Και του χρόνου σπίτι του

Διακόπτουμε την κανονική ροή του προγράμματός μας από νεπαλέζικες επιτυχίες για να ασχοληθούμε με ένα θεματάκι που ναι μεν δεν είναι της τρέχουσας επικαιρότητας, αλλά πρέπει να το βάλουμε σιγά σιγά στα προσεχώς.

Διαβάζω στη χτεσινή Lifo και στην πολύ καλή στήλη του Δημήτρη Ρηγόπουλου "Urban Lab" το εξής σχολιάκι: "να ετοιμαζόμαστε για δύο υποψηφίους της Κεντροδεξιάς στην Αθήνα στις δημοτικές του Οκτωβρίου / Κακλαμάνης ο ένας και Σπηλιωτόπουλος από την άλλη;"

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που κυκλοφορεί αυτό το σενάριο, έχει ξανακουστεί κι απ' ό,τι φαίνεται οι πιθανότητες να παίξει και στην πραγματικότητα είναι πολλές. Βέβαια μέχρι τις δημοτικές εκλογές μεσολαβεί ένα γεμάτο εξάμηνο, οπότε πολλά μπορεί να συμβούν, αλλά δεν είναι κακό να πούμε κάποια πράγματα από τώρα.

Τον Κακλαμάνη τον θυμάμαι στην προεκλογική περίοδο των προηγούμενων δημοτικών εκλογών, σε κάποιο τηλεοπτικό ντιμπέιτ κόντρα στον Σκανδαλίδη, να κουβαλάει μαζί του ένα ογκώδες ντοσιέ, να κάθεται μπροστά στην κάμερα με αυτοπεποίθηση, και με το ύφος του καλού και διαβασμένου μαθητή να απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις αραδιάζοντας νούμερα, στοιχεία και επιχειρήματα. Δεν ήταν δύσκολο να κερδίσει κατά κράτος τις εντυπώσεις από τον Σκανδαλίδη, ο οποίος, με αυτό το ύφος συνοικιακού μπακάλη που έχει από φυσικού του και το ανάλογο λέγειν, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να τα βάλει με το σπασικλάκι της τάξης και της πολιτικής -και μάλιστα σ' έναν δήμο που παραδοσιακά επιλέγει δημάρχους από τον χώρο της δεξιάς, κι ακόμα περισσότερο σε μια εποχή που η ΝουΔούλα μεσουρανούσε ενώ το ΠΑΣΟΚ ήταν ξαπλωμένο στο κανναβάτσο και μάζευε τα κομμάτια του. Τη συνέχεια την ξέρουμε όλοι -τη ζούμε άλλωστε πολλοί από εμάς καθημερινά.

Είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι ο Νικήτας διεκδικεί με αξιώσεις τον τίτλο του χειρότερου Δημάρχου που έχει περάσει από την πόλη τα τελευταία χρόνια, ιδίως αν σκεφτεί κανείς το επίπεδο του ανταγωνισμού: οι προκάτοχοί του, η Ντόρα κι ο Αβραμόπουλος δηλαδή, μπορεί να διακρίθηκαν ιδιαίτερα στο πεδίο των δημοσίων σχέσεων, μπορεί να γέμισαν την Αθήνα με καγκελάκια, κολωνάκια, καλαθάκια, μπορεί να έβγαζαν κάθε Χριστούγεννα τη μεζούρα για να μετρήσουν το ψηλότερο Δέντρο της Ευρώπης, αλλά για την καθημερινότητα της Πόλης και του Πολίτη έκαναν ελάχιστα -για να μην πω ότι, σε αρκετές περιπτώσεις, έγιναν βήματα προς τα πίσω και όχι προς τα εμπρός.

Βέβαια οι συγκεκριμένοι δύο αντιμετώπιζαν τον Δήμο σαν εφαλτήριο για υψηλότερα πόστα, τα οποία τελικώς δεν τους πολυκάθισαν, οπότε ήταν αναμενόμενο να μην ασχοληθούν ιδιαίτερα με την ουσία και να προτιμήσουν τις λεπτές πινελιές που θα τους επέτρεπαν να φιλοτεχνήσουν ένα πιο ηγετικό προφίλ. Το παράδοξο στην όλη ιστορία είναι η επιμονή των δημοτών της Αθήνας που, αφού την πάτησαν την πρώτη φορά με τον Αβραμόπουλο, την ξαναπάτησαν με τον ίδιο. Κι αφού είχαν ήδη δει το έργο μια φορά, το ξαναείδαν με τη Ντόρα.

Ο Νικήτας όμως ξεκίνησε με άλλες προϋποθέσεις. Ενώ οι προκάτοχοί του έκαναν το αγροτικό τους στο Δήμο περιμένοντας να μεταπηδήσουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, αυτός ακολούθησε την αντίστροφη διαδρομή: έφυγε από το δύσκολο υπουργείο Υγείας και πέρασε στην αυτοδιοίκηση, σε ένα τιμητικό πόστο στο οποίο θα μπορούσε να ολοκληρώσει την πολιτική του σταδιοδρομία αξιοπρεπώς.

Και τα έκανε σκατά.

Πέρα από τη χαοτική εικόνα της πόλης που τη ζούμε καθημερινά, ο Νικήτας έχει να επιδείξει στην τετραετία της θητείας του μια αλαζονεία και μια αμετροέπεια που έρχονται σε αντίθεση με το νηφάλιο στυλάκι του καλού και μειλίχιου μαθητή, το οποίο έκανε τόσα χρόνια να τελειοποιήσει. Οι εκρήξεις της οργής του, ιδίως στην περίπτωση της Διπλής Ανάπλασης και του γηπέδου στον Βοτανικό, αποκάλυψαν έναν άθλιο χαρακτήρα και μια νοοτροπία ολοκληρωτισμού η οποία, ακόμα και για λόγους καθαρά συμβολικούς και αισθητικούς, πρέπει να αποδοκιμαστεί.

Και εν τέλει, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: ο Νικήτας δεν είναι καινούργιος στην πολιτική. Έχει πίσω του μια πορεία τόσων χρόνων, έχει περάσει από κάποια αξιόλογα πόστα, κι ωστόσο όποιος προσπαθήσει να κάνει μια αντικειμενική αποτίμηση του έργου του θα καταλήξει με ελάχιστα πράγματα. Εάν είχε όραμα, αν είχε δυνατότητες, κάτι θα είχαμε δει τόσα χρόνια. Δεν έχει ο άνθρωπος, τι να κάνουμε. Είναι καιρός να πάει στο σπιτάκι του: όχι ότι αποκλείεται να μας τύχει κανένας χειρότερος, αλλά εν πάση περιπτώσει από αυτόν ό,τι ήτανε να δούμε το είδαμε.

Τώρα, αν με ζορίσετε λιγάκι, θα σας πω ότι προτιμώ χίλιες φορές τον Νικήτα να τον στείλει σπίτι του ο Δήμος της Αθήνας, αυτοβούλως και με δυο λεβέντικα και ξεγυρισμένα φάσκελα στην κάλπη, παρά τα εσωκομματικά τριβόλια της αξιωματικής αντιπολίτευσης... Αλλά επειδή το έργο το έχουμε ξαναδεί, κι επειδή η πολιτική μας συμπεριφορά διακρίνεται από έναν sui generis μαζοχισμό που μάλλον δεν προλαβαίνουμε να αποτινάξουμε μέσα στο επόμενο εξάμηνο, κι επειδή σ' αυτό το ίδιο εξάμηνο θα γίνουν σίγουρα προσπάθειες να φτιασιδωθεί η πόλη εν όψει εκλογών, κι επειδή όλο και παίρνει το μάτι μου κάτι ύποπτα (και τάχα μου αθώα) συχαρίκια στον καλό Δήμαρχο... κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη -κι ας είναι κι απ' τον Σπηλιωτόπουλο (ο Βούδας να βάλει το χέρι του!).

Αυτά για την ώρα -αλλά θα τα ξαναπούμε.


.