Το ηλεκτρικό μου πρόβατο κοιμάται

Τις τελευταίες εβδομάδες, όσες φορές έχει χρειαστεί να χρησιμοποιήσω τον ηλεκτρικό, βλαστημάω. Λόγω των εργασιών για την αναβάθμιση της γραμμής οι συρμοί καθυστερούν, αναγκάζεσαι να περιμένεις ώρα πολλή στην αποβάθρα, μετά έρχονται τίγκα στον κόσμο, στριμώχνεσαι όπως-όπως, μετά περιμένεις κι άλλο σε κάθε σταθμό ώσπου να το αποφασίσει ο συρμός να ξεκινήσει... Μια ομορφιά -που, καθώς ανεβαίνουν οι θερμοκρασίες, συμπληρώνεται και με την χαρακτηριστική εσάνς της ιδρωτίλας και της απλυσιάς.

Μα είναι για καλό σκοπό, θα μου πείτε. Αναβάθμιση της γραμμής, πύραυλος θα γίνεται το τρένο μετά, και θα περνάει και κάθε δύο λεπτά. Ναι, δεν λέω. Μόνο που αυτήν την ιστορία την έχουμε ακούσει τουλάχιστον άλλες δύο φορές τα τελευταία δέκα χρόνια, κι ακόμα φως δεν έχουμε δει. Ενώ αντίθετα, ταλαιπωρία έχουμε δει μπόλικη -ακόμα θυμάμαι τις εργασίες ανακαίνισης των σταθμών πριν τους Ολυμπιακούς του 2004, που μας είχαν κάνει τα νεύρα τσατάλια για κάμποσους μήνες: σταθμοί να ανοιγοκλείνουν, καθυστερήσεις, ήθελες να κατέβεις στον Περισσό και έπρεπε να πας μέχρι Νέα Ιωνία και να γυρίσεις δυο σταθμούς πίσω, τέτοια πράγματα. Η όλη ιστορία είχε κοστίσει έναν σκασμό λεφτά (νομίζω πάνω από ένα δις δραχμές ανά σταθμό, ούτε χρυσά πόμολα να βάζανε!), το δε αποτέλεσμα από απόψεως αισθητικής, λειτουργικότητας και ποιότητας των έργων είναι σε αρκετές περιπτώσεις τουλάχιστον, χμ, αμφιλεγόμενο.

Ήταν μεγάλη ευκαιρία τότε, αφού θα την τραβούσαμε που θα την τραβούσαμε την ταλαιπωρία, να γίνει και η αναβάθμιση της γραμμής και να τελειώνουμε με τις αναβαθμίσεις. Για τους χι λόγους αυτό δεν συνέβη, και τώρα ξαναβλέπουμε το ίδιο έργο. Αποτέλεσμα του οποίου είναι να έχει χάσει ο ηλεκτρικός το συγκριτικό πλεονέκτημα που εξ ορισμού διαθέτουν τα μέσα σταθερής τροχιάς, του να ξέρεις δηλαδή πόση ώρα θα κρατήσει το δρομολόγιό σου. Πλέον έχει γίνει τζόγος: μια μέρα που χρειάστηκε να πάω στο Μαρούσι, έφαγα το μισό μου πρωινό στο πηγαινέλα.

Στο μεταξύ, η μπλε γραμμή του μετρό ως γνωστόν έχει κλείσει μετά την Εθνική Άμυνα λόγω έργων, και η περίφημη τέταρτη γραμμή που θα εξυπηρετήσει περιοχές όπως η Κυψέλη, το Γαλάτσι, το Παγκράτι και άλλες ταλαίπωρες βρίσκεται ακόμη στο στάδιο του σχεδίου επί χάρτου -ούτε καν μακέτα. Όσο για τον Προαστιακό, υποτίθεται ότι μέχρι το 2010 θα πρέπει να έχει υπερδιπλασιάσει το δίκτυό του (280 χλμ από 120), αλλά προσωπικά θα κράταγα μικρό καλάθι. Και κάτι Λαύρια, κάτι Ραφήνες και κάτι Άγιοι Ανάργυροι, που περιμένουν γραμμές και σταθμούς, μάλλον θα μείνουν με την όρεξη.

Την ίδια στιγμή που όλα αυτά τα ωραία συμβαίνουν με τις αστικές συγκοινωνίες, και μάλιστα με τα μέσα σταθερής τροχιάς που θα έπρεπε να είναι το βαρύ πυροβολικό, η κυβέρνηση δίνει κίνητρα για την αγορά αυτοκινήτων (λόγω της κρίσης, βεβαίως βεβαίως), κάνει σχέδια για νέους αυτοκινητοδρόμους στην Αττική που θα γεμίσουν τον Υμηττό τρύπες, και στο τσακ ήταν να επιτρέψει και την κίνηση των ταξί στους λεωφορειοδρόμους (επισήμως, γιατί ανεπισήμως μπαίνουν και από μόνα τους).

Μ' αυτά και μ' αυτά, το βλέπω λίγο δύσκολο να πειστεί ο Αθηναίος να αφήσει το αυτοκίνητο στο σπίτι. Καλές οι διαφημιστικές καμπάνιες και τα βιντεοκλίπ με την Κοκκίνου, αλλά για να γίνει κάτι και επί της ουσίας απαιτείται να υπάρχουν σοβαρές και αξιόπιστες εναλλακτικές δυνατότητες μετακίνησης. Μέχρι τους Ολυμπιακούς είχαν γίνει ορισμένα βήματα, σήμερα όμως, πέντε χρόνια μετά, μοιάζει να έχουμε κάνει άλλα τόσα βήματα προς τα πίσω, ειδικά στο θέμα της αξιοπιστίας. Και το χειρότερο δεν είναι αυτό: το χειρότερο είναι πως, αν έπρεπε να ρίχνουμε δέκα ευρώ στις συγκοινωνίες και δύο στην κατασκευή καινούργιων δρόμων, η παρούσα κυβέρνηση, παναπεί ο Σουφλιάς, μάλλον κινείται στη λογική "πέντε ευρώ στις συγκοινωνίες, πέντε και κάτι στους δρόμους".

Κοντολογίς, προκοπή δεν βλέπω. Κι έχω κι ένα δικαστήριο στον Πειραιά την παραπάνω βδομάδα, κι από τώρα το σκέφτομαι που θα πρέπει να φύγω απ' τα χαράματα για νά 'μαι στην ώρα μου...


.