Πρόωες εκλογές. Μία αυθεντικά ελληνική εφεύρεση: όλος ο κόσμος ξέρει κάθε πότε έχουν εκλογές η Γερμανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, οι ΗΠΑ, η Γαλλία. Στην Ελλάδα, το ξέρει μόνον το Μαντείο των Δελφών -κι αυτό πάλι, ζήτημα είναι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που προκηρύσσονται πρόωρες εκλογές με επίκληση "εθνικού λόγου". Είναι όμως η πρώτη φορά που ο "εθνικός" λόγος που προβάλλεται είναι τόσο γελοίος: η κυβέρνηση, λέει, χρειάζεται "νωπή" και "ισχυρή" λαϊκή εντολή για να συντάξει τον... επόμενο προϋπολογισμό!
Μια θεωρία πρωτάκουστη, σύμφωνα με την οποία η λαϊκή εντολή είναι κάτι σαν τον μοσχαρίσιο κιμά: πρέπει να είναι νωπή -άμα μπαγιατέψει, την πετάμε και γυρεύουμε καινούργια.
Και τι θα πει "ισχυρή", αλήθεια; Η παρούσα κυβέρνηση διαθέτει πλειοψηφία 165 εδρών στο Κοινοβούλιο: μετά τις εκλογές της Κυριακής, υπάρχει έστω και ένας άνθρωπος που να πιστεύει ότι θα κατακτήσει περισσότερες; Κι αν δεν τα καταφέρει, αν κερδίσει -ας πούμε- 153 έδρες, τι θα γίνει; Θα θεωρηθεί επαρκώς ισχυρή η εντολή, ή όχι;
Κατά τους προηγούμενους μήνες, άκουσα πολλές φορές από πολιτικούς και δημοσιογράφους όλων των χρωμάτων το απόφθεγμα ότι "οι εκλογές είναι στη διακριτική ευχέρεια του Πρωθυπουργού". Κάθε φορά ήθελα να πεταχτώ επάνω φωνάζοντας: "Όχι, κύριοι, δεν είναι έτσι. Υπάρχει σε τούτη τη χώρα και κάτι που ονομάζεται ΣΥΝΤΑΓΜΑ. Αυτό ορίζει πως η θητεία της κυβέρνησης είναι τετραετής, και προβλέπει σαφώς κάθε πότε γίνονται οι εκλογές".
Τι λέω τώρα, θα μου πεις Μοναδικέ μου Αναγνώστη. Ψιλά γράμματα. Ποιο Σύνταγμα και κουραφέξαλα -τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας και τον χρόνο των εκλογών τον ορίζουν η VPRC, η GPO, η Metron Analysis. Η τήρηση του Συντάγματος θεωρείται απαίτηση αναχρονιστική -και αποκηρύσσεται από τους Έγκυρους Πολιτικούς Αναλυτές ως "τυπολατρεία" και "θεσμολαγνεία".
Πόσο θα χαιρόμουν αν βρισκόταν κάποτε ένας Πρόεδρος της Δημοκρατίας που να έχει τον (ελάχιστο) αυτοσεβασμό που απαιτείται για να μην συμμετάσχει σε αυτή τη φάρσα. Που να αρνηθεί να υπογράψει το διάταγμα διάλυσης της Βουλής για έναν τόσο εξώφθαλμα προσχηματικό λόγο. Που να θυμίσει με αυστηρότητα στον -όποιον- Πρωθυπουργό ότι "ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων" (άρθρο 120, παρ.2 του Συντάγματος). Που να αναγκάσει, σε τελική ανάλυση, τον Πρωθυπουργό που θέλει να κάνει ντε-και-σώνει εκλογές πριν την ώρα τους γιατί έτσι τον συμβουλεύουν οι δημοσκόποι, να ακολουθήσει την ορθή και προβλεπόμενη οδό: την παραίτηση. Να καταθέσει τη λαϊκή εντολή που έλαβε, σαν κύριος -και μετά να πάει στις εκλογές και να ζητήσει καινούργια. Νωπή.
Πολλά ζητάω, όμως. Μια τέτοια συμπεριφορά από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προφανώς δεν θα ήταν comme il faut. Και, προκειμένου να κατηγορηθεί ο Πρόεδρος για έλλειψη καλών τρόπων, ας πάει να κουρεύεται και το Σύνταγμα, και κάτι γραφικοί χασοδίκες που επιμένουν ότι πρέπει να εφαρμόζεται, Μοναδικέ μου Αναγνώστη...
Σε χαιρετώ
Χασοδίκης
Ειλικρινά, δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο με το σχόλιό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα επισημάνω μόνο ότι, ενώ τώρα ο επικαλούμενος λόγος απλώς καταδεικνύει τη γελοιότητα του πολιτικού μας συστήματος (όπως το έχουν καταντήσει τουλάχιστον), τις προηγούμενες φορές η επίκληση του κυπριακού αποτελούσε επιπλέον και ύβρι.
Νίκο έχεις κι εσύ βρε παιδί μου κάτι απορίες! Είσαι απαράδεκτος, τουλάχιστον. Μα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας αν αρνιόταν να υπογράψει, χαλούσε το χατήρι του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, που τόσο πολύ ήθελε εκλογές αλλά όταν προκηρύχτηκαν, τελικά δεν ήταν έτοιμος για αυτές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίσης να σου θυμίσω ότι πάνω απ' όλα τις εκλογές τις κρίνουν οι δημοσκοπήσεις, άρα τζάμπα συζητάμε. Τώρα όταν τους προκύψουν αλλά δεν τους αρέσεουν τα αποτελέσματα που αναμένονται,(βλέπε πρόβλημα αυτοδυναμίας)τότε εκβιάζουν τον λαό με δίλλημα τύπου αυτοδυναμία ή ξανά εκλογές.
Από την άλλη πλευρά υπάρχουν και οι πνιγμένοι που πιάνονται από την προσπάθεια συνεργασίας με τα μικρότερα κόμματα, που τα θυμούνται μόνο στις εκλογές.
Καλό βράδυ
Λάζαρος
Θα συμφωνήσω κι εγώ πως θα ήταν ευχής έργο να βλέπαμε επιτέλους ένα Πρόεδρο της Δημοκρατίας που θα αρνιόταν να διαλύσει τη Βουλή αν ο πρωθυπουργός του εμφάνιζε γελοίο λόγο "εθνικής σημασίας".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι μια που είμαστε και χασοδίκες (περισσότεροι του ενός) να πω ότι το άρθρο 41 παρ. 2 του Συντάγματος με τη διατύπωσή του αφήνει αυτή τη δυνατότητα ανοιχτή σε ερμηνεία (δηλ. κατά πόσον ο Πρόεδρος έχει διακριτική ευχέρεια να κρίνει αν θα διαλύσει τη Βουλή ή αν υποχρεούται να τη διαλύσει άπαξ και ο πρωθυπουργός επικαλεστεί ζήτημα εθνικής σημασίας). Η κρατούσα άποψη στην ελληνική συνταγματική θεωρία βέβαια, επηρεασμένη από το κλίμα περιορισμού των αρμοδιοτήτων του ΠτΔ που επικράτησε στην αναθεώρηση του 1995, υποστηρίζει ότι δε μπορεί να κρίνει ο Πρόεδρος. Αλλά στο Σύνταγμα δεν υπάρχει έρεισμα για αυτή την ερμηνεία - ας αρνιόταν να διαλύσει τη Βουλή ο Παπούλιας χάριν του "εθνικού ζητήματος" της ψήφισης του ετήσιου προϋπολογισμού, και ας ερχόντουσαν μετά οι συνταγματολόγοι να πουν ότι έσφαλε...
Διόρθβση: εννοείται πως μιλάω για την αναθεώρηση του 1985.
ΑπάντησηΔιαγραφή