Καθαρές κουβέντες

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Αθήνα: το φάντασμα του Καραμανλή στις προεκλογικές γιγαντοαφίσες της ΝΔ, με το βλέμμα στραμμένο με προσήλωση στο επέκεινα. Το επέκεινα της ζωής, το επέκεινα της πολιτικής, θα σας γελάσω -πάντως σε κάποιο επέκεινα.

Ας γυρίσουμε λίγα χρόνια πίσω, στο 2004. Η ΝΔ επελαύνει στις δημοσκοπήσεις και προετοιμάζεται για τη μεγάλη εκλογική νίκη. Καθώς η ημέρα των εκλογών πλησιάζει, τα προεκλογικά σποτάκια εστιάζουν όλο και περισσότερο στο πρόσωπο του Καραμανλή. Δεν λένε τίποτα το ουσιαστικό, κοινότοπες αοριστίες ("είναι σοβαρός και αποφασιστικός", "γνωρίζει τα θέματα" κλπ.), ωστόσο πείθουν έναν κόσμο που ήθελε να πειστεί, μετά από έντεκα συναπτά έτη ΠΑΣΟΚ. Η φιγούρα του Καραμανλή, με το χαμόγελο της σιγουριάς και τη μεγαλόστομη ρητορεία, με το βαρύ όνομα και το άφθαρτο προφίλ, ήταν το δυνατό χαρτί της γαλάζιας παράταξης.

Πρόγραμμα πολιτικό η Νέα Δημοκρατία ουσιαστικά δεν είχε: δεν έταζε κάτι ριζικά διαφορετικό απ' ό,τι το σημιτικό ΠΑΣΟΚ, υποσχόταν όμως να εφαρμόσει την ίδια πάνω-κάτω πολιτική αλλά με περισσότερο ήθος, περισσότερη αποτελεσματικότητα, σεμνότητα και ταπεινότητα.

Οι υποσχέσεις αυτές με την πάροδο του χρόνου ξέφτισαν, πήγαν περίπατο κάπου ανάμεσα στις οφ-σορ του Βουλγαράκη και το αναψυκτήριο του Μαγγίνα. Στις εκλογές του 2007, όλη η προεκλογική καμπάνια της ΝΔ στήθηκε πάνω στο πρόσωπο του Καραμανλή, όχι πια από επιλογή αλλά από ανάγκη. Δεν ήταν απλώς το καλό χαρτί της κυβέρνησης: ήταν το μοναδικό που μπορούσε να παίξει, καθώς τα στελέχη της παράταξης καίγονταν το ένα πίσω από το άλλο, είτε λόγω ανεπάρκειας, είτε λόγω ανικανότητας (ενίοτε και γελοιότητας), είτε λόγω εμπλοκής (δίκαιης ή άδικης) σε δύσοσμες ιστορίες.

Στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, όσες αλλαγές έγιναν ήταν προς το χειρότερο. Ειδικά ο τελευταίος χρόνος της ΝΔ ήταν ένας τραγέλαφος: αντί να κυβερνά, η κυβέρνηση σερνόταν πίσω από τις εξελίξεις της επικαιρότητας κι ο Καραμανλής ζούσε με την αγωνία μην στραβοξυπνήσει ο κολοσσός της πολιτικής που λέγεται Γιάννης Μανώλης. Ακόμα περισσότερα κορυφαία στελέχη κάηκαν, κι έτσι δεν θα έπρεπε να προκαλεί πια καμία έκπληξη το γεγονός ότι στην τρέχουσα προεκλογική περίοδο όλο το επικοινωνιακό παιχνίδι της ΝΔ είναι και πάλι στημένο πάνω στον Καραμανλή. Σε σημείο απελπισίας, θα λέγαμε: στις αφίσες και στα σποτάκια, το όνομα του Καταλληλότερου μπαίνει πλέον πάνω από το όνομα του κόμματος. "Κώστας Καραμανλής", κι από κάτω "Νέα Δημοκρατία" -σαν βαρίδι. Ή όπως λέγαμε παλιά, "ο Μανώλης Φάμελλος και οι Ποδηλάτες".

Μόνο που το χαρτί είναι πια καμμένο. Ένα πράγμα αποδείχτηκε αυτά τα πεντέμιση χρόνια της Νέας Διακυβέρνησης: η παντελής απουσία σχεδίου. Σε επιμέρους τομείς μπορεί να έγιναν πράγματα, κι εδώ που τα λέμε αλίμονο αν οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν είχε καθόλου έργο να παρουσιάσει μέσα σε πεντέμιση χρόνια, αλλά η αίσθηση που έμεινε ήταν ότι η ΝΔ του Καραμανλή δεν είχε κανένα συγκεκριμένο πλάνο για το πού θέλει να οδηγήσει τη χώρα, δεν είχε σαφείς στόχους ούτε ορόσημα. Από ένα σημείο και μετά, περιορίστηκε να κάνει αντιπολίτευση στις προηγούμενες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, τακτική που τη συνεχίζει και κατά την τρέχουσα προεκλογική περίοδο. Είναι λογικό πλέον να μην πείθει: εντάξει ρε φίλε, παρέλαβες καμμένη γη, έστω, πιο καμμένη απ' όσο την περίμενες. Αλλά, αν μέσα σε πεντέμιση χρόνια δεν μπόρεσες να κάνεις κάτι για να βελτιώσεις την κατάσταση, ε τότε τράβα καλύτερα στο σπίτι σου κι άσε να προσπαθήσει κανένας άλλος. Έτσι σκέφτεται ο κόσμος, και δεν έχει άδικο.

Για να το πούμε κι αλλιώς: τι υπόσχεται ο Καραμανλής εν όψει εκλογών; Δύο δύσκολα χρόνια, λέει, δύσκολες αλλά αναγκαίες αποφάσεις, ανήφορος. Καθαρές κουβέντες. Ωραία, και μετά; Τι θα γίνει μετά τα δύο χρόνια; Θα ξαναγίνουν εκλογές για νωπή-σπαρταριστή λαϊκή εντολή; Θα βρέξει ο ουρανός ανάπτυξη και θα φάμε με χρυσά κουτάλια; Ε όχι, αυτό δεν το υπόσχεται. Μας διαβεβαιώνει όμως ότι όσοι τάζουν εύκολες λύσεις είναι ανεύθυνοι λαϊκιστές που παραπλανούν το λαό κλπ. Ε, σου λέει κι ο λαός, αφού έτσι κι αλλιώς τα δύο δύσκολα χρόνια δεν τα γλιτώνουμε, ας τα περάσουμε τουλάχιστον με τον άλλονα, μπας και καταφέρει τίποτα καλύτερο. Από σένα, αν μη τι άλλο, είδαμε τι μπορούμε να περιμένουμε.

Στο τετ-α-τετ με τον Γιωργάκη μπορεί να κέρδισε τις εντυπώσεις ο Καραμανλής, με τη μελετημένη και πολυδουλεμένη παντομίμα των χεριών και με την επεξεργασμένη ομιλία του, απέναντι στα σαρδάμ του αλλουνού, αλλά από ουσία τίποτα. Αυτά μπορεί να φτάνουν για να συμμαζέψει κάπως τον σκληρό πυρήνα των δεξιών ψηφοφόρων, όχι όμως και για εκείνο το κομμάτι του εκλογικού σώματος που δίνει τη νίκη και που κρύβεται πίσω από τον ευφημισμό "μεσαίος χώρος". Αυτοί θα στραφούν στον Γιωργάκη, όχι τόσο επειδή τους έπεισε με τα οράματά του για την πράσινη ανάπτυξη και τη συμμετοχική δημοκρατία, αλλά για έναν πολύ απλό λόγο: για να ξεφορτωθούν τον Καταλληλότερο. Πράγμα που τελικά είναι κακό και για το ΠΑΣΟΚ -αλλά αυτά, στο επόμενο.

τη φωτο την έκλεψα από τη MaryLou_t

.