Ύμνος στη χαρά

(Μετά από επίμονη απαίτηση χιλιάδων σχολιαστών του παρόντος ιστολογίου, και επειδή δε θέλω να χαλάω χατίρια, ετοίμασα μία ωδή στην απελθούσα Υπουργό Τουρισμού. Με ταπεινότητα κλίνω το γόνυ μπροστά στο μεγαλείο της, που δεν μπορεί ούτε καν να το πλησιάσει το άθλιο αυτό μου δημιούργημα -αλλά έπρεπε να το κάνω. Το οφείλω στην παράταξη, το οφείλω στον τόπο -ωπ, συγγνώμη, αυτό παρεισέφρησε από άλλη ομιλία...)

Ω πανωραία
Ω αγλάισμα Εσύ των οφθαλμών,
Ω χάδι Εσύ της ακοής,
Εσύ
Που η φρεσκολουσμένη κόμη Σου ανεμίζει στο φθινοπωρινό αεράκι

Που τα καλοσιδερωμένα Σου ταγεράκια τυλίγουν την απέριττή Σου όψη
Εσύ
Που κινείσαι με τη χάρη ανάλαφρης μπαλαρίνας

Αέρινου ξωτικού
Εσύ που έζησες τον μύθο Σου στη χώρα των Ελλήνων
Τη χώρα των Αρχαίων Θεών

Τη χώρα των ποιητών
Εσύ, Μούσα του Κοινοβουλίου

Που μοίρα κακιά κι επίβουλη Σε πήρε μακριά μας
Και έφερε στη θέση Σου μειράκιον τι, εξ Αχαΐας ορμώμενον
Πόσο θα μας λείψει το σπινθηροβόλο Σου βλέμμα
Πόσο θα μας λείψουν τα κοφτερά Σου τα λόγια

Πόσο ήρθε το Σάντεφιορντ-Βαλερένγκα;;;;;;!!!!

Η συνείδηση της προχτεσινής νύχτας κυματίζει ακόμα στον ευλαβή παπαφίγκο...
(τα παρακατιανά θα σας τα πει καλύτερα ο Ντίνος Ηλιόπουλος -προχωρήστε το βίντεο στο 04:13...)