19 Δεκεμβρίου 2014

Δάσκαλε που δίδασκες

Παραδόξως, η πρόταση Τσακυράκη για το πώς θα μπορούσαν να παρακαμφθούν οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής κατά τη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας έκανε κάποιο γκελ, τουλάχιστον στον θαυμαστό κόσμο των ελληνικών σόσιαλ μύδια. Μου φαίνεται απίστευτο, αλλά βρέθηκαν άνθρωποι να την επικροτήσουν, και μου φαίνεται διπλά απίστευτο ότι σε αυτούς συγκαταλέγονται και συνάδελφοι, μέχρι και συμφοιτητές μου από τη σχολή (που, διάολε, όσο να πεις, το ίδιο Συνταγματικό διδαχτήκαμε).

Κι επειδή αν μπλέξουμε με ερμηνευτικές προσεγγίσεις του Συντάγματος, και θα ξημερωθούμε, και άκρη δεν θα βγάλουμε, ας προσπαθήσουμε να το πιάσουμε το θέμα με μερικά πρακτικά παραδείγματα, μπας και καταλάβουν όλοι το ανεδαφικό (τουλάχιστον) της εν λόγω πρότασης.

Παράδειγμα πρώτο: έστω ότι η παρούσα Βουλή ξεπερνάει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τον σκόπελο της προεδρικής εκλογής και συνεχίζει κανονικά τη λειτουργία της. Ας πούμε ότι σε δύο, τρεις, τέσσερις μήνες υποβάλλεται πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης. Γίνεται η ψηφοφορία και το αποτέλεσμα είναι 142 βουλευτές υπέρ της πρότασης, 140 κατά, και 18 αποχές, όλες από τους χρυσαυγίτες.

Με βάση το Σύνταγμα, η πρόταση πρέπει να απορριφθεί. Με βάση το σκεπτικό του Τσακυράκη, πρέπει να θεωρηθεί ότι έγινε αποδεκτή. Ναι ή όχι;

(όποιος προσπαθήσει να παρακάμψει το ερώτημα με το επιχείρημα ότι δεν έχει σημασία, διότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έχει χαθεί η δεδηλωμένη, ας αντικαταστήσει την πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης με πρόταση δυσπιστίας κατά ενός οποιουδήποτε υπουργού)

Παράδειγμα δεύτερο: γίνονται εκλογές. Πρόωρες ή όχι, κάποια στιγμή θα γίνουν, δεν θα γίνουν; Και το πρώτο κόμμα, όποιο κι αν είναι, εκλέγει ας πούμε 143 βουλευτές. Ενώ η Χρυσή Αυγή εκλέγει 20. Με βάση το σκεπτικό του Τσακυράκη, θα πρέπει να θεωρηθεί ότι το πρώτο κόμμα έχει τη δεδηλωμένη και μάλιστα με αυτοδυναμία, ναι ή όχι; Και για να ξεπεραστεί το "τυπικό" (άκου εκεί τυπικό...) συνταγματικό ζήτημα, θα πρέπει με συμφωνία κυρίων να οριστούν 8 βουλευτές της αντιπολίτευσης που θα δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης στο πρώτο κόμμα, ναι ή όχι;

Διότι έτσι είναι κυρίες και κύριοι, δεν γίνεται να μας ενοχλούν οι χρυσαυγίτες μόνο κατά την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Γιατί να ντρεπόμαστε αν αποτραπεί η προεδρική εκλογή με την ψήφο της Χρυσής Αυγής, όπως λέει ο Τσακυράκης, και να μην ντρεπόμαστε αν με την ίδια ψήφο αποτραπεί η έγκριση μιας κυβέρνησης από τη Βουλή -ή η απόρριψή της;

Και, για όσους εξακολουθούν να (κάνουν πως) δεν καταλαβαίνουν, παράδειγμα τρίτο: έστω ότι αύριο το πρωί κατεβαίνει στη χώρα το Άγιο Πνεύμα αυτοπροσώπως, επισκέπτεται τους πολιτικούς αρχηγούς και τους πείθει -όλους! ακόμα και τον σ. Κουτσούμπα- να παραμερίσουν τις διαφορές τους για το καλό της πατρίδας εν όψει των κρίσιμων περιστάσεων κουλουπού κουλουπού. Χαράς ευαγγέλια, αίφνης η υποψηφιότητα Δήμα συγκεντρώνει 282 σίγουρες ψήφους, ούτε τρίτη προσπάθεια, ούτε εκλογές, ούτε τίποτα. Να γελάσει και το χειλάκι του Παπαχελά. Και φτάνει η Τρίτη. Και γίνεται η ψηφοφορία. Και εμφανίζεται ας πούμε ο Μπούκουρας, και ψηφίζει κι αυτός "Σταύρος Δήμας".

Τότε; Τι γίνεται τότε; Θα κάνουμε πως δεν το ακούσαμε; Διότι, ναι μεν ο Δήμας στο υποθετικό αυτό σενάριο θα εκλεγόταν και χωρίς την ψήφο του Μπούκουρα, αλλά αν η ψήφος του Μπούκουρα δοθεί, δόθηκε, μετράει όσο και όλες οι άλλες, και η Ιστορία θα γράψει ότι η χώρα εξέλεξε για πρώτη φορά Πρόεδρο της Δημοκρατίας με την ψήφο ΚΑΙ ενός υπόδικου νεοναζί (και μάλιστα ερζάτς). Και ερωτώ, αυτό άραγε δεν θα είναι στίγμα για τη χώρα, για το πολίτευμα, για τον θεσμό του Προέδρου, ακόμα και για το πρόσωπό του;

(και διαλέγω επίτηδες ένα "αληθοφανές" -ως προς τον Μπούκουρα εννοώ- σενάριο, γιατί υπάρχει και πιο αναληθοφανές αλλά χειρότερο: να ψηφίσουν όλοι οι χρυσαυγίτες υπέρ του Δήμα)

Κοντολογίς, ο Τσακυράκης κάνει μια τεράστια λαθροχειρία: εξισώνει τη σημασία θετικής και αρνητικής ψήφου, μολονότι ξέρει βέβαια πολύ καλά ότι η εξίσωση αυτή είναι σόλοικη. Διότι μόνο η θετική ψήφος δημιουργεί θεσμικά τετελεσμένα, η αρνητική το μόνο που δημιουργεί είναι πραγματικές καταστάσεις, οι οποίες ενδέχεται να είναι αδιέξοδες -οπότε η ύστατη λύση είναι η καταφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία, που καλείται να ξαναβάλει τα πράγματα στη θέση τους.

(δεν το καταλαβαίνεις; Ωραία. Πάρε το τελευταίο παράδειγμα, και βάλε τον Μπούκουρα να δηλώνει απλώς "παρών". Ούτε γάτα, ούτε ζημιά, έτσι; Για σκέψου τώρα πάλι, έχει την ίδια σημασία η θετική και η αρνητική ψήφος;)

Αν υπάρχει κανείς που ακόμα δεν το καταλαβαίνει, σηκώνω τα χέρια ψηλά.



ΥΓ: Ότι "συμφωνίες κυρίων" και άλλα τέτοια γλαφυρά δεν τα προβλέπει πουθενά το Σύνταγμα, ότι καλό είναι να μην ξεχειλώνουμε τους θεσμούς στο όνομα του όποιου "αγαθού" σκοπού κλπ, δεν τα βάζω στη συζήτηση, γιατί με λένε τυπολάτρη κάτι φίλοι και μπλέκουμε σε ατέρμονες ξιφουλκίες. Ας καταλάβουν το πρακτικό μέρος έστω, και πάλι ευχαριστημένοι να είμαστε.


.

2 σχόλια:

  1. Συνάδελφε, ντουζ πουάν για τη ζωγραφιά, παρντόν για το κείμενο και άλλα ντουζ για το ερζάτς. Τελυταία φορά το διάβασα στην Τριλογία του Βερολίνου. Και κοίτα μια σύμπτωση, και το βιβλίο περιγράφει εποχές έκπτωσης ηθών και πολιτικών θεσμών...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)