Η απώλεια του μέτρου (ΙΙ)

Η πρόταση Μητσοτάκη για σχηματισμό κυβέρνησης Εθνικής Ανάγκης είναι πιθανόν η μεγαλύτερη πολιτική ανοησία που έχει ακουστεί τα τελευταία χρόνια, πράγμα που από μόνο του αποτελεί κατόρθωμα σε μια χώρα με πλουσιότατη παραγωγή πολιτικής ανοησίας.

Ας ξεκινήσουμε από τη θεσμική πλευρά: Όπως θυμόμαστε (ελπίζω) όλοι, εκλογές στην χώρα έγιναν μόλις πριν από τρεις μήνες και το αποτέλεσμα που έδωσαν -μας αρέσει δεν μας αρέσει- ήταν καθαρό και ξάστερο. Επιπλέον, στην ταλαίπωρη τούτη χώρα υπάρχει κι ένα ρημαδοΣύνταγμα, το οποίο ρυθμίζει κάποιες μικρολεπτομέρειες όπως π.χ. ο τρόπος σχηματισμού κυβερνήσεως, ο χρόνος της θητείας της κλπ. Βέβαια ο καθένας δικαιούται να βγαίνει και να λέει ό,τι παρόλα του κατέβει στο κεφάλι, αλλά όπως και να το κάνουμε χρειάζεται κάποιο άλφα θράσος για να προτείνει κανείς στα δύο μεγάλα κόμματα να γράψουν στα παπάρια τους τη λαϊκή βούληση, όπως σαφώς εκφράστηκε στις πρόσφατες εκλογές, και να κάνουν του κεφαλιού τους -ή μάλλον, του κεφαλιού του Μητσοτάκη-, με πρόσχημα μια "Εθνική Ανάγκη" η οποία τάχα προέκυψε το τελευταίο τρίμηνο. Και λέω "τάχα" διότι καμία Εθνική Ανάγκη δεν προέκυψε το τελευταίο τρίμηνο, τα προβλήματα της χώρας γενικά και της οικονομίας ειδικότερα ήταν γνωστά από πριν τις εκλογές και όσοι ψήφισαν (τεκμαίρεται ότι) τα έλαβαν υπ' όψη τους, το μόνο που άλλαξε μετά ήταν η λογιστική απεικόνιση ενός προϋπάρχοντος προβλήματος. Η οποία, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν μπορεί να ονομαστεί έτσι αβασάνιστα "Εθνική Ανάγκη", χαρακτηρισμός που θα ταίριαζε αν είχε μεσολαβήσει π.χ. η κήρυξη πολέμου, κάποια απόπειρα πραξικοπήματος ή κάτι άλλο εξίσου δραματικό.

Επιπλέον, η πρόταση Μητσοτάκη υπονοεί ότι στη δεδομένη χρονική συγκυρία η αξιωματική αντιπολίτευση είναι περιττή πολυτέλεια και μπορεί να αυτοκαταργηθεί, στηρίζοντας (ουσιαστικά άνευ όρων) την κυβέρνηση. Πράγμα που, αν δεχτούμε ότι ισχύει τώρα, μπορούμε εξίσου καλά να δεχτούμε ότι ισχύει σχεδόν πάντοτε.

Αλλά και επί της ουσίας, η πρόταση Μητσοτάκη έτσι όπως διατυπώθηκε, περιλαμβάνοντας δηλαδή και συγκεκριμένα πρόσωπα, ήταν καταδικασμένη να πέσει στο κενό. Αν ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης την αποδέχονταν, αν την συζητούσαν έστω, θα έπρεπε να παραιτηθούν και να παραδώσουν τα κλειδιά της χώρας στον επίτιμο να κάνει κουμάντο, αφού θα ήταν σαν να αποδέχονται ότι αυτός ξέρει καλύτερα από τους ίδιους (να σχηματίζει κυβέρνηση, να ασκεί "υπεύθυνη" αντιπολίτευση κ.ο.κ.).

Και εδώ πια πλησιάζουμε στην ουσία του προβλήματος: αν ο Μητσοτάκης σήμερα αισθάνεται την άνεση να διατυπώνει δημοσίως προτάσεις τέτοιου βεληνεκούς ανοησίας, αυτό οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι, καναλάρχες, εκδότες, τον έχουν αναγορεύσει ατύπως σε ιερή αγελάδα, σε σοφό Νέστορα της ελληνικής πολιτικής που οποιαδήποτε άποψή του αποκτά βαρύνουσα σημασία, απλώς και μόνο επειδή είναι δική του. Από το απυρόβλητο όπου τον έχουν τοποθετήσει, η κάθε κουταμάρα βαφτίζεται "παρέμβαση-βόμβα", και αντί να τη δούμε με τη συγκατάβαση που βλέπουμε τα γράμματα των παιδιών στον Άη-Βασίλη, γίνεται πρωτοσέλιδο, πρώτο θέμα στις ειδήσεις, και οι πιθανοί αποδέκτες της καλούνται αμέσως και πιεστικά να πάρουν θέση και να τη σχολιάσουν. Από πού κι ως πού;

Πρόκειται για μια διαφορετική όψη της ίδιας απώλειας του μέτρου που συζητούσαμε χτες: η τέταρτη εξουσία, με κύριο μέσο την παντοδυναμία της τηλεοπτικής εικόνας, δημιουργεί με περισσή ευκολία εξωθεσμικά σημεία αναφοράς, σε μια προσπάθεια να χειραγωγήσει (και όχι να συνδιαμορφώσει απλώς) την κοινή γνώμη. Άλλοτε το κάνει διακριτικά, άλλοτε -όπως εν προκειμένω- χοντροκομμένα. Είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι επικίνδυνο και απαράδεκτο.


.