Πάει, πέρασε κι αυτό. Η "μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου" φέτος φιλοξενήθηκε στη μεγάλη μας πόλη, με αξιοσημείωτη επιτυχία. Σήμερα, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, που έχει πια κατακάτσει ο κουρνιαχτός, λέω να ασχοληθούμε λιγάκι με τον τελικό του Τσάμπιονς Λίγκ. Όχι βέβαια με το αγωνιστικό κομμάτι, το οποίο κατά γενική ομολογία δεν παρουσίασε και κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά με κάποια από τα ντεσού της διοργάνωσης, τα οποία -όπως και να το κάνουμε- είχαν τη δική τους νοστιμιά.
Οι ορδές του Αττίλα
Επί εβδομάδες ολόκληρες πριν καταφθάσουν στην Αθήνα οι αποστολές των φιναλίστ, πριν καν μάθουμε ποιες ακριβώς θα είναι οι διεκδικήτριες ομάδες, μία σεβαστή μερίδα του τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού, ανέλαβε το ιερό καθήκον να προετοιμάσει τους Αθηναίους για την επικείμενη επέλαση των βαρβάρων. Βαθυστόχαστες αναλύσεις έλαβαν χώρα: ακούσαμε για τις συμμορίες των Άγγλων χούλιγκαν που, έχοντας πια εξοβελιστεί από τα γήπεδα στη χώρα τους, περιμένουν πώς και πώς την ευκαιρία να ταξιδέψουν στο εξωτερικό για να τα κάνουν όλα κεραμιδαριό. Για αντίστοιχες συμμορίες των Ιταλών ομολόγων τους, που διόλου δεν υπολείπονται σε επιθετικό πνεύμα. Για μυστικές ίντριγκες στους κόλπους της ΟΥΕΦΑ, με στόχο να μην βρεθούν στην Αθήνα αντιμέτωπες δύο αγγλικές ομάδες. Για διμοιρίες κρούσης, αστυνομικούς κλοιούς και δρακόντεια μέτρα ασφαλείας -αγαπημένα κλισέ όλα τα ανωτέρω, ιδίως των τηλεοπτικών ρεπόρτερ.
Τι είδαν στην πραγματικότητα οι Αθηναίοι που κυκλοφόρησαν στο κέντρο της πόλης από Δευτέρα, δύο ημέρες πριν τον τελικό, μέχρι Τετάρτη; Ως επί το πλείστον, τίποτα από τα παραπάνω: μικρές και μεγάλες παρέες Άγγλων και Ιταλών, ντυμένων με τα χρώματα των ομάδων τους, να τριγυρίζουν στο κέντρο της πόλης κάνοντας σαματά, όπως ήταν αναμενόμενο, πίνοντας ατελείωτες μπύρες (εξίσου αναμενόμενο) και χαζεύοντας τα αξιοθέατα. Πιστοί ειδωλολάτρες της "στρογγυλής θεάς" σε μία παγανιστική γιορτή για το τέλος της Άνοιξης.
Ασφαλώς, δεν έλειψαν και κάποια παρατράγουδα: ορισμένοι πονηροί που προσπάθησαν να μπουν στο γήπεδο με πλαστά εισιτήρια, έγιναν τσακωτοί στις εισόδους και απομακρύνθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Κάποιοι άλλοι, πιο πρακτικοί, που τρύπωσαν μέσα χωρίς εισιτήριο με την πατροπαράδοτη μέθοδο του "ντου". Άλλοι που είχαν εισιτήρια και έμειναν απ' έξω, εξαιτίας των προηγουμένων. Υπήρξαν και ορισμένοι πιο θερμοκέφαλοι, που κατέβασαν καμιά πενηνταριά μπυρίτσες παραπάνω και έπαιξαν και μερικές ψιλές μεταξύ τους, έτσι για την παράδοση, με αποτέλεσμα μερικούς ελαφριούς τραυματισμούς, κι ακόμη ο ταλαίπωρος Εγγλέζος-θύμα του μυστήριου ταξιτζή -αλλά σε γενικές γραμμές, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, το αστυνομικό δελτίο του τελικού υπήρξε εξαιρετικά φτωχό σε σύγκριση, για παράδειγμα, με ένα οποιοδήποτε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο από τα τόσα που έγιναν κατά τους τελευταίους μήνες.
Εάν δίναμε βάση στα όσα μας έλεγαν οι Δαιμόνιοι Ρεπόρτερ εβδομάδες πριν από τον αγώνα, θα έπρεπε να είχαμε πάρει δρόμο από την πόλη, αφήνοντας πίσω μόνο τα σώματα ασφαλείας να φυλάνε την Πεδιάδα του Αρμαγεδδώνος. Μέχρι και το μεσημέρι του τελικού, βλέπαμε στα κανάλια δημοσιογράφους, ντυμένους κατάλληλα για την περίσταση και με το μάτι να γυαλίζει, να μας περιγράφουν πώς το ΟΑΚΑ μετατράπηκε σε φρούριο και να μας ενημερώνουν για τα ειδικά όπλα με τα βρωμοσφαιρίδια ή χρωμοσφαιρίδια, δεν θυμάμαι ακριβώς, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, που κουβαλούσαν οι Πραίτωρες για να επιβάλλουν την τάξη. Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε ότι η μεγαλύτερη ζημιά που προκάλεσαν οι Ούννοι ήταν ότι κατανάλωσαν όλα τα Εθνικά Αποθέματα μπύρας -πετώντας μάλιστα τα κουτάκια στο δρόμο.
Για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, να πούμε ότι στην εξάπλωση της τρομοκρατικής αυτής προπαγάνδας πρωτοστάτησαν κατά γενική ομολογία κάποια από τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια. Τι έκανε στο μεταξύ η κρατική μας τηλεόραση; Αυτό, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, θα το δούμε στην επόμενη παράγραφο.
Τ' αγαπημένο μου τισέρτ
Για να είμαι ειλικρινής, όποτε ακούω κάποιον -συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας- να αναπολεί τους παλιούς καλούς καιρούς, τότε που "ήμασταν-μικροί-και-αθώοι-και-τρέχαμε-ξυπόλητοι-στα-γρασίδια", με πιάνει ένας κάποιος εκνευρισμός -ακόμη μεγαλύτερος όταν συλλαμβάνω τον εαυτό μου να λέει ή να σκέφτεται κάτι τέτοια. Οι διαπιστώσεις αυτές μυρίζουν λίγο, απαισιοδοξία και μούχλα -και, τις πιο πολλές φορές, μια δεύτερη ματιά σε αυτόν που τις διατυπώνει αρκεί για να σου εδραιώσει την εντύπωση ότι είναι ολίγον υποκριτικές. Παρόλα αυτά, την Τετάρτη του Μεγάλου Τελικού δεν μπόρεσα να αποφύγω μια νοσταλγία για τα παιδικά μου χρόνια, τότε που η τηλεοπτική αναμετάδοση τέτοιων γεγονότων ξεκινούσε γύρω στα δέκα λεπτά πριν τη σέντρα: οι συνθέσεις των ομάδων, τρία-τέσσερα διαφημιστικά, και "αρχίζει το ματς", που τραγουδάει και ο Λουκιανός.
Αιτία για την κρίση αυτή της νοσταλγίας ήταν φυσικά το τηλεοπτικό καρναβάλι που έστησε γύρω από τον τελικό της Αθήνας η ΕΡΤ. Το οποίο ξεκίνησε γύρω στις τέσσερις το απόγευμα και κράτησε πάνω από οκτώ ώρες. Το παρακολούθησα, όχι όλο βέβαια -δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος με τέτοιες αντοχές ή με τόση διαστροφή-, αλλά σε μεγάλες δόσεις, όχι από ενδιαφέρον για τα όσα διαδραματίζονταν, αλλά για να δω μέχρι πού θα φτάσουν.
Είναι αλήθεια ότι από την εποχή του Λουκιανού μέχρι την περασμένη Τετάρτη έχουν μεσολαβήσει κάποια ενδιάμεσα στάδια. Τα τελευταία χρόνια μπήκε σιγά σιγά στη ζωή μας το λεγόμενο pre-game -όπως Αμερική. Η τυπική διαμόρφωση του οποίου περιλαμβάνει συνήθως το δημοσιογραφικό αφάν-γκατέ του καναλιού που έχει αναλάβει τη μετάδοση, μοιρασμένοι οι αθλητικοί ρεπόρτερ σε στούντιο και γήπεδο, με τη συνοδεία κάποιων καλεσμένων, ανθρώπων του χώρου, σε ρόλο σχολιαστών που επεξηγούν -υποτίθεται- τα τεκταινόμενα σε εμάς τους αδαείς.
Το απλό αυτό κόνσεπτ η κρατική μας τηλεόραση, με αφορμή τον τελικό της Αθήνας, κυριολεκτικά το ξεχείλωσε. Για το πανηγύρι της περασμένης Τετάρτης επιστρατεύτηκαν: ολόκληρο το αθλητικό τμήμα της κρατικής τηλεόρασης, ακόμη και οι ρεπόρτερ με ειδίκευση στο μπιλιάρδο ή το θαλάσσιο σκι. Αμέτρητοι καλεσμένοι, από όλο το κοινωνικό φάσμα: ποδοσφαιριστές, εν ενεργεία και παλαίμαχοι, προπονητές, μπασκετμπολίστες, βολεϋμπολίστες, πολίστες, καρατερίστες, μουσικοσυνθέτες, ηθοποιοί, τραγουδιστές, φωτομοντέλα, πολιτικοί (ασφαλώς), και νομίζω κάπου πήρε το μάτι μου και τον καστανά που στήνει τη φουφού του Στουρνάρη και Πατησίων γωνία, έξω από το Πολυτεχνείο.
Όλοι οι ανωτέρω εξέφρασαν τις βαρυσήμαντες απόψεις τους για την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών, τις τακτικές των προπονητών, την κουλτούρα των διαιτητών και τα λοιπά και τα λοιπά, καταλήγοντας στην επωδό "ΟιΔύοΟμάδεςΕίναιΙσοδύναμεςΣε'ΈνανΤελικό ΔενΧωράνεΠρογνωστικάΝαΓίνειΈναΩραίοΜατςΚαιΝαΝικήσειΟΚαλύτεροςΚαιΠάνωΑπ'ΌλαΤοΠοδόσφαιρο". Το εξόχως πρωτότυπο αυτό συμπέρασμα πρέπει να το ακούσαμε γύρω στις 520 φορές, κάτω από τα σπιρτόζικα χαμόγελα του Βασίλη Σκουντή και το λαμπερό και όλο ευφυΐα βλέμμα του Αντώνη Κατσαρού.
Από όλη αυτή την ατελείωτη απεραντολογία του τίποτα, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, έμειναν δύο συμπεράσματα και δύο στιγμιότυπα.
Συμπέρασμα πρώτο, γνωστό από παλαιότερα: το -κατ' επίφαση- αθλητικό γεγονός που λέγεται "Τελικός του Τσάμπιονς Λίγκ" έχει πάψει πια να αποτελεί έναν απλό ποδοσφαιρικό αγώνα και έχει μετατραπεί σε σύνθετο τηλεοπτικό προϊόν. Προϊόν που αποτελείται από διάφορα "πιάτα" · ως εκ τούτου, όσο πιο σούπα είναι το κυρίως πιάτο, τόσο πιο φανταχτερά πρέπει να είναι τα ορεκτικά και τα επιδόρπια, για να χορταίνει ο πελάτης και να ξανάρθει στο μαγαζί. Και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το κυρίως πιάτο είναι συνήθως σούπα, και μάλιστα ανάλατη. Το φετινό ματς, λόγου χάριν, δεν θα γραφτεί στις χρυσές σελίδες της ποδοσφαιρικής ιστορίας: τρία γκολ τα δύο από καραμπόλες, άλλες τρεις ας-πούμε-ευκαιρίες και πολύ άσκοπο τρέξιμο πάνω κάτω. Είναι αμφίβολο αν σε πέντε χρόνια από σήμερα θα θυμόμαστε ποιες ομάδες έπαιξαν στον τελικό και πόσο ήταν το σκορ. Την τηλεοπτική του αναμετάδοση, όμως, θα την θυμόμαστε και με το παραπάνω -ειδικά αν μας πληροφορήσει κάποιος και για το ύψος του λογαριασμού.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η κρατική μας τηλεόραση, που δεν χρειάζεται να θυμίσω ποιος την πληρώνει αδρά για να λειτουργεί, υπό την παρούσα διοίκησή της ρέπει όλο και περισσότερο προς το κιτς. Στις εκπομπές γύρω από το Γιούρο 2004 δεν δώσαμε πολλή σημασία -μας παρέσυρε η τρελλή πορεία της εθνικής μας. Στις διαδοχικές Γιουροβύζιον της τελευταίας τριετίας, είπαμε εντάξει, ο εν λόγω θεσμός είναι ούτως ή άλλως βασισμένος στο κιτς, ας πάει στα κομμάτια -αν και τα ρεπορτάζ για το βρακί της Παπαρίζου και τις φουφούλες της Βίσση όσο νά 'ναι έμειναν αλησμόνητα. Το περσινό καθημερινό καφενείο των Λάλα-Ταγματάρχη στο Μουντιάλ μας έβαλε σε δίλημμα: να την σπάσουμε την τηλεόραση ή να την κάψουμε; Ε, και μετά ήρθε ο Άθλος της περασμένης Τετάρτης και μας αποτελείωσε... Συμπέρασμα: όσο πιο γρήγορα ξεκουμπιστεί το ντουέτο Παναγόπουλος-Χουλιάρας από το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής -μεγάλη η χάρη της- τόσο καλύτερα.
Όσο για τα δύο στιγμιότυπα, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, πρόκειται για ένα ευτράπελο και ένα θλιβερό. Το ευτράπελο: ανάμεσα στους τόσους ειδικούς που παρέλασαν από τους δέκτες μας, την πιο εύστοχη πρόβλεψη για τον τελικό την έκανε...ποιος νομίζεις; Η Αντριάνα Σκλεναρίκοβα! Πέτυχε όχι μόνο τον νικητή, αλλά και το τελικό σκορ, χαρίζοντας στον περιδεή ρεπόρτερ της ΕΡΤ το χαμόγελο των διακοσίων δολαρίων -και βάζοντας τα γυαλιά στους επαΐοντες. Τρε μπιεν, μαντάμ, μιλ μερσί.
Το θλιβερό στιγμιότυπο: η εικόνα του Παναγιώτη Γιαννάκη στο στούντιο. Δυστυχώς, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, διαπιστώνω με μεγάλη μου λύπη ότι ο -κάποτε ακριβοθώρητος- κόουτς αρχίζει να εξελίσσεται σε τηλεοπτικό μαϊντανό διαμετρήματος Σπύρου "Στην υγειά μας ρε παιδιά" Παπαδόπουλου. Ο Δράκος είναι ένα πρόσωπο που έχαιρε και χαίρει σεβασμού, όχι μόνο μέσα στον στενό αθλητικό χώρο, αλλά στο σύνολο της κοινωνίας για τη μέχρις εδώ πορεία του. Τελευταία, αφού βοήθησε τη Βόνταφον να αναστυλώσει το επιχειρηματικό της προφίλ, το τσαλακωμένο από το σκάνδαλο των υποκλοπών, προτρέποντάς μας "να ζήσουμε τη στιγμή", άρχισε και τα περάσματα από τα στούντιο της ΕΡΤ με αφορμή τα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ -τον είδαμε δύο φορές μέσα σε δύο μήνες- για να μας εξηγήσει πόσο μοιάζουν ποδόσφαιρο και μπάσκετ... Εύχομαι να μην συνεχίσει, αλλά δεν τρέφω πολλές ελπίδες -και είναι πάντοτε σκληρό να βλέπεις τους παιδικούς σου ήρωες να αυτοακυρώνονται...
Μετά ταύτα το πανηγύρι έλαβε τέλος, το κυπελλάκι το πήρε ο Μπερλουσκόνι να το βάλει πάνω από το τζάκι μέχρι του χρόνου, κι εμάς μας έμειναν τα άδεια κουτάκια της μπύρας -συν τα περίπου 26 εκατομμύρια ευρώ που εκτιμάται ότι άφησαν στην Αθήνα οι ΙταλοΕγγλέζοι, τα μισά σε μπύρες και σουβλάκια και τα υπόλοιπα σε ξενοδοχεία, ταξί, καρτ ποστάλ και τσολιαδάκια.
Πάντα τέτοια, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, και του χρόνου σπίτια μας!
Σε χαιρετώ
Χασοδίκης
Οι ορδές του Αττίλα
Επί εβδομάδες ολόκληρες πριν καταφθάσουν στην Αθήνα οι αποστολές των φιναλίστ, πριν καν μάθουμε ποιες ακριβώς θα είναι οι διεκδικήτριες ομάδες, μία σεβαστή μερίδα του τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού, ανέλαβε το ιερό καθήκον να προετοιμάσει τους Αθηναίους για την επικείμενη επέλαση των βαρβάρων. Βαθυστόχαστες αναλύσεις έλαβαν χώρα: ακούσαμε για τις συμμορίες των Άγγλων χούλιγκαν που, έχοντας πια εξοβελιστεί από τα γήπεδα στη χώρα τους, περιμένουν πώς και πώς την ευκαιρία να ταξιδέψουν στο εξωτερικό για να τα κάνουν όλα κεραμιδαριό. Για αντίστοιχες συμμορίες των Ιταλών ομολόγων τους, που διόλου δεν υπολείπονται σε επιθετικό πνεύμα. Για μυστικές ίντριγκες στους κόλπους της ΟΥΕΦΑ, με στόχο να μην βρεθούν στην Αθήνα αντιμέτωπες δύο αγγλικές ομάδες. Για διμοιρίες κρούσης, αστυνομικούς κλοιούς και δρακόντεια μέτρα ασφαλείας -αγαπημένα κλισέ όλα τα ανωτέρω, ιδίως των τηλεοπτικών ρεπόρτερ.
Τι είδαν στην πραγματικότητα οι Αθηναίοι που κυκλοφόρησαν στο κέντρο της πόλης από Δευτέρα, δύο ημέρες πριν τον τελικό, μέχρι Τετάρτη; Ως επί το πλείστον, τίποτα από τα παραπάνω: μικρές και μεγάλες παρέες Άγγλων και Ιταλών, ντυμένων με τα χρώματα των ομάδων τους, να τριγυρίζουν στο κέντρο της πόλης κάνοντας σαματά, όπως ήταν αναμενόμενο, πίνοντας ατελείωτες μπύρες (εξίσου αναμενόμενο) και χαζεύοντας τα αξιοθέατα. Πιστοί ειδωλολάτρες της "στρογγυλής θεάς" σε μία παγανιστική γιορτή για το τέλος της Άνοιξης.
Ασφαλώς, δεν έλειψαν και κάποια παρατράγουδα: ορισμένοι πονηροί που προσπάθησαν να μπουν στο γήπεδο με πλαστά εισιτήρια, έγιναν τσακωτοί στις εισόδους και απομακρύνθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες. Κάποιοι άλλοι, πιο πρακτικοί, που τρύπωσαν μέσα χωρίς εισιτήριο με την πατροπαράδοτη μέθοδο του "ντου". Άλλοι που είχαν εισιτήρια και έμειναν απ' έξω, εξαιτίας των προηγουμένων. Υπήρξαν και ορισμένοι πιο θερμοκέφαλοι, που κατέβασαν καμιά πενηνταριά μπυρίτσες παραπάνω και έπαιξαν και μερικές ψιλές μεταξύ τους, έτσι για την παράδοση, με αποτέλεσμα μερικούς ελαφριούς τραυματισμούς, κι ακόμη ο ταλαίπωρος Εγγλέζος-θύμα του μυστήριου ταξιτζή -αλλά σε γενικές γραμμές, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, το αστυνομικό δελτίο του τελικού υπήρξε εξαιρετικά φτωχό σε σύγκριση, για παράδειγμα, με ένα οποιοδήποτε πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο από τα τόσα που έγιναν κατά τους τελευταίους μήνες.
Εάν δίναμε βάση στα όσα μας έλεγαν οι Δαιμόνιοι Ρεπόρτερ εβδομάδες πριν από τον αγώνα, θα έπρεπε να είχαμε πάρει δρόμο από την πόλη, αφήνοντας πίσω μόνο τα σώματα ασφαλείας να φυλάνε την Πεδιάδα του Αρμαγεδδώνος. Μέχρι και το μεσημέρι του τελικού, βλέπαμε στα κανάλια δημοσιογράφους, ντυμένους κατάλληλα για την περίσταση και με το μάτι να γυαλίζει, να μας περιγράφουν πώς το ΟΑΚΑ μετατράπηκε σε φρούριο και να μας ενημερώνουν για τα ειδικά όπλα με τα βρωμοσφαιρίδια ή χρωμοσφαιρίδια, δεν θυμάμαι ακριβώς, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, που κουβαλούσαν οι Πραίτωρες για να επιβάλλουν την τάξη. Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε ότι η μεγαλύτερη ζημιά που προκάλεσαν οι Ούννοι ήταν ότι κατανάλωσαν όλα τα Εθνικά Αποθέματα μπύρας -πετώντας μάλιστα τα κουτάκια στο δρόμο.
Για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, να πούμε ότι στην εξάπλωση της τρομοκρατικής αυτής προπαγάνδας πρωτοστάτησαν κατά γενική ομολογία κάποια από τα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια. Τι έκανε στο μεταξύ η κρατική μας τηλεόραση; Αυτό, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, θα το δούμε στην επόμενη παράγραφο.
Τ' αγαπημένο μου τισέρτ
Για να είμαι ειλικρινής, όποτε ακούω κάποιον -συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας- να αναπολεί τους παλιούς καλούς καιρούς, τότε που "ήμασταν-μικροί-και-αθώοι-και-τρέχαμε-ξυπόλητοι-στα-γρασίδια", με πιάνει ένας κάποιος εκνευρισμός -ακόμη μεγαλύτερος όταν συλλαμβάνω τον εαυτό μου να λέει ή να σκέφτεται κάτι τέτοια. Οι διαπιστώσεις αυτές μυρίζουν λίγο, απαισιοδοξία και μούχλα -και, τις πιο πολλές φορές, μια δεύτερη ματιά σε αυτόν που τις διατυπώνει αρκεί για να σου εδραιώσει την εντύπωση ότι είναι ολίγον υποκριτικές. Παρόλα αυτά, την Τετάρτη του Μεγάλου Τελικού δεν μπόρεσα να αποφύγω μια νοσταλγία για τα παιδικά μου χρόνια, τότε που η τηλεοπτική αναμετάδοση τέτοιων γεγονότων ξεκινούσε γύρω στα δέκα λεπτά πριν τη σέντρα: οι συνθέσεις των ομάδων, τρία-τέσσερα διαφημιστικά, και "αρχίζει το ματς", που τραγουδάει και ο Λουκιανός.
Αιτία για την κρίση αυτή της νοσταλγίας ήταν φυσικά το τηλεοπτικό καρναβάλι που έστησε γύρω από τον τελικό της Αθήνας η ΕΡΤ. Το οποίο ξεκίνησε γύρω στις τέσσερις το απόγευμα και κράτησε πάνω από οκτώ ώρες. Το παρακολούθησα, όχι όλο βέβαια -δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος με τέτοιες αντοχές ή με τόση διαστροφή-, αλλά σε μεγάλες δόσεις, όχι από ενδιαφέρον για τα όσα διαδραματίζονταν, αλλά για να δω μέχρι πού θα φτάσουν.
Είναι αλήθεια ότι από την εποχή του Λουκιανού μέχρι την περασμένη Τετάρτη έχουν μεσολαβήσει κάποια ενδιάμεσα στάδια. Τα τελευταία χρόνια μπήκε σιγά σιγά στη ζωή μας το λεγόμενο pre-game -όπως Αμερική. Η τυπική διαμόρφωση του οποίου περιλαμβάνει συνήθως το δημοσιογραφικό αφάν-γκατέ του καναλιού που έχει αναλάβει τη μετάδοση, μοιρασμένοι οι αθλητικοί ρεπόρτερ σε στούντιο και γήπεδο, με τη συνοδεία κάποιων καλεσμένων, ανθρώπων του χώρου, σε ρόλο σχολιαστών που επεξηγούν -υποτίθεται- τα τεκταινόμενα σε εμάς τους αδαείς.
Το απλό αυτό κόνσεπτ η κρατική μας τηλεόραση, με αφορμή τον τελικό της Αθήνας, κυριολεκτικά το ξεχείλωσε. Για το πανηγύρι της περασμένης Τετάρτης επιστρατεύτηκαν: ολόκληρο το αθλητικό τμήμα της κρατικής τηλεόρασης, ακόμη και οι ρεπόρτερ με ειδίκευση στο μπιλιάρδο ή το θαλάσσιο σκι. Αμέτρητοι καλεσμένοι, από όλο το κοινωνικό φάσμα: ποδοσφαιριστές, εν ενεργεία και παλαίμαχοι, προπονητές, μπασκετμπολίστες, βολεϋμπολίστες, πολίστες, καρατερίστες, μουσικοσυνθέτες, ηθοποιοί, τραγουδιστές, φωτομοντέλα, πολιτικοί (ασφαλώς), και νομίζω κάπου πήρε το μάτι μου και τον καστανά που στήνει τη φουφού του Στουρνάρη και Πατησίων γωνία, έξω από το Πολυτεχνείο.
Όλοι οι ανωτέρω εξέφρασαν τις βαρυσήμαντες απόψεις τους για την ψυχολογία των ποδοσφαιριστών, τις τακτικές των προπονητών, την κουλτούρα των διαιτητών και τα λοιπά και τα λοιπά, καταλήγοντας στην επωδό "ΟιΔύοΟμάδεςΕίναιΙσοδύναμεςΣε'ΈνανΤελικό ΔενΧωράνεΠρογνωστικάΝαΓίνειΈναΩραίοΜατςΚαιΝαΝικήσειΟΚαλύτεροςΚαιΠάνωΑπ'ΌλαΤοΠοδόσφαιρο". Το εξόχως πρωτότυπο αυτό συμπέρασμα πρέπει να το ακούσαμε γύρω στις 520 φορές, κάτω από τα σπιρτόζικα χαμόγελα του Βασίλη Σκουντή και το λαμπερό και όλο ευφυΐα βλέμμα του Αντώνη Κατσαρού.
Από όλη αυτή την ατελείωτη απεραντολογία του τίποτα, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, έμειναν δύο συμπεράσματα και δύο στιγμιότυπα.
Συμπέρασμα πρώτο, γνωστό από παλαιότερα: το -κατ' επίφαση- αθλητικό γεγονός που λέγεται "Τελικός του Τσάμπιονς Λίγκ" έχει πάψει πια να αποτελεί έναν απλό ποδοσφαιρικό αγώνα και έχει μετατραπεί σε σύνθετο τηλεοπτικό προϊόν. Προϊόν που αποτελείται από διάφορα "πιάτα" · ως εκ τούτου, όσο πιο σούπα είναι το κυρίως πιάτο, τόσο πιο φανταχτερά πρέπει να είναι τα ορεκτικά και τα επιδόρπια, για να χορταίνει ο πελάτης και να ξανάρθει στο μαγαζί. Και δυστυχώς τα τελευταία χρόνια το κυρίως πιάτο είναι συνήθως σούπα, και μάλιστα ανάλατη. Το φετινό ματς, λόγου χάριν, δεν θα γραφτεί στις χρυσές σελίδες της ποδοσφαιρικής ιστορίας: τρία γκολ τα δύο από καραμπόλες, άλλες τρεις ας-πούμε-ευκαιρίες και πολύ άσκοπο τρέξιμο πάνω κάτω. Είναι αμφίβολο αν σε πέντε χρόνια από σήμερα θα θυμόμαστε ποιες ομάδες έπαιξαν στον τελικό και πόσο ήταν το σκορ. Την τηλεοπτική του αναμετάδοση, όμως, θα την θυμόμαστε και με το παραπάνω -ειδικά αν μας πληροφορήσει κάποιος και για το ύψος του λογαριασμού.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η κρατική μας τηλεόραση, που δεν χρειάζεται να θυμίσω ποιος την πληρώνει αδρά για να λειτουργεί, υπό την παρούσα διοίκησή της ρέπει όλο και περισσότερο προς το κιτς. Στις εκπομπές γύρω από το Γιούρο 2004 δεν δώσαμε πολλή σημασία -μας παρέσυρε η τρελλή πορεία της εθνικής μας. Στις διαδοχικές Γιουροβύζιον της τελευταίας τριετίας, είπαμε εντάξει, ο εν λόγω θεσμός είναι ούτως ή άλλως βασισμένος στο κιτς, ας πάει στα κομμάτια -αν και τα ρεπορτάζ για το βρακί της Παπαρίζου και τις φουφούλες της Βίσση όσο νά 'ναι έμειναν αλησμόνητα. Το περσινό καθημερινό καφενείο των Λάλα-Ταγματάρχη στο Μουντιάλ μας έβαλε σε δίλημμα: να την σπάσουμε την τηλεόραση ή να την κάψουμε; Ε, και μετά ήρθε ο Άθλος της περασμένης Τετάρτης και μας αποτελείωσε... Συμπέρασμα: όσο πιο γρήγορα ξεκουμπιστεί το ντουέτο Παναγόπουλος-Χουλιάρας από το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής -μεγάλη η χάρη της- τόσο καλύτερα.
Όσο για τα δύο στιγμιότυπα, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, πρόκειται για ένα ευτράπελο και ένα θλιβερό. Το ευτράπελο: ανάμεσα στους τόσους ειδικούς που παρέλασαν από τους δέκτες μας, την πιο εύστοχη πρόβλεψη για τον τελικό την έκανε...ποιος νομίζεις; Η Αντριάνα Σκλεναρίκοβα! Πέτυχε όχι μόνο τον νικητή, αλλά και το τελικό σκορ, χαρίζοντας στον περιδεή ρεπόρτερ της ΕΡΤ το χαμόγελο των διακοσίων δολαρίων -και βάζοντας τα γυαλιά στους επαΐοντες. Τρε μπιεν, μαντάμ, μιλ μερσί.
Το θλιβερό στιγμιότυπο: η εικόνα του Παναγιώτη Γιαννάκη στο στούντιο. Δυστυχώς, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, διαπιστώνω με μεγάλη μου λύπη ότι ο -κάποτε ακριβοθώρητος- κόουτς αρχίζει να εξελίσσεται σε τηλεοπτικό μαϊντανό διαμετρήματος Σπύρου "Στην υγειά μας ρε παιδιά" Παπαδόπουλου. Ο Δράκος είναι ένα πρόσωπο που έχαιρε και χαίρει σεβασμού, όχι μόνο μέσα στον στενό αθλητικό χώρο, αλλά στο σύνολο της κοινωνίας για τη μέχρις εδώ πορεία του. Τελευταία, αφού βοήθησε τη Βόνταφον να αναστυλώσει το επιχειρηματικό της προφίλ, το τσαλακωμένο από το σκάνδαλο των υποκλοπών, προτρέποντάς μας "να ζήσουμε τη στιγμή", άρχισε και τα περάσματα από τα στούντιο της ΕΡΤ με αφορμή τα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ -τον είδαμε δύο φορές μέσα σε δύο μήνες- για να μας εξηγήσει πόσο μοιάζουν ποδόσφαιρο και μπάσκετ... Εύχομαι να μην συνεχίσει, αλλά δεν τρέφω πολλές ελπίδες -και είναι πάντοτε σκληρό να βλέπεις τους παιδικούς σου ήρωες να αυτοακυρώνονται...
Μετά ταύτα το πανηγύρι έλαβε τέλος, το κυπελλάκι το πήρε ο Μπερλουσκόνι να το βάλει πάνω από το τζάκι μέχρι του χρόνου, κι εμάς μας έμειναν τα άδεια κουτάκια της μπύρας -συν τα περίπου 26 εκατομμύρια ευρώ που εκτιμάται ότι άφησαν στην Αθήνα οι ΙταλοΕγγλέζοι, τα μισά σε μπύρες και σουβλάκια και τα υπόλοιπα σε ξενοδοχεία, ταξί, καρτ ποστάλ και τσολιαδάκια.
Πάντα τέτοια, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, και του χρόνου σπίτια μας!
Σε χαιρετώ
Χασοδίκης
gia alli mia fora profitikos o titlos sou nikola...
ΑπάντησηΔιαγραφήxthesino arthro apo... http://news.contra.gr/News/155239.html
'Σοκ από το show των νεφρών'
29 - 05 - 2007 22:10
'Σάλος έχει προκληθεί στην Ολλανδία μετά την απόφαση τηλεοπτικού καναλιού να προχωρήσει στην προβολή reality show στο οποίο μια γυναίκα που βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο του καρκίνου και δεν έχει πλέον ελπίδες ζωής θα συγκατοικήσει με τρεις ασθενείς, σε έναν εκ των οποίων θα δωρίσει τα νεφρά της.
Ο πολιτικός κόσμος της Ολλανδίας ζήτησε από το κανάλι BNN να μην προβληθεί το πρόγραμμα «Ο μεγάλος δωρητής», ωστόσο οι υπεύθυνοι της παραγωγής επιμένουν υποστηρίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα δοθεί μια προτροπή προς τον κόσμο ώστε να δωρίζει τα όργανα του.
Το πρόγραμμα θα είναι στο πρότυπο των «Big Brother show» και οι τηλεθεατές θα ψηφίζουν με μηνύματα ποιος τελικά θα λάβει τα νεφρά… Παρά τις αντιδράσεις η εν λόγω εκπομπή αναμένεται να ξεκινήσει την ερχόμενη Παρασκευή.
Πρωταγωνίστρια θα είναι μια 37χρονη γυναίκα, η οποία θα συστηθεί ως Λίζα και θα πάρει την τελική της απόφαση έχοντας γνωρίσει από κοντά τους τρεις «αντιπάλους», την οικογένεια και τους φίλους τους. Οι τηλεθεατές θα έχουν τη δυνατότητα να συμμετέχουν στο «παιχνίδι» με γραπτά μηνύματα από τα κινητά τους τηλέφωνα.
Θύελλα αντιδράσεων
Η ολλανδική αρχή δωρητών αποδοκίμασε την εκπομπή, όπως επίσης μια σειρά ειδικών στη Μεγάλη Βρετανία.
Ο βρετανός καθηγητής John Feehally σε δηλώσεις του στο BBC τόνισε ότι «το όλο σενάριο αυτού του προγράμματος είναι εντελώς απαράδεκτο ηθικά». Και συμπλήρωσε: «δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να προσδώσει γνώση για τη μεταμόσχευση οργάνων. Αντιθέτως θα δημιουργήσει μεγαλύτερο μπέρδεμα και αγωνία».
Ο καθηγητής πρόσθεσε ότι υπό κανονικές συνθήκες μπορούν δύο άτομα να έχουν όφελος από μια δωρεά νεφρών. «Δημιουργούν ένα πρόγραμμα το οποίο δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις των μεταμοσχεύσεων στον πραγματικό κόσμο».
Ολλανδοί βουλευτές χαρακτήρισαν «τρελή» την ιδέα. Συγκεκριμένα ο Joop Atsma, από το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών σημείωσε ότι «δεν είναι δυνατόν στην Ολλανδία ο κόσμος να ψηφίζει για το ποιος θα λάβει ένα νεφρό».
Από την πλευρά τους οι υπεύθυνοι του τηλεοπτικού καναλιού BNN ισχυρίζονται ότι η όλη προσπάθεια έγκειται στην ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης και αφορμή γι’ αυτό στάθηκε ο θάνατος του πρώην διευθυντή του, Bart de Graaff, ο οποίος πέθανε από νεφρική ανεπάρκεια σε ηλικία 35 ετών.
Τονίζουν μάλιστα ότι οι πιθανότητες για κάθε έναν από τους τρεις συμμετέχοντες να λάβουν νεφρά για μεταμόσχευση είναι 33%, πολύ περισσότερες δηλαδή από τη λίστα αναμονής.
Και υποστηρίζουν ότι επέλεξαν αυτόν τον σοκαριστικό τρόπο προβολής του θέματος για να ευαισθητοποιήσουν την κοινή γνώμη.'
kai eis alla me ygeia...
irie ant
Βέβαια φεύγουμε εντελώς από το θέμα του αρχικού post, αλλά δεν πειράζει... Άλλωστε η μέχρι στιγμής πείρα έχει δείξει ότι αυτά που βλέπουμε αρχικά να γίνονται σε τηλεοράσεις του εξωτερικού -και μας φαίνονται απίθανα-, κάποια στιγμή έρχονται και σε μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆκουσα ότι δεν υπάρχει τρόπος να απαγορευτεί -δικαστικά- η προβολή αυτού του reality με βάση τον ολλανδικό νόμο, και μου έκανε εντύπωση. Λες να δούμε κάποτε κάτι ανάλογο και στην ΕΡΤ; Κούφια η ώρα...