Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα

Τα πράγματα έγιναν κάπως έτσι: το αμερικανικό υπουργείο δικαιοσύνης έδωσε στη δημοσιότητα τέσσερα απόρρητα memos της κυβέρνησης Μπους που ενέκριναν την εφαρμογή βασανιστηρίων κατά την ανάκριση υπόπτων για τρομοκρατία. Οι υπάλληλοι της CIA, εξαιτίας αυτής της δημοσιοποίησης, ένιωσαν μια κάποια απογοήτευση. Ο νέος πρόεδρος τους επισκέφτηκε για να τους ενθαρρύνει. Και ο παλιός αντιπρόεδρος ζήτησε να δημοσιοποιηθούν και τα αποτελέσματα των ανακρίσεων, για να δει ο κόσμος πως η διαδικασία αυτή των βασανιστηρίων είχε αποτελέσματα.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι να πρωτοθαυμάσω.

Την υποκρισία των στελεχών της CIA, που δεν στενοχωρήθηκαν επειδή χρειάστηκε να εφαρμόσουν βασανιστήρια, ή εν πάση περιπτώσει δεν στενοχωρήθηκαν αρκετά ώστε να μην τα εφαρμόσουν, στενοχωρήθηκαν όμως επειδή ομολογήθηκε δημοσίως αυτό που ο κόσμος είχε τούμπανο κι αυτοί κρυφό καμάρι;

Τον Ντικ Τσέινυ, από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να τον πει υποκριτή. Ο άνθρωπος έχει σταθερές αρχές και απόψεις, και είναι γνωστό ότι μπροστά στο εθνικό συμφέρον της χώρας του, λεπτομέρειες όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τις λογαριάζει (he doesn't give a shit, για να το πούμε απλά). Κατά τη γνώμη του, που υποθέτω ότι την ενστερνίζονται και πολλοί συμπολίτες του (οι περισσότεροι;), αν τα βασανιστήρια είχαν σαν αποτέλεσμα τη σωτηρία της ζωής έστω και ενός αμερικανού πολίτη, τότε ευλογημένα να είναι.

Αλλά αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν η τρίπλα του Ομπάμα. Ο νιου πρέζιντεντ εξήγησε ότι οι ανακριτές της CIA "εκτελούσαν τα καθήκοντά τους, καλή τη πίστει, βασιζόμενοι σε νομικές συμβουλές που τους δόθηκαν από το υπουργείο Δικαιοσύνης", και κατά συνέπεια τους διαβεβαίωσε ότι δεν θα αντιμετωπίσουν ποινικές διώξεις, ωστόσο δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο να διωχθούν τα (πολιτικά) πρόσωπα που σχεδίασαν την πολιτική των "σκληρών μεθόδων ανακρίσεων".

Γιατί προφανώς ο μέσος ανακριτής της CIA, που υποθέτω ότι θα είναι ένας αξιοπρεπής και ευυπόληπτος WASP οικογενειάρχης, δεν μπορεί να κρίνει από μόνος του αν ο εικονικός πνιγμός αποτελεί βασανιστήριο ή όχι, από τεχνική/νομική σκοπιά εξετάζοντας το πράγμα, αλλά χρειάζεται τη γνωμάτευση κάποιας επιτροπής νομομαθών του Κογκρέσου, φερ' ειπείν, που θα μελετήσουν το ζήτημα πολύπλευρα, θα σταθμίσουν όλες τις παραμέτρους και, αφού πραγματοποιήσουν και την αναγκαία cost-benefit analysis θα αποφανθούν "ναι" ή "όχι". Αν τώρα ο περί ου ο λόγος ανακριτής, έχοντας την ευλογία των ανωτέρων του για την εφαρμογή αυτών των "σκληρών μεθόδων ανακρίσεων" (ωραίο πράγμα οι ευφημισμοί, έτσι;), ένιωθε ταυτόχρονα και μια άγρια χαρά βλέποντας τον fuckin' άραβα κρατούμενο να αγκομαχάει για να πάρει ανάσα κατά τη διαδικασία του εικονικού πνιγμού, αυτό είναι άλλης τάξεως ζήτημα, που θα το λύσει ο ίδιος με τον εξομολόγο του ίσως. Αλλά την κοινωνία δεν την αφορά, εφόσον ο άνθρωπος ενεργούσε με καλή πίστη και για την ασφάλεια των ΗΠΑ. Καθαρά πράγματα.

Αν μη τι άλλο, έχουμε κάνει προόδους ως είδος. Αν στον Μεσαίωνα η Ιερά Εξέταση μπορούσε να εφαρμόζει βασανιστήρια κατά βούληση και χωρίς πολλά πολλά, αφού είχε λάβει τη σχετική εντολή απευθείας από τον θεό, σήμερα χρειάζεται τουλάχιστον μια κουβέρτα νομιμότητας, περίτεχνα ραμμένη από τεχνικούς συμβούλους, επιτροπές νομομαθών, πολιτικά στελέχη, για να διαγραφούν μονοκοντυλιά όσες κατακτήσεις έγιναν από τον ανθρώπινο πολιτισμό στο διάβα των αιώνων που μεσολάβησαν. Αντί των Γραφών, τα memos.

Κι αν έχει κανείς ακόμα την παραμικρή αμφιβολία ότι η απόλυτη εξουσία, απ' όπου κι αν εκπορεύεται, οδηγεί τελικά και αναπόδραστα στην αποκτήνωση, να του δώσουμε τις ευχές μας από τώρα για την Κυριακή που μας έρχεται. Χρόνια πολλά.

(η εικόνα από εδώ)

.