05 Δεκεμβρίου 2011

Πούλιτζερ

Παρακολούθησα χτες το βράδυ ένα μέρος της συνέντευξης του σερ Μαρκεζίνη στον Μανώλη Καψή, στο Μέγκαμου (όχι όλη -είπαμε μαζόχας, αλλά μέχρις ενός σημείου). Πολλά θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς σχετικά με τον συνεντευξιαζόμενο, τις απόψεις του και την επίπλωση του σπιτιού του, και για λίγη (;) ώρα στο twitter έγινε ο απαιτούμενος χαβαλές, όμως εγώ θα ήθελα να σταθώ σε μια ατάκα-ερώτηση του συνεντευξιαστή (αν και αναγνωρίζω ότι το να χλευάζεις τον Μανώλη Καψή είναι λίγο σαν να κλέβεις εκκλησία), την εξής: "Μήπως σας αντιμετωπίζω πολύ αυστηρά;"

Όπου αντιλαμβάνεται κανείς για πολλοστή φορά για ποιο λόγο η δημοσιογραφία έχει περιπέσει σε τέτοια ανυποληψία στη χώρα μας, ιδίως η μέινστρημ -ας την πούμε έτσι- δημοσιογραφία. Διότι, αν ο δημοσιογράφος έχει στο μυαλό του πώς να μην στεναχωρήσει τον καλεσμένο, αν αυτό που τον ενδιαφέρει είναι το κομιλφώ του πράγματος, οι καλοί τρόποι, η διακριτικότητα, τότε μπορεί μεν να είναι καλός συζητητής σε επίπεδο φιλολογικού τέιου, καλός δημοσιογράφος πάντως δεν είναι. Άκου εκεί, μήπως σας αντιμετωπίζω πολύ αυστηρά... Τι παναπεί δηλαδή "πολύ αυστηρά"; Δημόσιο λόγο εκφέρει ο κύριος, μια χαρά προβεβλημένος είναι, κι αν έχεις σκληρές ερωτήσεις να του κάνεις κοπάνα τον χάμω σαν χταπόδι, σιγά μην του ζητήσεις και την άδεια. Ας όψεται όμως η τακτική που έχουν καθιερώσει άλλοι συνάδελφοι του Καψή, που μάλιστα πλασάρονται και ως Μεγάλοι Διαμορφωτές της κοινής γνώμης: κι αν κάνουμε κάποια στιγμή μια δύσκολή ερώτηση, από αυτές που μπορεί να φέρουν σε δύσκολη θέση τον καλεσμένο, μετά χαλαρώνουμε, του αφήνουμε χώρο να ελιχθεί, να αρχίσει τις κοινοτοπίες, τις απεραντολογίες, τα ναι μεν αλλά, κι έτσι έχουμε και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο. Τη στιγμή εκείνη ο τηλεθεατής μένει με την εντύπωση ότι ο δημοσιογράφος είναι και πολύ μάγκας, τον στρίμωξε στα σκοινιά τον καλεσμένο, κι αν αργότερα κάτσει να το σκεφτεί λίγο καλύτερα θα δει ότι σιγά πια, δεν έσταξε κι η ουρά του γαϊδάρου. Αλλά δεν θα κάτσει.

Κι όταν αυτήν την τακτική την έχει κάνει τέχνη κοτζάμ Πρετεντέρης, όταν την ακολουθεί ευχαρίστως κι ο αλτέρνατιβ-και-καλά Σταύρος Θεοδωράκης (θυμάστε πόσο τον ζόρισε τον Βορίδη; όχι, ε; λογικό είναι -δεν τον ζόρισε), ίσως πάει πολύ να έχεις τέτοιου είδους απαιτήσεις από τον Μανωλάκη. Στο κάτω κάτω, αυτόν τον έχουν στο Μέγκαμου ίσα ίσα για να συμπληρώνει τη σκηνοθετική γεωμετρία στο καφενείο του δελτίου της Όλγας, κάποιος πρέπει να γεμίζει το πέμπτο παράθυρο πάνω δεξιά, ας είναι ο Μανώλης, που έχει πια και αδερφό κυβερνητικό εκπρόσωπο.


.

7 σχόλια:

  1. Την ίδια στιγμή, τα (κατ' εμάς)αμερικανάκια έχουν την τύχη να βλέπουν τον πρόεδρό τους να δέχεται ανελέητη επίθεση και στρίμωγμα από έναν δημοσιογράφο που είναι, μάλιστα, υποστηρικτής του!
    Η συνέντευξη είναι απολαυστική, απλά και μόνο για το ασφυκτικό man to man που παίζει ο Stewart στον Obama.
    Και επίσης: έλεος πια με τον μεσσία Μαρκεζίνη. Ας τον κάνουμε κι αυτόν πρωθυπουργό, μπας και γλιτώσουμε κάποια στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πράγματι έχεις δίκιο. Το να σκέφτεται ο δημοσιογράφος μήπως στεναχωρήσει τον ελεγχόμενο είναι μία κατάντια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Εκείνο που με κάνει να διασκεδάζω και να τσαντίζομαι ταυτόχρονα είναι το πόσο σοβαρά έχουν πάρει τον εαυτό τους!
    Είναι βέβαιοι πως προκειται για τους πιο γαμάτους δημοσιογράφους, ενώ οι άλλοι απλώς τρώνε τη σκόνη τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αξιότιμε nikos10 στην Αμερική ο δημοσιογράφος είναι σοβαρός επαγγελματίας και σέβεται το θεσμικό του ρόλο, ως εκπρόσωπος της Τέταρτης Εξουσίας...τον έλεγχο...Εδώ οι δικοί μας θέλουν απλώς να το παίζουν εξουσία...ελπίζω βέβαια όχι όλοι, αλλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό που μ' ενοχλεί στο Μανώλη και την παρέα του ( πλην ελαχίστων εξαιρέσεων ) δεν είναι η απαλή μεταχείριση των καλεσμένων τους. Απεναντίας ... Τους βρίσκω ξερόλες και μονίμως και αδικαιολόγητα εριστικούς. Η διαρκής έγνοια τους είναι να επαληθεύσουν τις απόψεις τους και να τις επιβάλουν στο κοινό , όχι να αναζητήσουν την αλήθεια ή καλύτερα τις πολλαπλές πτυχές της . Με άλλα λόγια , μιλάμε για την προσωποποίηση της ημιμάθειας ! Και να κάνω μια παρατήρηση : αυτή η γλυκανάλατη σάχλαμαρίτσα που πέταξε ο Καψής και αποτέλεσε την αφορμή για το σχόλιό σου δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι ο Καψής μεταχειρίστηκε τη συζήτηση με τρόπο που να βολεύει τον καλεσμένο του παρά να εξυπηρετεί την αλήθεια ( δεν την είδα τη συνέντευξη , εσύ δε για να το λες θα έχεις προφανώς τους λόγους σου) . Και από την άλλη , εάν ήταν επιθετικός και αγενής με τον καλεσμένο του , τούτο δεν σημαίνει καθόλου ότι ο λειτουργός της ενημέρωσης εξετέλεσε το καθήκον του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κανείς δεν ισχυρίστηκε πως ο δημοσιογράφος θα πρέπει να είναι αγενής με τους καλεσμένους.Από την άλλη, αν πρέπει να τεθούν δύσκολες ερωτήσεις...πρέπει να τεθούν και να μην χαιδεύουμε αυτάκια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ο Καψής προσπαθεί να πείσει & να πεισθεί οτι είναι ζόρικος κ για όσους δεν το εισπράττουν κάνει κ την ερώτηση-δήλωση τύπου «έχω κ κότερο...»! Το καλύτερο όμως είναι που ο Μαρκεζίνης προσπαθούσε (από ευγένεια;) να τον πείσει οτι ένταξει...ζορίζεται! Το όλο σκηνικό έμοιαζε λες κ ο Καψής είχε βάλει στοίχημα με κάποιους ότι μπορεί να ζορίσει το Μαρκεζίνη που αντιδρούσε όμως έτσι γιατί είχε βάλει κ αυτός στοίχημα με άλλους ότι μπορεί να κάνει τον Καψή να πιστέψει ότι τον ζορίζει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)