Τρελό κέφι

Χτες βράδυ γύρισα στο σπίτι κάπως αργούτσικα και πέτυχα στην τηλεόραση, στη ΝΕΤ πιο συγκεκριμένα, το καινούργιο τηλεοπτικό σόου του Σταμάτη Κραουνάκη που τιτλοφορείται "The Σπείρα-Σπείρα show".

Λοιπόν, το περί ου ο λόγος show πάει κάπως έτσι: για σκηνικό, κάτι κουρελαρίες από τα ρετάλια του Χυτήρογλου κρέμονται γύρω γύρω, κάτι μπάζα κείτονται δεξιά κι αριστερά, και στη μέση στα ξεκούδουνα καμαρώνει μια σόμπα παλαιά και νοσταλγική με το μπουρί της, μάλλον για να ζεσταίνει την ατμόσφαιρα. Τα μέλη του θιάσου κάθονται ή στέκονται δώθε κείθε σε πόζες επιτηδευμένα ανεπιτήδευτες, ντυμένοι μασκαράδες με τα απομεινάρια από το βεστιάριο του Εθνικού, ενώ ο Μπιγκ Σταμ παίρνει θέση διακριτικά (όσο γίνεται, γιατί έχει και κάποιο μέγεθος) κάπου στη δεξιά άκρη του πλάνου, ντυμένος βασιλιάς Καρνάβαλος. Ο πιο ωραίος πάντως ήταν ένας μαύρος με μαλλί κοτσιδάκια ντυμένος Μάικ Λαμάρ, που να πω την αμαρτία μου για τραγουδιστής δεν μου φάνηκε, αλλά όσο νά 'ναι δίνει μια πολυφυλετική νότα στο show.

Καλεσμένη της χτεσινής εκπομπής η Κατιάνα Μπαλανίκα, που κάποιος εγκληματίας είχε την έμπνευση να την ντύσει ξέκωλο και να τη μακιγιάρει έτσι που να μοιάζει κάτι ανάμεσα σε ινδιάνο που έχει ξεθάψει το τσεκούρι του πολέμου και Γκρέις Τζόουνς στα ντουζένια της. Η Εκλεκτή Προσκεκλημένη κάθεται στη μέση, λένε μερικά τετριμμένα, θυμούνται τα παλιά (αλίμονο!) και σχολιάζουν τα καινούργια, και μετά αρχίζει τρικούβερτο γλέντι με ποτ-πουρί από παλιά λαϊκά, τραγούδι και χορό απ' όλη την κομπανία, ώσπου σώνεται η ανάσα των τραγουδιστών και σταματάν' τα τέλια. Ο θίασος αποσύρεται, μένει η Μπαλανίκα μ' ένα κινητό στο χέρι σ' ένα μονόπρακτο τύπου-ιμπροβιζασιόν, όπου πετάει αξιομνημόνευτες ατάκες όπως "Πόσα αυγά βάζεις στη σπανακόπιτα; Οχτώωω; Α καλά, εγώ έβαλα δέκα, χέσ' το". Μετά αλλάζει το πλάνο, η Κατιάνα ερμηνεύει μια, χμ, μπαλάντα, μισοτραγουδιστά μισό-σε-πρόζα, με συνοδεία σόλο πιάνο Κραουνάκη που έχει πέσει σε τρανς, για ποιο λόγο δεν κατάλαβα ομολογώ.

Μετά μαζεύεται πάλι όλος ο θίασος, στήνονται σαν να πρόκειται να βγάλουν φωτογραφία τύπου "η τάξη του '92 στις απόκριες" και λένε παροιμίες για γάτες, ξεκαρδίζονται όλοι μαζί στα καλά καθούμενα, ενώ η κάμερα κάνει κάτι σπαστικά μπρος-πίσω που όσο να πεις μια ναυτία στην προκαλούν. Για το φινάλε, βγαίνει ο Κραουνάκης ντυμένος Μπρέζνιεφ, συνοδευόμενος από σαξόφωνα και ακορντεά, και τραγουδάει άλλη μία, μαντέψτε, μπαλάντα (μπλιαχ), που όπως μαθαίνω είναι μια δική του "υπέροχη μετάφραση του Memories από το Cats", το ελληνικό στίχοι του οποίου πέφτει στην οθόνη γραμμή γραμμή σαν χιονονιφάδα, και κάπου εκεί ολοκληρώνεται το πανηγύρι και πέφτουν τα ζενερίκ του τέλους. Ωραία περάσαμε κι απόψε.

Σε τούτο το σημείο βέβαια μπορεί ν' αναρωτηθεί κανείς "καλά ρε Χασοδίκη, απ' όλη την ελληνική τηλεόραση αυτό σε πείραξε;". Ε ναι, με πείραξε. Μπορεί να φταίει που τον Κραουνάκη τον θεωρώ γενικά υπερτιμημένο και όσο νά 'ναι είμαι λιγουλάκι προκατειλημμένος, δεν το αρνούμαι, αλλά από την άλλη πάλι, ρε παιδιά, νισάφι πια μ' αυτό το κόνσεπτ "μαζευόμαστε μια ωραία παρέα, φέρνουμε κι έναν Εκλεκτό Προσκεκλημένο, νοσταλγούμε τα παλιά, τραγουδάμε και χορεύουμε". Ειδικά η κρατική τηλεόραση μας το έχει ταΐσει αυτό το πράμα τα τελευταία χρόνια μέχρι σκασμού, βλέπε "Στην υγειά μας ρε παιδιά", Σπύρος Παπαδόπουλος, όλη η ανθολογία του παλιού καλού λαϊκού τραγουδιού σε μαραθώνιες εβδομαδιαίες δόσεις κάθε Σάββατο μέχρι να μάθουμε απ' έξω όλους τους στίχοι. Δηλαδή, έλεος. Δεν λέω, δικό του είν' το μαγαζί και μπορεί ο κ. Παναγόπουλος να μερακλώνει με κάτι τέτοια, αλλά εγώ έγκωσα, ψέματα να πω; Κι εν πάση περιπτώσει, ο Κραουνάκης που είναι υποτίθεται του πχιοτικού, του εναλλακτικού, του αιρετικού, του καλιαρντού, τίποτα πιο πρωτότυπο δεν βρήκε να σκεφτεί;

Και για νά 'χουμε καλό ρώτημα, μήπως θα μπορούσε κάποιος να μας ενημερώσει πόσο κοστίζει όλο αυτό το πανηγυράκι; Όχι τίποτ' άλλο, να ξέρω να βαστάω ψιλά μαζί μου.


.