Πίσω στα δικά μας

Είχα την ελπίδα ότι τα πράγματα θα ήταν πιο απλά. Ότι θα επιστρέφαμε από τις διακοπές και θα μπορούσαμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας μερικές ημέρες χαλαρές και ξένοιαστες. Να γράψουμε και να μιλήσουμε όπως στις εκθέσεις του δημοτικού σχολείου: "Πώς πέρασα τις διακοπές μου", "τι βιβλία διαβασα φέτος το καλοκαίρι" και τα συναφή. Να περιγράψουμε τοπία, να ανταλλάξουμε φωτογραφίες, να μιλήσουμε για κόμικς, να ακούσουμε τους τυχερούς φίλους που έκαναν ταξίδια σε μέρη εξωτικά.

Aντ' αυτού, κάρβουνα. Πρώτα ήρθε η προκήρυξη των πρόωρων εκλογών -καλά, θα ασχολούμασταν και με αυτό, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, αλλά εν πάση περιπτώσει δεν θα καιγόμασταν κιόλας. Και πάνω που είπα "καιγόμασταν", ήρθαν οι φλόγες. Οι πραγματικές.



Διάβασα αυτές τις ημέρες τις παρεμβάσεις αρκετών συμπολιτών του διαδικτύου, που κατέληγαν λίγο-πολύ στο συμπέρασμα ότι η πρόσφατη καταστροφή δεν ήταν παρά η αναμενόμενη και εύλογη τιμωρία της κοινωνίας μας -για την απάθειά της, την αφασία της, την αδιαφορία της, την αποχαύνωσή της. Ότι η ευθύνη για το Ολοκαύτωμα της Πελοποννήσου (και όχι μόνο) ανήκει τελικά σε όλους μας -σε ολόκληρη τη ναρκωμένη κοινωνία μας.

Δεν μπορώ να διαφωνήσω ούτε με το σκεπτικό, ούτε και με τα συμπεράσματα των αναλύσεων αυτών. Από την άλλη μεριά, όμως, πιστεύω ότι, πέρα από τις συνολικές-γενικές ευθύνες της κοινωνίας μας, υπάρχουν στην προκειμένη περίπτωση και ad hoc, επί μέρους ευθύνες του κρατικού μηχανισμού -τόσο της κεντρικής διοίκησης, όσο και της τοπικής αυτοδιοίκησης-, οι οποίες είναι σκόπιμο να αναζητηθούν και να αποδοθούν εκεί όπου ανήκουν. Σε τελευταία ανάλυση, η κοινωνία μας δεν έγινε αφασική από τη μία μέρα στην άλλη -τέτοιες καταστροφές όμως δεν συμβαίνουν κάθε μέρα, ούτε καν κάθε χρόνο, και τώρα που συνέβησαν προφανώς δεν είναι η αφασία μας η μοναδική αιτία. Επιπλέον, η αφασία αυτή δεν θεραπεύεται με ξόρκια ούτε με τύμπανα -χρειάζονται ριζικές αλλαγές, βαθιά ριζωμένων νοοτροπιών, που απαιτούν χρόνια: τι θα κάνουμε στο μεταξύ; Θα παρακολουθούμε απλώς την καταστροφή και θα σχολιάζουμε;

Γι' αυτόν τον λόγο, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, ξεκινώντας από τη Δευτέρα θα εξετάσουμε σε μία σειρά από σημειώματα τα δύο μεγάλα ερωτήματα που απασχολούν τον κόσμο τις τελευταίες ημέρες: ποιος φταίει για την καταστροφή και ποιος βάζει τις φωτιές. Ψύχραιμα -ελπίζω- και νηφάλια, θα προσπαθήσουμε να βρούμε κι εμείς τις δικές μας απαντήσεις, που μπορεί να είναι κοινές με πολλών άλλων, μένοντας σε αυτό το "ad hoc" που είπαμε πιο πάνω και αφήνοντας (για την ώρα) κατά μέρος την κοινωνική μας παθολογία. Θα ασχοληθούμε και με τις επερχόμενες εκλογές -θέλοντας και μη. Και επειδή η ζωή συνεχίζεται, ελπίζω ότι θα βρούμε χρόνο να μιλήσουμε και για τα μέρη που επισκεφτήκαμε, τα βιβλία που διαβάσαμε, τις μουσικές που ακούσαμε -όσα κάνουν τη ζωή μας ομορφότερη και εμάς καλύτερους.

Καλώς εξανασμίξαμε.

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης