Δύο κλικ

# Κολωνός, σήμερα το πρωί. Περπατώντας προς το γραφείο, περνάω κοντά από ένα δημοτικό σχολείο. Από τα μεγάφωνα ακούγεται η φωνή της Δαμανάκη, "εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο", είναι φαίνεται η ώρα της καθιερωμένης τελετής, κάποιο ηχητικό ντοκουμέντο, μπορεί να παίζουν και κανένα βίντεο, ποιος ξέρει. Η ηχογράφηση σταματάει και ακούγεται απ' τα μεγάφωνα η φωνή (προφανώς) του διευθυντή του σχολείου, που φωνάζει στα παιδάκια επιτακτικά:

- Περάστε να κάνετε γραμμές. ΠΕΡΑΣΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΓΡΑΜΜΕΣ!

Μου ακούγεται ειρωνικό. Σήμερα είναι μέρα μνήμης γι' αυτούς ακριβώς που δεν έκαναν γραμμές, που έσπασαν τις γραμμές, τις γραμμές του φόβου, τις γραμμές της βολεψιάς, τις ταξικές τους γραμμές, τις κομματικές τους γραμμές. Αν τους θυμόμαστε σήμερα σαν ήρωες, είναι ακριβώς επειδή έσπασαν τις γραμμές. Κι όμως, τα παιδάκια του δημοτικού καλούνται να κάνουν γραμμές για να τιμήσουν τη μνήμη τους...

# Πολυτεχνείο, μεσημέρι. Παντού η αφίσα της ΚΝΕ:


Ας μην τα κάνουμε όλα ίσωμα, σύντροφοι. Όχι, δεν είναι ίδιος ο εχθρός "και τότε και τώρα": για να φέρουμε ένα απλό παράδειγμα, ο τότε εχθρός δεν θα σας είχε επιτρέψει να γεμίσετε το κέντρο της Αθήνας με αυτήν την αφίσα. Ο τωρινός το επιτρέπει. Αυτό μπορεί να σημαίνει πολλά ή λίγα, μπορεί ο τωρινός εχθρός να είναι πιο πονηρός, ή αδιαφανής, ή καλύτερα κρυμμένος, μπορεί να είναι καλύτερος ή χειρότερος από τον τότε, αλλά ίδιος δεν είναι. Μπορούμε να συζητάμε επί ώρες ολόκληρες για τα ελλείμματα της σημερινής καπιταλιστικής δημοκρατίας, και δεν εννοώ τα οικονομικά, αλλά πάντως μπορούμε να συζητάμε. Ανοιχτά, φανερά, δημόσια. Τότε δεν μπορούσαν. Τότε υπήρχε γύψος, μυστρί, τανκς. Η εξίσωση του τότε με το τώρα δεν είναι απλώς υπερβολή ούτε ατυχής ρητορεία: είναι πλαστογραφία. Προσβάλλει τόσο αυτούς που έπεσαν τότε, όσο κι εμάς που τους θυμόμαστε σήμερα.

Κάπως λιγότερη αμετροέπεια δεν θα έβλαφτε, σύντροφοι.


.