Α-δέσποτοι

Τους βλέπω κάθε μέρα, τους βλέπω παντού. Σεργιανάνε στην πόλη μόνοι τους, ή δυο-δυο, ή καμιά φορά σε παρέες. Ύφος κάπως σαν αδιάφορο, κάπως σαν αποστασιοποιημένο, κάπως σαν να μην τους αφορά τι συμβαίνει γύρω τους. Χαζεύουν τη βιασύνη μας, το τρεχαλητό μας, τους μικροκαβγάδες και τα μπινελίκια που ανταλλάσσουν εκνευρισμένοι οδηγοί στα φανάρια, αλλά δεν συμμετέχουν.

Στα φανάρια. Τους βλέπω να στέκονται υπομονετικά για να περάσουν απέναντι. Περιμένουν το πράσινο -ένα πράσινο που δεν το βλέπουν, αλλά έχουν μάθει να το αναγνωρίζουν από τα συμφραζόμενα: όταν σταματήσουν να τρέχουν αυτές οι περίεργες Κινούμενες Κάσες, περνάνε. Όταν αρχίσουν να περπατάνε τα Παράξενα Πλάσματα με τα Δύο Πόδια, περνάνε.

Τα Παράξενα Πλάσματα με τα Δύο Πόδια. Κανείς τους δεν τα εμπιστεύεται αμέσως -μόνο οι πολύ μικροί. Οι άλλοι, οι πιο περπατημένοι, ξέρουν ότι τα Πλάσματα είναι απρόβλεπτα. Δεν πρέπει να τους ανοίγεσαι με την πρώτη, πρέπει να είσαι σε επιφυλακή, να τα μυρίζεσαι, να εξακριβώσεις τις προθέσεις τους. Μπορεί να είναι καλές, μπορεί και όχι. Σε κάθε περίπτωση, του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ -έτσι δεν λέει η παροιμία;

Τώρα τον χειμώνα, καθώς ο αέρας δυναμώνει και ψυχραίνει, ψάχνουν για απάγκιο. Εκμεταλλεύονται τις εσοχές των πολυκατοικιών, τα κενά ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τις διακοσμητικές γλάστρες στα πεζοδρόμια, τα κουτιά των τηλεφωνικών γραμμών. Και τρυπώνουν.


Ψάχνουν και βρίσκουν τις καλύτερες καβάτζες. Τις ηλιόλουστες ημέρες, ξαπλώνονται στις πλατεΐτσες και στα παρκάκια και μαζεύουν ήλιο. Τις κρύες νύχτες οικειοποιούνται τα πατάκια στις εισόδους των πολυκατοικιών και τα κάνουν στρώματα. Ξέρουν ποιο από τα περίπτερα της γειτονιάς μένει ανοιχτό μέχρι αργά, από ποιο μαγαζί μπορεί να τους πετάξουν φαγητό, ξέρουν σε ποια κρυφή γωνίτσα στο παρκάκι συχνάζει ένα φιλικό Παράξενο Πλάσμα με Δύο Πόδια που αφήνει πότε-πότε λίγα κομματάκια κοτόπουλο, ένα πιατάκι με νερό, ένα ανοιγμένο χαρτονάκι γάλα.

Οι τετράποδοι, αδέσποτοι αγύρτες, έχουν πια προσαρμοστεί στη ζωή της Μεγάλης Πόλης. Τα σκυλιά της Αθήνας, μακρινά δισέγγονα του λύκου, έχουν ξεχάσει τον άγριο κυνηγό-πρόγονό τους, αλλά έμαθαν την άσφαλτο κάτω από τα πόδια τους, έμαθαν τους καινούργιους τους εχθρούς, δίποδους και τετράτροχους, έμαθαν πού πρέπει να κυκλοφορούν και πού όχι.

Είδα κάποτε έναν από δαύτους, τον πιο μάγκα ίσως, να μπαίνει σαν κύριος στον ηλεκτρικό στη Βικτώρια. Να ανεβαίνει στο τραίνο και να κατεβαίνει στα Κάτω Πατήσια, σίγουρος, ήρεμος, δείχνοντας ότι ήξερε πού πάει. Πού να πήγαινε; Πώς μπορεί να ήξερε; Ποιο απειροελάχιστο κύτταρο του εγκεφάλου του χρειάστηκε να μεταλλαχθεί για να καταλαβαίνει τις στάσεις στον ηλεκτρικό, τα φανάρια στους δρόμους, τις πόρτες στα κτίρια που κλείνουν μόνες τους;

Παραφράζοντας ένα παλιό τραγούδι των "Σπυριδούλα", θα έλεγα ότι στα σπλάχνα της μητρόπολης γεννιέται καινούργιο είδος. Canis urbanis, κύων ο αστικός. Κι εσύ, Παράξενο Πλάσμα με τα Δύο Πόδια που τώρα διαβάζεις αυτές τις γραμμές, μην στραβοκοιτάζεις τους τετράποδους φίλους μας.
Είναι τα αγαθά ξωτικά της Μεγάλης μας Πόλης.





Η ιδέα για τούτο το ποστ προέκυψε από αυτό το κείμενο της Αλεπούδας. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη έξω από κάποιο ξενοδοχείο κοντά στο Σταθμό Λαρίσης.


.