Ευ αγωνίζεσθαι

Αν με ρώταγες σήμερα το πρωί τι ξέρω για ένα άθλημα που λέγεται luge, θα σου απαντούσα "τίποτα απολύτως". Ούτε καν ότι υπάρχει. Ούτε πώς διαβάζεται αυτό το luge: λουγκ, λούγκε, λιουγκ, λουζ. Τελικά διαβάζεται λουτζ (σκασίλα μας, θα μου πεις και θά 'χεις δίκιο).

Φυσικά δεν μου περνούσε καν από το μυαλό ότι αυτό το πράγμα μπορεί να είναι ολυμπιακό αγώνισμα, από την άλλη όμως δεν μου κάνει κι εντύπωση. Εδώ έχει γίνει ολυμπιακό αγώνισμα εκείνη η μαλακία όπου μερικοί παλαβοί με βούρτσες βουρτσίζουν τον πάγο μπροστά από μια πέτρινη κολοκύθα, το οποίο ανάθεμα κι αν μπορεί να εξηγήσει κανείς τι σχέση έχει με αυτό που εννοούμε όταν λέμε "αθλητισμός". Στο λουτζ θα κολώνανε τα σαΐνια της Ολυμπιακής Επιτροπής;

Όλη η πρόσφατα αποκτηθείσα και εξαιρετικά περιορισμένη γνώση μου για το εν λόγω ευγενές άθλημα οφείλεται σε μια είδηση που διάβασα στην εφημερίδα πριν από κανα-δυο ώρες: ένας Γεωργιανός αθλητής του λουτζ σκοτώθηκε την περασμένη Παρασκευή, κατά τη διάρκεια της προπόνησης εν όψει της συμμετοχής του στους χειμερινούς Ολυμπιακούς του Βανκούβερ.

Αναρωτιέμαι, είμαι ο μόνος που του φαίνεται όχι απλώς τραγικό, αλλά εξωφρενικό και αδιανόητο το να σκοτώνεται ένας αθλητής κατά τη συμμετοχή του σε αγώνισμα που διεξάγεται μέσα σε τεχνητά κατασκευασμένη πίστα; Δηλαδή τη σήμερον ημέρα, έτος 2010, που ακόμα και στα μηχανοκίνητα σπορ παίρνουν χίλιες δυο προφυλάξεις ώστε να μην μετράμε πτώματα μετά από έναν λάθος χειρισμό, είναι δυνατόν να σκοτώνεται κάποιος που κατέβαινε σ' ένα τεχνητό λούκι από πάγο με το έλκηθρο επειδή λέει δεν φρέναρε καλά; Γιατί βέβαια, ξέχασα να το αναφέρω, η Οργανωτική Επιτροπή των Αγώνων και η παγκόσμια ομοσπονδία του αγωνίσματος (ναι, υπάρχει και τέτοια) το εξέτασαν το πράγμα κι έβγαλαν πόρισμα σε χρόνο ρεκόρ: δεν έφταιγε η πίστα, ο Γεωργιανός έφταιγε που ήταν ατζαμής και του ξέφυγε το έλκηθρο. Καλά να πάθει το λοιπόν, γι' αυτό και η πίστα άνοιξε κανονικά το Σάββατο και το αγώνισμα ολοκληρώθηκε κανονικότατα, απλώς λέει οι διαργανωτές σήκωσαν λιγουλάκι παραπάνω τα τοιχώματα της πίστας και έξυσαν λιγουλάκι τον πάγο, προληπτικώς, μην πάει και τσακιστεί και κανένας άλλος και κόψει η μαγιονέζα. How thoughtful of them.

(τώρα εμένα γιατί μου κάνει εντύπωση που δίπλα στην πίστα υπάρχουν τοποθετημένες μεταλλικές κολώνες, και κανείς δεν σκέφτηκε να τις καλύψει με στρωματάκια ή κάποιο άλλο προστατευτικό;)

Εκ των υστέρων βέβαια κάποιοι αναγνώρισαν ότι η πίστα ήταν πολύ γρήγορη, πολύ επικίνδυνη, κι ότι ο χρόνος που δόθηκε στους αθλητές για να την τεστάρουν ήταν πολύ λίγος. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Άλλωστε το ζητούμενο του αγωνίσματος είναι οφθαλμοφανώς αυτό, να μεταδώσει δηλαδή στον φίλαθλο τηλεθεατή την αίσθηση του ιλίγγου που πρέπει να αισθάνεται κάποιος όταν κατεβαίνει τσουλώντας στον πάγο με 160 χλμ./ώρα και το σώμα του καταπονείται από τα g, αλλιώτικα, αν δηλαδή ο τηλεθεατής αποκομίσει την αίσθηση ότι θα μπορούσε να το κάνει και ο ίδιος, ποιος ο λόγος για όλη αυτή τη ζωοπανήγυρη;

Θα περίμενε ίσως κανείς σε όλη αυτή τη σκηνοθεσία να υπάρχουν και κάποια όρια. Κι όμως. Αυτές οι ρομάντζες μπορεί να ίσχυαν μια φορά κι έναν καιρό, σήμερα όχι. Σήμερα θεωρείται αυτονόητο ότι, μετά από ένα τέτοιο συμβάν, πριν καν προλάβει να κρυώσει το πτώμα του άτυχου λούτζερ, οι υπόλοιποι αθλητές που συμμετέχουν στους αγώνες θα βγουν να κάνουν καταγκιοζιλίκια επί πάγου στην τελετή έναρξης, η οποία βεβαίως και δεν θα αναβληθεί από σεβασμό στη μνήμη του μακαρίτη αλλά θα γίνει κανονικά, και μάλιστα με τους συμπατριώτες του να παίρνουν μέρος και να κουνάνε σημαιάκια, διότι εδώ είναι Winter Olympics, the show must go on κι έχουμε κι ένα schedule to meet, υπάρχουν συμφωνίες με μέητζορ σπόνσορς, διαφημιστές και τηλεοπτικά δίκτυα, σιγά που θα αναβληθεί κοτζάμ υπερθέαμα για μια, πώς να το πούμε, κακοτυχία;

Σε δεύτερη σκέψη, είναι απορίας άξιον γιατί οι άλτες του επί κοντώ να πέφτουν (ακόμα) σε στρώμα και όχι σε πισίνα γεμάτη πιράνχας, γιατί οι ξιφομάχοι να φοράνε προστατευτικά και να μην χρησιμοποιούν κανονικά σπαθιά, γιατί οι τοξοβόλοι να σημαδεύουν στόχους και όχι ο ένας τον άλλον, κι ούτω καθεξής. Ασφαλώς, τέτοιου είδους καινοτομίες θα έκαναν τα αγωνίσματα πιο θεαματικά, πιο πιπεράτα, και πιο κατάλληλα για την τηλεόραση. Και σίγουρα αυτά τα άπληστα τομάρια της ΔΟΕ, που είναι ικανά να μετατρέψουν σε ολυμπιακό αγώνισμα και το μπαρμπούτι, αν κάποια οικονομοτεχνική μελέτη τους πείσει ότι τα οφέλη από τους χορηγούς και την τηλεθέαση θα είναι μεγαλύτερα από τη ζημιά που θα προκαλέσουν τα σκωπτικά σχόλια, δεν έχουν τέτοιους ηθικούς ενδοιασμούς. Είναι θέμα χρόνου.

Όσο γι' αυτούς που πιστεύουν ακόμα ότι το σλόγκαν των σύγχρονων Ολυμπιακών είναι το "γρηγορότερα, ψηλότερα, δυνατότερα" κι όχι το "μεγαλύτερα, περισσότερα, μετρητότερα", το παρόν ιστολόγιο τους εύχεται ώρα καλή στην πρύμνη τους και καλά σαράντα.


.