...του Καράμπελα

Με ποδοσφαιρικά θέματα δεν έχω ασχοληθεί ποτέ σε τούτο το μπλογκ, ίσως γιατί πια δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα ούτε με το ίδιο το ποδόσφαιρο. Εξακολουθώ να δηλώνω φίλαθλος του (Μ)ΠΑΟΚ, αλλά περισσότερο από κεκτημένη ταχύτητα, για λόγους συναισθηματικούς και ιστορικούς, παρά για ο,τιδήποτε άλλο. Μια στις τόσες θα δω κανένα ματς στην τηλεόραση -και τέρμα.

Παρόλα αυτά, δεν θα ήθελα να αφήσω ασχολίαστο το προχτεσινό επαναληπτικό παιχνίδι μεταξύ Άρη και ΠΑΟΚ για το κύπελλο. Όχι ότι το παρακολούθησα ολόκληρο, κάτι πεντάλεπτα μόνο, κι αυτά μου δημιούργησαν τόσο μεγάλα χασμουρητά που αποφάσισα ότι δεν άξιζε τον κόπο: οι δύο κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες της Θεσσαλονίκης, και από τις καλύτερες υποτίθεται της Ελλάδας, έπαιξαν μέσα σε δύο εβδομάδες τρία ματς, τριακόσια αγωνιστικά λεπτά μεταξύ τους, χωρίς να πετύχουν ούτε ένα γκολ. Αν λογαριάσουμε και τον αγώνα του πρώτου γύρου του πρωταθλήματος, έχουμε ένα σύνολο εξήμιση ωρών μπάλας με απολογισμό ένα γκολ όλο κι όλο -κι αυτό από σπόντα. Τι ποδόσφαιρο να δεις και τι να φχαριστηθείς;

Αλλά το προχτεσινό ματς έφτασε στα πέναλτι. Και τα πέναλτι, όπως και να το κάνουμε, έχουν μιαν άλλη γοητεία. Απάνθρωπη μεν, γοητεία δε. Το σκηνικό που θυμίζει μονομαχία ανάμεσα στον τερματοφύλακα και τον εκτελεστή, ο περιορισμός του δράματος από ένα γήπεδο εκατό μέτρων σε μια απόσταση έντεκα βημάτων, τα ψυχολογικά παιχνίδια, η βεβαιότητα ότι τώρα πια το θέμα δεν είναι "να κερδίσει ο καλύτερος", θα κερδίσει αυτός που στην πρόσθεση ψυχραιμία + κωλοφαρδία θα πετύχει το μεγαλύτερο άθροισμα. Τα πέναλτι έχουν γεννήσει ήρωες της μιας βραδιάς που έμειναν στην ιστορία, όπως ο τρομερός Χέλμουτ Ντουκαντάμ, ο Ρουμάνος γκολκίπερ που χάρισε ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών στη Στεάουα πιάνοντας τέσσερα πέναλτι στον τελικό με τη Μπαρτσελόνα. Έχουν περάσει πάνω από είκοσι χρόνια από τότε -αλλά είναι αδύνατον να έχεις δει αυτό το ματς και να έχεις ξεχάσει τον Ντουκαντάμ.

Αφού λοιπόν και το προχτεσινό Άρης-ΠΑΟΚ έφτασε στα πέναλτι, άναψα τσίγαρο και στήθηκα μπροστά στην τηλεόραση. Μπάλα δεν είδαμε, ας δούμε τουλάχιστον λίγο θριλεράκι.

Αλίμονο, όμως, οι δύο ομάδες κατάφεραν ακόμα και το θρίλερ να το μετατρέψουν σε σούπα. Κανένα σασπένς, καμία ανατροπή, κανένα προσπέρασμα, τίποτα που να αξίζει να μείνει στη μνήμη. Ένα φλατ πράγμα από την αρχή μέχρι το τέλος. Κάτι πήγε να γίνει όταν στο 3-3 αστόχησε για τον ΠΑΟΚ ο Σορλέν -αλλά το σασπένς δεν κράτησε ούτε ένα λεπτό: ο Χαλκιάς και το δοκάρι αποκατέστησαν την ισορροπία.

Και μετά ακολούθησαν άλλες δέκα εκτελέσεις εύστοχες, η μία πίσω από την άλλη. Και να βλέπεις τους τερματοφύλακες να πέφτουν περισσότερο για τις ανάγκες της σκηνοθεσίας παρά για να αποκρούσουν, και να σκέφτεσαι "όχι ρε γαμώτο, αυτοί θα σουτάρουν μέχρι αύριο", και "άντε να τελειώσει αυτό το μαρτύριο", και το μαρτύριο να μην τελειώνει. Ήταν προφανές, κάποιος έπρεπε να στείλει την μπάλα έξω, δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Και κλήρωσε στον Καράμπελα.

Ο αμυντικός του Άρη φαινόταν ότι δεν τό 'χει από την ώρα που έστηνε την μπάλα. Βιαστικά, τσαπατσούλικα, με νευρικές κινήσεις, τελικά την άφησε πάνω στην άσπρη βούλα, πήρε λίγα βήματα φόρα... και σούταρε στα πουλιά. Τέλος. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ τρέχουν να πανηγυρίσουν, αλλά δεν ξέρουν ποιον να συγχαρούν. Τον Χαλκιά που έφαγε οκτώ, τα μισά όρθιος; Τον νεαρό Αθανασιάδη που στάθηκε τυχερός ένα πέναλτι πριν από το μοιραίο; Τον εαυτό του ο καθένας, αφού άλλωστε όλοι πλην Σορλέν έβαλαν κι από ένα;

Τίποτα, τζίφος. Ήρωας δεν υπήρξε στο έργο, κι επομένως η κάθαρση του τέλους έμεινε μισή. Μόνο μοιραίος υπήρξε, ο καημένος ο Καράμπελας. Αλλά εμένα μου έμεινε η απορία: το πέναλτι το έχασε από αδεξιότητα ή λόγω αυτοσεβασμού; Μήπως δηλαδή ένιωσε ντροπή που έπαιρνε μέρος σ' αυτό το χάλι, μήπως σκέφτηκε όπως εγώ, "άντε να τελειώσει αυτό το μαρτύριο", μήπως ξύπνησε μέσα του ο πιτσιρικάς που έπαιζε μπάλα για την χαρά του παιχνιδιού και κοιμήθηκε ο επαγγελματίας που παίζει μόνο για το συμβόλαιό του;

Προφανώς όχι. Αλλά θα μου άρεσε να ήταν έτσι: σ' αυτό το κακοπαιγμένο έργο, ο Καράμπελας θα ήταν ο μόνος που θα άξιζε τον σεβασμό μας.

(φωτό από το goalday.gr)

ΥΓ: Όσοι δεν έχετε τίποτα καλύτερο να κάνετε αύριο το βράδυ, συντονιστείτε 8 με 10 στο radioneverland.gr ν' ακούσουμε μαζί τις μουσικές του Django Reinhardt και άλλων θιασωτών του τσιγγάνικου σουίνγκ.


.