "δες την ψηφιακά" και τα λοιπά, όπως και η αφίσα του διαγωνισμού (με δύο έφηβους μεταξύ trendy και emo να κοιτάνε χάσκοντας την οθόνη ενός laptop), δημιουργούν την εντύπωση ότι ο διαφημιζόμενος απευθύνεται σε βασιβουζούκους: Δεν ξέρω τι γνώμη έχεις εσύ για τη νεολαία, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, αλλά προσωπικά θέλω να πιστεύω ότι τα παιδιά στα οποία στοχεύει -υποτίθεται- ο διαγωνισμός μιλάνε κάτι καλύτερο από τη διάλεκτο των Απάτσι στα τεύχη του Λούκυ Λουκ ("Καθιστός Αετός ξεθάψει τσεκούρι πολέμου, ουγκ").

Κοντολογίς, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, η όλη ιδέα του διαγωνισμού καταδεικνύει πιστεύω την προχειράντζα με την οποία αντιμετωπίζονται οι "νέες τεχνολογίες" (αλήθεια, μέχρι πότε θα θεωρούνται "νέες";) από το κράτος, ελλείψει φαντασίας και γνώσης του αντικειμένου. Κάποιος "αρμόδιος" θα σκέφτηκε προφανώς ότι τα blogs είναι της μόδας, αφού ασχολούνται μαζί τους και οι εφημερίδες (...), και άρα "κάτι" πρέπει να κάνουμε με αυτά. Παίρνουμε την κεντρική ιδέα του φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης, βάζουμε θέμα "τι είν' η πατρίδα μας;/μην είναι οι κάμποι;", τσοντάρουμε και δεκαπέντε χιλιάρικα, έτοιμο. Πάω στοίχημα ότι θα ζητήσουν από τον Νίκο Δήμου και τον πιτσιρίκο να κάνουν την απονομή των βραβείων...

Κοινωνία της Πληροφορίας αλά γκρεκ, Μοναδικέ μου Αναγνώστη...

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης



Υ.Γ.: Ανοίγοντας τον υπολογιστή σήμερα το πρωί, έπεσα πάνω σε πολύ ενδιαφέροντα ποστ που δημοσιεύτηκαν το Σαββατοκύριακο και θα ήθελα να στα συστήσω: Ροΐδης, Βασικός Μέτοχος, Old Boy -και πόσα άλλα θα μου ξέφυγαν...