Μαγική εικόνα

Κι έτσι η αυτοαποκαλούμενη "μεγάλη δημοκρατική παράταξη" επαναπροσδιορίζει το νόημα της δημοκρατίας, καθιερώνοντας σιγά-σιγά, για δεύτερη φορά μέσα σε οκτώ χρόνια, το μοντέλο των εκλογών χωρίς εκλογές, διότι εκλογή σημαίνει να έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο τουλάχιστον προτάσεις, σε δύο τουλάχιστον υποψηφιότητες, όταν η υποψηφιότητα είναι μία δεν πρόκειται για εκλογή, εκτός κι αν το έχουμε πάρει πια απόφαση ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε όχι μόνο το νόημα της δημοκρατίας αλλά και το περιεχόμενο της γλώσσας, το νόημα των λέξεων. Και τα επιτελικά στελέχη της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης θα βγουν και θα χαιρετίσουν αυτήν την εξέλιξη η οποία προάγει την ενότητα του κινήματος, διότι η ύπαρξη και δεύτερου υποψηφίου θα αποτελούσε αναμφίβολα απειλή για την ενότητα, διότι η ύπαρξη και δεύτερου υποψηφίου θα έριχνε σκιά στην αναμενόμενη επικράτηση του πρώτου, και δεν έχει σημασία αν η σκιά θα ήταν μικρή ή μεγάλη, το κίνημα δεν μπορεί να ανεχτεί τη διαμόρφωση συνθηκών που θα έδιναν χώρο στην ανάπτυξη μιας φιλολογίας περί νικητή και ηττημένου εντός των κόλπων του. Όχι, ο ηγέτης πρέπει να είναι ένας και αναμφισβήτητος, και κάτω από τις μεγάλες του φτερούγες θα σκεπάσει όλες τις απόψεις, όλες τις προτάσεις, όλα τα στελέχη. Ποιες απόψεις; Ποιες προτάσεις; Είστε εγκάθετος κύριε, προσπαθείτε να διαβάλλετε το κίνημα, πώς δεν υπάρχουν απόψεις, να, υπάρχουν για παράδειγμα οι ωραίες απόψεις της Αννούλας της εκσυγχρονίστριας, της αναπτυξιακιάς, που ξορκίζει το πρωθυπουργοκεντρικό μοντέλο και αναζητά τα δημοκρατικά αντίβαρα, προχτές δεν τα λέγαμε; τα ξέχασες κιόλας; Αντίφαση; Ποια αντίφαση; Καμία αντίφαση δεν υπάρχει, όλα είναι απολύτως συνεπή και συνεκτικά, το κίνημα θα λειτουργεί με αρχηγοκεντρικό μοντέλο, αλλά αν ο λαός το εμπιστευτεί ξανά, αν δώσει το τιμόνι στα στιβαρά μπράτσα του μεγάλου τιμονιέρη Βενιζέλου, θα αναπτύξει κάτι δημοκρατικά αντίβαρα που θα τα βλέπεις και δεν θα τα πιστεύεις. Να μα την Παναγιά τη Μεταρρυθμίστρια.

Εντωμεταξύ στον άλλον πυλώνα της υπεύθυνης και συνετής διακυβέρνησης, δεν ξέρω αν είδες καθόλου αποσπάσματα από την ηγετική εμφάνιση Σαμαρά στα δελτία του σαββατοκύριακου, αν όμως τα είδες και κατάφερες να μην ξεράσεις, παναπεί ότι έχεις πολύ γερό στομάχι και μπράβο σου. Δεν βάζω λινκ, ειλικρινά ντρέπομαι. Φαίνεται όμως ότι και στη μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη τις ίδιες περί ενότητας απόψεις ασπάζονται, αν και δεν το λένε φωναχτά: το λένε δια της σιωπής τους, η οποία ενίοτε είναι ακόμη πιο εύγλωττη από τις δηλώσεις. Διότι δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο Σταύρος ο Δήμας, για παράδειγμα, ή ο Κώστας ο Χατζηδάκης, εκφράζονται και αντιπροσωπεύονται από αυτό το πολιτικό ήθος και αυτό το πολιτικό ύφος που πρεσβεύει ο Αντώνης ο Σαμαράς, ο μονίμως θυμωμένος, ο μονίμως ξινισμένος με κάτι, ο τιτάνας αυτός της πολιτικής διαπραγμάτευσης που πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις να αποτρέψει την περισσότερη ύφεση που η χώρα δεν αντέχει, με αξιοσημείωτη επιτυχία θα λέγαμε. Κι αν όμως δεν αντιπροσωπεύονται, δεν βγαίνουν να το πουν φωναχτά, κι ίσως να το ψιθυρίζουν συναμετάξυ τους ή με έμπιστους συνεργάτες, ή με δημοσιογράφους του νεοδημοκρατικού ρεπορτάζ που θα φροντίσουν να κάνουν μια κρυπτική, διακριτική αναφορά στις παραπολιτικές στήλες των εφημερίδων τους, διότι κι εδώ αυτό που προέχει είναι η ενότητα του κόμματος, κι όσο υπάρχει η ελπίδα της αυτοδυναμίας κάθε αντίρρηση προς τον Ηγέτη αυτομάτως απαγορεύεται.

Μεταξύ Σαμαρά και Βενιζέλου δυσκολεύομαι στ' αλήθεια να αποφασίσω ποιος είναι πιο αποκρουστικός, ποιος είναι πιο καιροσκόπος, ποιος θα πουλούσε πιο εύκολα την ψυχή της μάνας του προκειμένου να κάτσει στην πολυθρόνα του πρωθυπουργού. Κι όμως, εδώ θά 'μαστε και θα το δούμε, αυτά τα δύο κόμματα, με αυτούς τους δύο αρχηγούς, με αυτόν τον ένα ενιαίο τρόπο λειτουργίας, αύριο-μεθαύριο που ξεκινά η προεκλογική περίοδος -όποτε κι αν ξεκινήσει-, θα κερδίσουν εύκολα τον χαρακτηρισμό "κόμματα της ευθύνης" από τους αντίστοιχους δημοσιογράφους της ευθύνης, θα δακτυλοδείχνονται ως τα κόμματα που μπορούν και πρέπει να πάρουν τις μεγάλες και δύσκολες, πλην όμως αναγκαίες αποφάσεις για να βγάλουν τη χώρα από τα αδιέξοδα στα οποία τα ίδια την οδήγησαν, λειτουργώντας με αυτόν ακριβώς τον τρόπο εδώ και τριάντα χρόνια. Από κοινού, κατά προτίμηση.

.