Περιμένοντας την ανάπτυξη (μην κρατάς την αναπνοή σου)

With such a prospect, new private capital will not engage in Greece, robbing the country of the oxygen needed for investment, growth, competitiveness and jobs.

Με αυτές τις προοπτικές, δεν θα βρεθούν καινούργια ιδιωτικά κεφάλαια που να δεσμευτούν στην Ελλάδα, κι έτσι η χώρα θα στερηθεί το οξυγόνο που χρειάζεται σε επενδύσεις, ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα και θέσεις εργασίας.

Τα παραπάνω δεν τα λέει κάποιος εκπρόσωπος της παλαβής αριστεράς, τα λέει αυτός εδώ ο κύριος. Και εξηγεί και γιατί τα λέει: διότι, ακόμη κι αν αυτό το περίφημο δεύτερο πακέτο "διάσωσης" της χώρας εφαρμοστεί μέχρι κεραίας, και πάλι η καλύτερη προοπτική για τη χώρα είναι να βρεθεί το 2020 με ένα χρέος περί το 120 % του ΑΕΠ, 116 % το επανεκτίμησε λέει η τρόικα, μικρή σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο εν λόγω κύριος θεωρεί πως οι πιθανότητες να εφαρμοστεί κατά γράμμα το πρόγραμμα είναι μάλλον λιγοστές, για λόγους που εύκολα μπορούμε να φανταστούμε και που τους αναφέρει και ο ίδιος επί τροχάδην: κοινωνικό κόστος, πολιτική αστάθεια και πραγματικά δεδομένα της οικονομίας (με άλλα λόγια: ύφεση), συν το γεγονός ότι οι ίδιοι οι εμπνευστές του προγράμματος κάνουν κιόλας λόγο για το ενδεχόμενο να χρειαστεί κι ένα τρίτο πακέτο μετά το δεύτερο, ή ένα δεύτερο κούρεμα μετά το πρώτο, ή και τα δύο. Ενδεχόμενο που δικαιολογημένα προβληματίζει, διότι τέτοια πακέτα και κουρέματα θα μπορέσουν να (ξανα)γίνουν μόνο εάν κι εφόσον υπάρξει πολιτική συμφωνία σε επίπεδο ΕΕ/Ευρωζώνης/ΔΝΤ, πράγμα που κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε καν για τον επόμενο μήνα, πολλώ δε μάλλον σε ορίζοντα οκταετίας: οι πολιτικοί συσχετισμοί είναι δεδομένοι σήμερα μόνο, αύριο όχι.

Έχω ακούσει μια άποψη που λέει ότι, σε θέματα ευρωζώνης και ευρωπαϊκής οικονομίας γενικότερα, τους αναλυτές του αγγλοσαξωνικού κόσμου δεν είναι να τους παίρνεις και πολύ τοις μετρητοίς, διότι έχουν συγκεκριμένες προκαταλήψεις που υπαγορεύονται από τα συμφέροντά τους. Μπορεί να είναι κι έτσι, δεν αντιλέγω, όμως ο συγκεκριμένος κύριος Ελ-Εριάν δεν είναι ένας οποιοσδήποτε αναλυτής: τυχαίνει να είναι και διευθύνων σύμβουλος μιας εταιρείας διαχείρισης επενδυτικών κεφαλαίων (αν το λέω σωστά), που διαχειρίζεται ένα χαρτοφυλάκιο συνολικής αξίας κάτι λιγότερο από 1,5 τρις δολάρια. Που δεν το λες ακριβώς "ψίχουλα". Και ο κύριος αυτός μας λέει, με ομολογουμένως κομψό και διακριτικό τρόπο, ότι μάλλον θα αποφύγει να συμβουλέψει τους πελάτες του να επενδύσουν στην ωραία μας πατρίδα (= να δεσμεύσουν τα κεφάλαιά τους σε μια χώρα με εξαιρετικά αβέβαιο μέλλον). Ο κύριος αυτός δεν είναι καθηγητής πανεπιστημίου που αντιμετωπίζει ακαδημαϊκά το ζήτημα, ούτε πολιτικός που ενδιαφέρεται πριν απ' όλα για την επανεκλογή του. Είναι ένας απ' αυτούς στους οποίους αναφερόμαστε όταν λέμε "οι αγορές". Κι όταν βλέπουμε ότι οι αγορές δεν πετάνε ακριβώς τη σκούφια τους με την επιτυχή ολοκλήρωση του περιλάλητου PSI, όταν βλέπουμε ότι δεν εντυπωσιάζονται και πάρα πολύ που για πάρτη τους ξηλώσαμε το μισό εργατικό μας δίκαιο και ρίξαμε τους μισθούς, τότε ίσως πρέπει να προβληματιστούμε λιγουλάκι περισσότερο σχετικά με τις προοπτικές αυτής της πολιτικής που ακολουθούμε και με τις αντικειμενικές πιθανότητες επιτυχίας της.

Από την άλλη, μπορεί κανείς να θεωρεί πιο έγκυρο αναλυτή τον Μπάμπη τον Παπαδημητρίου, ας πούμε. Ή τον Μίμη τον Ανδρουλάκη, που θεωρεί απολύτως εφικτό να δημιουργηθούν 500.000 βιώσιμες καλά αμειβόμενες νέες θέσεις εργασίας σε εξωστρεφείς καθιερωμένους και νέους ανερχόμενους τομείς, μέσα σε μια δεκαετία. Τι να μας πεις κι εσύ, καημένε Μοχάμεντ.

.