Φάντος

Και καλά εμείς. Εμείς είμαστε ακαμάτηδες και ανεύθυνοι, εδώ και χρόνια απλώναμε τα πόδια μας πέρα από το πάπλωμα, ξοδεύαμε αλόγιστα και δανειζόμασταν ασύστολα για να συντηρούμε ένα επίπεδο διαβίωσης που δεν το άντεχε η οικονομία και η ελάχιστη παραγωγικότητά μας, καλά να πάθουμε, μαζί τα φάγαμε κλπ κλπ.

Οι Ιρλανδοί; Που το είχαν δει το κακό να έρχεται και είχαν πάρει αυστηρά μέτρα τουλάχιστον δυο χρόνια προτού υποχρεωθούν να καταφύγουν στην έξωθεν βοήθεια;

Οι Πορτογάλοι; Που μέσα σε ένα χρόνο έφαγαν στο κεφάλι τρία πακέτα "δημοσιονομικής προσαρμογής", και σκάλωσαν στο τέταρτο, όχι γιατί ήταν πολύ αυστηρό, αλλά γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση το θεώρησε υπερβολικά λάιτ;

Και τι να πούμε πια για τις διαβεβαιώσεις της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας σε όλους τους τόνους και με στεντόρεια φωνή ότι ούτε η Ιρλανδία ούτε η Πορτογαλία θα χρειάζονταν διάσωση;

Και πώς να πιστέψεις σήμερα τις ίδιες διαβεβαιώσεις για την Ισπανία; Την Ισπανία που επίσης περνάει περίοδο λιτότητας και όπου η ανεργία έχει ήδη εκτοξευθεί πάνω από το 20 %. Της οποίας Ισπανίας το χρέος αγγίζει (ή ίσως ξεπερνά) τα 600 δις ευρώ. Μη γράψετε τα μηδενικά, θα ζαλιστείτε. Κι ας μην πιάσουμε την Ιταλία, το χρέος της οποίας πρέπει να κοντεύει τα 2 τρις.

Από την προσφυγή της Ιρλανδίας μέχρι την προσφυγή της Πορτογαλίας δεν πέρασαν καλά καλά ούτε πέντε μήνες. Και εμείς, αν δεν απατώμαι, είχαμε προηγηθεί των Ιρλανδών ένα σκάρτο εξάμηνο. Με δυο κουβέντες, χρειάστηκε λιγότερο από ένας χρόνος για να μπουν τα τρία από τα τέσσερα (ή μήπως πέντε;) γουρουνάκια στα κάρβουνα. Με αυτόν τον ρυθμό, η Ισπανία -που απ' όποια μεριά και να το δει κανείς είναι ο λογικά επόμενος αδύναμος κρίκος- θα πρέπει να ετοιμάζει από τώρα το μνημόνιό της, ώστε να το διαβάζουν οι συμπέθεροι το καλοκαίρι που θα μαζεύουν ήλιο στις παραλίες της Κόστα Μπράβα.

Ή για να το πούμε αλλιώς: αυτό που πριν ένα χρόνο ξεκίνησε ως κρίση χρέους ενός και μόνο κράτους-μέλους της ευρωζώνης, σήμερα αγγίζει το ένα στα τέσσερα κράτη-μέλη της. Και παρά ταύτα, υπάρχει ακόμα κόσμος που πιστεύει στ' αλήθεια ότι η πολιτική που έχει ακολουθηθεί μέχρι στιγμής για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης είναι, αν όχι επιτυχημένη, πάντως αναγκαία, και οπωσδήποτε η μόνη δυνατή ελλείψει άλλης καλύτερης (το γνωστό δόγμα ΤΙΝΑ).

Βέβαια απ' την άλλη, υπάρχει και κόσμος που πιστεύει στον Άγιο Βασίλη.


.