Πούλιτζερ

Παρακολούθησα χτες το βράδυ ένα μέρος της συνέντευξης του σερ Μαρκεζίνη στον Μανώλη Καψή, στο Μέγκαμου (όχι όλη -είπαμε μαζόχας, αλλά μέχρις ενός σημείου). Πολλά θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς σχετικά με τον συνεντευξιαζόμενο, τις απόψεις του και την επίπλωση του σπιτιού του, και για λίγη (;) ώρα στο twitter έγινε ο απαιτούμενος χαβαλές, όμως εγώ θα ήθελα να σταθώ σε μια ατάκα-ερώτηση του συνεντευξιαστή (αν και αναγνωρίζω ότι το να χλευάζεις τον Μανώλη Καψή είναι λίγο σαν να κλέβεις εκκλησία), την εξής: "Μήπως σας αντιμετωπίζω πολύ αυστηρά;"

Όπου αντιλαμβάνεται κανείς για πολλοστή φορά για ποιο λόγο η δημοσιογραφία έχει περιπέσει σε τέτοια ανυποληψία στη χώρα μας, ιδίως η μέινστρημ -ας την πούμε έτσι- δημοσιογραφία. Διότι, αν ο δημοσιογράφος έχει στο μυαλό του πώς να μην στεναχωρήσει τον καλεσμένο, αν αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το κομιλφώ του πράγματος, οι καλοί τρόποι, η διακριτικότητα, τότε μπορεί μεν να είναι καλός συζητητής σε επίπεδο φιλολογικού τέιου, καλός δημοσιογράφος πάντως δεν είναι. Άκου εκεί, μήπως σας αντιμετωπίζω πολύ αυστηρά... Τι παναπεί δηλαδή "πολύ αυστηρά"; Δημόσιο λόγο εκφέρει ο κύριος, μια χαρά προβεβλημένος είναι, κι αν έχεις σκληρές ερωτήσεις να του κάνεις κοπάνα τον χάμω σαν χταπόδι, σιγά μην του ζητήσεις και την άδεια. Ας όψεται όμως η τακτική που έχουν καθιερώσει άλλοι συνάδελφοι του Καψή, που μάλιστα πλασάρονται και ως Μεγάλοι Διαμορφωτές της κοινής γνώμης: κι αν κάνουμε κάποια στιγμή μια δύσκολή ερώτηση, από αυτές που μπορεί να φέρουν σε δύσκολη θέση τον καλεσμένο, μετά χαλαρώνουμε, του αφήνουμε χώρο να ελιχθεί, να αρχίσει τις κοινοτοπίες, τις απεραντολογίες, τα ναι μεν αλλά, κι έτσι έχουμε και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο. Τη στιγμή εκείνη ο τηλεθεατής μένει με την εντύπωση ότι ο δημοσιογράφος είναι και πολύ μάγκας, τον στρίμωξε στα σκοινιά τον καλεσμένο, κι αν αργότερα κάτσει να το σκεφτεί λίγο καλύτερα θα δει ότι σιγά πια, δεν έσταξε κι η ουρά του γαϊδάρου. Αλλά δεν θα κάτσει.

Κι όταν αυτήν την τακτική την έχει κάνει τέχνη κοτζάμ Πρετεντέρης, όταν την ακολουθεί ευχαρίστως κι ο αλτέρνατιβ-και-καλά Σταύρος Θεοδωράκης (θυμάστε πόσο τον ζόρισε τον Βορίδη; όχι, ε; λογικό είναι -δεν τον ζόρισε), ίσως πάει πολύ να έχεις τέτοιου είδους απαιτήσεις από τον Μανωλάκη. Στο κάτω κάτω, αυτόν τον έχουν στο Μέγκαμου ίσα ίσα για να συμπληρώνει τη σκηνοθετική γεωμετρία στο καφενείο του δελτίου της Όλγας, κάποιος πρέπει να γεμίζει το πέμπτο παράθυρο πάνω δεξιά, ας είναι ο Μανώλης, που έχει πια και αδερφό κυβερνητικό εκπρόσωπο.


.