Βροντάει ο Όλυμπος, αστράφτει η Γκιώνα

Συνεδρίασε λοιπόν και η Κεντρική Επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας τις προάλλες και ο βουλευτής του κόμματος Πέτρος Τατούλης άσκησε κριτική κατά της κυβέρνησης για μία σειρά θεμάτων.

Αμέσως κέρδισε τον χαρακτηρισμό "αντάρτης" από ορισμένους συναδέλφους του και από μερίδα των ΜΜΕ, οι επισημάνσεις του προκάλεσαν λέει "δυσφορία στη Ρηγίλλης", ενώ άλλοι βουλευτές της κυβερνητικής πλειοψηφίας έθεσαν ζήτημα διαγραφής του ή υπαινίχθηκαν ότι θα όφειλε να παραιτηθεί. Αυτά λέει το ρεπορτάζ.

Κατ' αρχήν θεωρώ γελοία αυτήν την ευκολία που έχουν μερικοί πολιτικοί και κάμποσοι δημοσιογράφοι να αποδίδουν τον τίτλο του αντάρτη. Αν αποκαλείται έτσι ο βουλευτής Τατούλης επειδή, στα πλαίσια μιας συνεδρίασης κομματικού οργάνου (δεν βγήκε στη λαχαναγορά να μιλήσει), διαφώνησε σε πολιτικό επίπεδο με πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης, τότε πώς θα τον αποκαλέσουμε σε περίπτωση που αποφασίσει να καταψηφίσει κανένα μείζον νομοσχέδιο; Βελουχιώτη;

Πέραν όμως από τη σημειολογία, υπάρχει και ένα ζήτημα ουσίας που έχει να κάνει με τις αντιδράσεις των συναδέλφων του. Η υπόνοια και μόνον ότι ένας βουλευτής οφείλει να παραιτηθεί επειδή διαφοροποιείται από τις αποφάσεις της κυβέρνησης, την οποία στηρίζει, ή ότι το κόμμα του οφείλει να τον διαγράψει για τον ίδιο λόγο, είναι τουλάχιστον φρικώδης.

Καταλήγουμε να ξαναλέμε πράγματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, αλλά φαίνεται ότι δεν είναι. Όπως, για παράδειγμα, ότι Κοινοβούλιο και Κυβέρνηση είναι δύο ξεχωριστοί θεσμοί. Και ότι η Βουλή είναι εκείνη που νομιμοποιεί την Κυβέρνηση, και όχι το αντίθετο. Τους βουλευτές έχει εκλέξει ο λαός και όχι τους υπουργούς.

Ο ρόλος του κάθε βουλευτή δεν είναι να παριστάνει το ανθρώπινο ντεκόρ στις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου. Ο ρόλος του βουλευτή της κυβερνητικής πλειοψηφίας, ειδικότερα, δεν είναι να παριστάνει τον κλακαδόρο χειροκροτητή των ρητορικών ξεσπασμάτων του πρωθυπουργού.

Αν κάποιοι βουλευτές έτσι εννοούν το ρόλο τους, αυτοί έχουν το πρόβλημα και όχι ο εκάστοτε Τατούλης. Αυτοί που δεν έχουν αντίρρηση να θεωρούνται πειθήνια πρόβατα της κυβερνητικής στάνης. Αυτοί που δεν αντιλαμβάνονται ότι η άνευ όρων ταύτιση νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας σκοτώνει τη Δημοκρατία. Αυτοί που, σε τελική ανάλυση, δεν μπορούν να συλλάβουν το εύρος της ευθύνης που συνεπάγεται η εξουσία που τους έχει παραχωρηθεί.

Τούτη η νοοτροπία, των ανεύθυνων βουλευτών που οφείλουν πάντοτε να συντάσσονται με την κομματική γραμμή και τίποτα παραπάνω, έχει εμπεδωθεί πλήρως μέσα από την διαδοχή αυτοδύναμων μονοκομματικών κυβερνήσεων, όχι μόνο στους βουλευτές αλλά και στον λαό. Για το γεγονός αυτό είναι τεράστια και διαχρονική η ευθύνη και των δύο κομμάτων εξουσίας. Άλλο τόσο τεράστια, όμως, είναι και η ευθύνη των εκάστοτε βουλευτών που την αποδέχονται, τη συντηρούν και την αναπαράγουν.

Και βέβαια, εφόσον όλα τελικά ξαναγυρνάν σε μας, είναι και δική μας η ευθύνη που επιλέγουμε τέτοιους βουλευτές να μας εκπροσωπήσουν.


.