Whatever words I say...

...I will always love you,
I will always love you...

Κυριακή απόγευμα, κάποιος ραδιοφωνικός παραγωγός μου στέλνει πεσκέσι το "Lovesong" των Cure την ώρα που ανεβαίνω προς το τελεφερίκ. Και λίγο πιο πάνω, καθώς γυρίζω τα καγκέλια του δρόμου που σκαρφαλώνει προς την Πάρνηθα, το "Unforgiven" των Metallica. Τέτοιες ωραίες παλιατζούρες μου αρέσει να τις ακούω στο ραδιόφωνο. Κι έτσι, με Cure και Metallica, η διαδρομή προς το Μπάφι γίνεται ακόμη πιο ευχάριστη.

Ώρα 7:30, τελειώνουμε τους καφέδες μας στο καταφύγιο, παίρνουμε τα υλικά και δρόμο για το πυροφυλάκιο.

Το πυροφυλάκιο (θέση "Σκίπιζα")

Ώρα 8 και κάτι, φτάνουμε στη Σκίπιζα κι αμέσως βλέπουμε καπνό να αιωρείται πάνω από τα Οινόφυτα. Η πυροσβεστική το ξέρει ήδη, η κατάσταση είναι υπό έλεγχο, αλλά όποιος καεί στον χυλό φυσάει και το γιαούρτι: όλο το βράδυ θα έχουμε ένα μάτι στραμμένο εκεί, για τον φόβο της αναζωπύρωσης.

Καπνός πάνω από τα Οινόφυτα

Το εργαλείο της δουλειάς

Για την ώρα, το άλλο μάτι χαζεύει τον ήλιο να βυθίζεται κάπου πίσω από τις κορφές του Κιθαιρώνα...

Ηλιοβασίλεμα

Πέφτει το βράδυ. Η ατμόσφαιρα είναι εξαιρετικά διαυγής, αριστερά στο βάθος τα φώτα της Σαλαμίνας, προς τα δεξιά το Σχηματάρι και πίσω, πιο μακριά, η Χαλκίδα. Ψηλά επάνω, το χείλος από το "κατσαρολάκι" της Μεγάλης Άρκτου σημαδεύει το Αστέρι του Βορρά.

Η Εύβοια και στο κέντρο η κορφή της Δίρφης

'Ωρα 2:10 τα ξημερώματα. Βγαίνω από τον υπνόσακο, ντύνομαι και παίρνω τα κιάλια. Ησυχία, αεράκι, ψύχρα. Κάτω στην πόλη κοιμούνται με ανοιχτά παράθυρα.

Τα φώτα στο Σχηματάρι από ψηλά

Ώρα 3 και κάτι, ώρα να ξυπνήσω τον Κώστα. Πριν ξαναχωθώ στον υπνόσακο, προλαβαίνω να δω το φεγγάρι να σηκώνεται πάνω από τα έλατα πίσω μας...

Οι υπηρεσίες :)

Ώρα 6 το πρωί. Από το βάθος του Αιγαίου, δεξιά μας, ο ήλιος ανατέλλει. Μαζεύουμε τα σακίδια, έναν καφέ παπορίσιο στο πόδι και πίσω στο μονοπάτι μέχρι τα αυτοκίνητα. Πέρασε κι αυτή η βάρδια...

Γλυκοχαράζει...

Στο μονοπάτι του γυρισμού

Ώρα 8 περίπου. Κολλημένος στην κίνηση, ή μάλλον στην ακινησία, της Εθνικής. Το διάλειμμα τέρμα, τα κεφάλια μέσα. Αυτή είναι η πραγματικότητα, οι κόρνες, το μποτιλιάρισμα, οι εξυπνάκηδες οδηγοί που αλλάζουν λωρίδες μήπως φτάσουν δυόμισυ λεπτά νωρίτερα... Ανάβω ένα ακόμα τσιγάρο. Όχι, σήμερα δεν θα συγχιστώ, θα πάω ήρεμα σπίτι, θα αφήσω το σακίδιο, θα βάλω τα ρούχα της δουλειάς, και μια καινούργια εβδομάδα θα αρχίσει...

Καλή εβδομάδα.



ΥΓ: "Μας έπρηξες ρε φίλε με την Πάρνηθα!", θα μπορούσε να είναι μια εύλογη αντίδραση. Σκέφτομαι όμως το εξής: σε τούτη την πόλη έχουμε μαζευτεί κάτι παραπάνω από τέσσερα εκατομμύρια νοματαίοι. Σ' αυτά τα τέσσερα εκατομμύρια, είναι υπερβολικό να ελπίζεις ότι θα μπορούσαν να βρεθούν χίλιοι, όχι περισσότεροι, χίλιοι άνθρωποι, που να δώσουν ΕΝΑ βράδυ από το καλοκαίρι τους για να φυλάξουν το βουνό; Πεντακόσιοι έστω; Εκατό; Δέκα;

Και -δεν μπορώ, θα την γράψω την κακιούλα μου...-, επειδή πολλή επανάσταση βλέπω να κυκλοφορεί στην ελληνική μπλογκόσφαιρα, ποικίλων πολιτικών αποχρώσεων, μήπως σύντροφοι, μήπως λέω βρε αδερφέ, πριν σώσουμε τον κόσμο, να κοιτάζαμε να σώσουμε το λιγοστό οξυγόνο που μας έχει απομείνει;

Και πάλι καλή εβδομάδα.


.