...πρώτες μετεκλογικές σκέψεις
1. Αλέξη, χάσαμε.
2. Εδώ και ενάμιση μήνα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το κόμμα της ανευθυνότητας, της δημαγωγίας, του λαϊκισμού, του λεφτά υπάρχουν, η παλαβή αριστερά, το κόμμα όπου μετακόμισε όλο το βαθύ ΠΑΣΟΚ και που με τις προτάσεις του διακινδύνευε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και την οδηγούσε προς την ξέρα. Ε λοιπόν, το κόμμα αυτό τις έχασε τις εκλογές, ας το αφήσουν στην ησυχία του οι δυνάμεις της ευθύνης και ας κοιτάξουν τι θα κάνουν οι ίδιες. Κουτοπονηριές του τύπου "μα τελικά δεν έχουμε και τόσες διαφορές, γιατί δεν έρχεστε κι εσείς να διαπραγματευτούμε όλοι παρέα;" είναι αυτό και μόνο, κουτοπονηριές. Μπορεί να μην ήταν σαφές τι ακριβώς ήθελε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ με το μνημόνιο (να το πούμε καταγγελία; να το πούμε ακύρωση; να το πούμε Παναγιώτα;), ήταν όμως απολύτως σαφές τι δεν είχε σκοπό να κάνει σε καμία μα καμία περίπτωση: να το εφαρμόσει. Είτε έτσι όπως είναι σήμερα, είτε έτσι όπως θα μπορούσε να γίνει με λίγο ρετούς, μια μικρή χαλάρωση, μια επιμήκυνση ή όποιο άλλο τέχνασμα. "Όπλο μαζικής κοινωνικής καταστροφής" το χαρακτήρισε ο πλέον μετριοπαθής του κόμματος, ο Δραγασάκης, πόσο πιο σαφές να το κάνει; Το λοιπόν, τα κόμματα που θεωρούν αυτή τη θέση υπερβολική και που πιστεύουν στην αναδιαπραγμάτευση/υπέρβαση/αναθεώρηση/απαγκίστρωση, έχουν το μαχαίρι, έχουν και το πεπόνι, ας κάνουν τα κουμάντα τους.
3. Σε ένα δεύτερο επίπεδο, υπάρχει και η άλλη παπαριά του Βενιζέλου (μετά την "εθνική συνευθύνη") που λέγεται "εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης". Λοιπόν, αν είναι να μιλήσουμε με όρους ποδοσφαιρικούς, ας επισημάνουμε ότι οι εθνικές ομάδες δεν φτιάχνονται με ποσόστωση, δεν συγκροτούνται απαραιτήτως από παίχτες όλων των συλλόγων, αλλά από τους παίχτες που ο προπονητής κρίνει κατάλληλους για να εφαρμόσουν μια συγκεκριμένη στρατηγική. Η στρατηγική των κομμάτων της ευθύνης είναι ότι πάμε στην Ευρώπη να διαπραγματευτούμε αποκλείοντας εκ των προτέρων κάθε μονομερή ενέργεια που θα μπορούσε να προκαλέσει τη ρήξη με τους εταίρους. Καλώς ή κακώς, αυτή είναι. Η στρατηγική που πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, συνοψίζεται στη φράση "δεν θα προχωρήσουμε σε μονομερείς ενέργειες, εκτός κι αν υποχρεωθούμε να το κάνουμε" (και πάλι, χρησιμοποιώ επίτηδες τη διατύπωση του μετριοπαθούς Δραγασάκη). Η διαφορά είναι ειδοποιός. Εφόσον λοιπόν δεν υπάρχει κοινή αντίληψη ούτε ως προς την ουσία της πολιτικής πρότασης ούτε ως προς τη διαπραγματευτική τακτική, δεν έχει κανένα απολύτως νόημα η συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ είτε στην κυβέρνηση, είτε στην "εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης".
4. Σε ένα τρίτο επίπεδο, καλό είναι να θυμόμαστε ότι ζούμε ακόμη σε χώρα που διαθέτει Σύνταγμα και θεσμούς, στραπατσαρισμένους μεν, αλλά τους διαθέτει: κανείς δεν αντιλέγει ότι η κατάσταση της χώρας αυτή τη στιγμή είναι εντελώς ιδιαίτερη. Αλλά είναι πολύ επικίνδυνη η παρομοίωση με κατάσταση πολέμου: στον πόλεμο, τον κυριολεκτικό πόλεμο, οι επιλογές είναι μετρημένες, είτε παίρνεις τα όπλα και αμύνεσαι είτε συνθηκολογείς. Σε κάθε άλλη κατάσταση πλην πολέμου όμως, το τι αποτελεί "σωτηρία της χώρας" είναι ζήτημα πολιτικής αντίληψης και πολιτικών επιλογών, που είναι θεμιτό (έως απαραίτητο) να διαφέρουν. Οι επιλογές τέθηκαν στην κρίση του λαού και ο λαός αποφάσισε. Να τελειώνουμε λοιπόν με τις εκ του πονηρού παρομοιώσεις: τα κόμματα των οποίων προτιμήθηκαν οι πολιτικές επιλογές ας τραβήξουν μπροστά να τις στηρίξουν, ας φτιάξουν κυβέρνηση και η κυβέρνηση ας εκπροσωπήσει τη χώρα, όπως οφείλει. Το κόμμα του οποίου οι επιλογές αποδοκιμάστηκαν (συγκριτικά πάντα, έτσι γίνεται στις εκλογές και τις δημοκρατίες) θα αναλάβει τον θεσμικό του ρόλο, θα στηρίξει τις δικές του επιλογές και θα κριθεί για ό,τι κάνει.
5. ...Και έχει πολλή δουλειά να κάνει. Προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε τη θέση ότι η συνέχιση της εφαρμογής του μνημονίου είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για την επιστροφή στη δραχμή. Κατά τη γνώμη μου, αυτό είναι αλήθεια. Επιπλέον, η επιστροφή στη δραχμή μπορεί να προκύψει και από εξωγενείς παράγοντες, δηλαδή από μια ενδεχόμενη διάλυση της Ευρωζώνης, σενάριο που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποκλειστεί (και που προσωπικά εξακολουθώ να το θεωρώ το πλέον πιθανό). Κατά συνέπεια, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διαθέτει ανά πάσα ώρα ένα έτοιμο (και διαρκώς επικαιροποιούμενο) σχέδιο εκτάκτου ανάγκης γι' αυτό το ενδεχόμενο. Ταυτόχρονα, πρέπει να κάνει πράξη τη ρήση του Ηλία Ηλιού που επαναλαμβάνει τις τελευταίες μέρες όπου βρεθεί ο Παπαδημούλης: "θα τους ταράξουμε στη νομιμότητα". Αξιωματική αντιπολίτευση και με κοινοβουλευτική δύναμη 71 βουλευτών σημαίνει αυξημένες απαιτήσεις, κι εγώ θα ήθελα πολύ να δω την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ να εξαντλεί όλες τις δυνατότητες που της δίνει το Σύνταγμα και ο Κανονισμός της Βουλής, όχι μόνο στο πεδίο του ελέγχου, αλλά και στο πεδίο της νομοθετικής πρωτοβουλίας: θα ήθελα να δω προτάσεις νόμου συγκροτημένες και ρεαλιστικές, τόσο για ζητήματα θεσμικά (π.χ. εκλογικός νόμος) όσο και για ζητήματα κοινωνικής προστασίας, περιβαλλοντικά, ακόμα και φορολογικής πολιτικής (γιατί όχι;). Ο,τιδήποτε θα μπορούσε να "στριμώξει" τους κυβερνητικούς εταίρους, ο,τιδήποτε θα μπορούσε να συσπειρώσει τις δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς -ναι, ακόμη και το ΚΚΕ, αν αποφασίσει ποτέ να ξεπεράσει έστω και λίγο τον αναχωρητισμό του.
6. Όμως το πιο σπουδαίο κομμάτι της δουλειάς πρέπει να γίνει έξω από το Κοινοβούλιο και μέσα στην κοινωνία. Αυτό το 27 % των ψηφοφόρων που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αναντάμ-παπαντάμ αριστεροί, ούτε θα γίνουν απ' τη μια στιγμή στην άλλη. Το κόμμα πρέπει να δουλέψει σε βάθος και σε πλάτος, σε επίπεδο γειτονιάς, πρέπει να διαπαιδαγωγήσει πολιτικά τους νέους ψηφοφόρους του. Όποιες παραχωρήσεις έγιναν για λόγους προεκλογικής σκοπιμότητας στη σημειολογία του ΠΑΣΟΚ του 1981 πρέπει να μπουν στην άκρη, και όσοι πίστεψαν ότι εδώ υπάρχει ψωμί, ότι εδώ βρίσκεται η συνέχιση του πασοκισμού με άλλα μέσα, πρέπει να καταλάβουν σύντομα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, και είτε να προσαρμοστούν είτε να πάρουν πόδι. Το όποιο ηθικό πλεονέκτημα διαθέτει η αριστερά από τη μη συμμετοχή της στο φαγοπότι των τελευταίων δεκαετιών δεν είναι αρκετό, πρέπει να μετουσιωθεί σε συγκεκριμένη πολιτική πρόταση που θα πηγαίνει παραπέρα από το απλό "εμπιστευθείτε μας, γιατί εμείς είμαστε πιο καλοί/τίμιοι/αδιάφθοροι από τους άλλους". Δεν είναι εύκολη δουλειά και δεν είναι εύκολο να συνδυαστεί με τις άλλες, αλλά είναι απολύτως αναγκαία. Και, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι το μόνο πολιτικό εγχείρημα που μπορεί να έχει νόημα για όποιον αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός στη χώρα μας σήμερα.
7. Αφήνουμε την αξιωματική αντιπολίτευση και περνάμε στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Ακούω πολύ (και πικρό) κράξιμο προς τη ΔΗΜΑΡ και τον Φώτη Κουβέλη προσωπικά για την επιλογή τους να στηρίξουν μια κυβέρνηση συνεργασίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Δεν μου αρέσει. Ο Κουβέλης προεκλογικά είχε ζητήσει τη στήριξη των ψηφοφόρων με την προοπτική να συμμετάσχει σε μια κυβέρνηση είτε της μίας είτε της άλλης πλευράς, αλλά -και εδώ είναι το ζουμί- στη βάση συγκεκριμένης προγραμματικής συμφωνίας και μάλιστα γραπτής. Οπότε -λέω εγώ- ας περιμένουμε να τη δούμε αυτή τη συμφωνία -γραπτή δεν είπαμε ότι θα είναι;- και μετά ας κάνουμε όση κριτική θέλουμε επ' αυτής, έχοντας πάντοτε κατά νου τις περίφημες 7 θέσεις της ΔΗΜΑΡ για την άμεση διακυβέρνηση της χώρας. Το λογικό είναι ότι στις 7 αυτές θέσεις θα γίνουν κάποιες υποχωρήσεις για να βρεθεί κοινός τόπος με τα άλλα δύο κόμματα. Ας δούμε πόσες και ποιες, και ας κρίνουμε. Το ακόμη πιο δύσκολο τεστ όμως θα είναι όταν επιστρέψει η εθνική ομάδα επαναδιαπραγμάτευσης από τας Ευρώπας, εκεί δηλαδή όπου θα δοκιμαστεί πραγματικά η όποια προγραμματική συμφωνία. Αν το αποτέλεσμα είναι πενιχρό (που κατά τη γνώμη μου πενιχρό θα είναι), θα έχει ενδιαφέρον να δούμε ποια στάση θα κρατήσει η ΔΗΜΑΡ.
8. Τούτων λεχθέντων, ομολογώ πως δεν πολυκαταλαβαίνω αυτή την τακτική του "στηρίζω μεν αλλά δεν συμμετέχω" που φαίνεται ότι υιοθετεί ο Κουβέλης (όπως βέβαια και την αντίστοιχη του ΠΑΣΟΚ, "στηρίζω αλλά συμμετέχω με εξωκοινοβουλευτικούς", μόνο που από το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου έχω πάψει να περιμένω οποιαδήποτε λογική). Η στάση της ΔΗΜΑΡ μου θυμίζει λίγο την αντίστοιχη της Νέας Δημοκρατίας όταν έγινε η κυβέρνηση Παπαδήμου, μάλιστα ακόμα πιο αποστασιοποιημένη: αν έχεις καταλήξει σε μια προγραμματική συμφωνία, λογικό μου φαίνεται να απαιτήσεις και κάποια χαρτοφυλάκια για να την προωθήσεις. Εκτός πια αν υπάρχει τόσο πολλή εμπιστοσύνη στο αξιόμαχο στελεχιακό δυναμικό της ΝΔ_ (γκουχ γκουχ) ή στους τεχνοκράτες εξωκοινοβουλευτικούς, που δεν μου προκύπτει. Τέλος πάντων, θα κριθεί και αυτό μαζί με όλα τα υπόλοιπα...
9. Αυτά. Δηλαδή έχει κι άλλα, αλλά εδώ είμαστε, δεν χανόμαστε. Κι όπως λέγαμε και σε προηγούμενο ποστ, είπε κανείς ότι το να ζήσουμε σε ενδιαφέροντες καιρούς θα ήταν εύκολη υπόθεση;
Νομίζω πως ένα μεγάλο κέρδος από όλη αυτή την ιστορία είναι η ριζοσπαστικοποίηση του Χασοδίκη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά από το πασοκ έχεις πάψει να περιμένεις λογική. Από τη δημάρ τι σε κάνει να περιμένεις λογική;
Ποια ριζοσπαστικοποίηση; Μη λες τέτοια πράγματα, υπεύθυνη αντιπολίτευση λέμε :)
ΑπάντησηΔιαγραφή...Επίσης θα ήθελα να δω -από την αξιωματική αντιπολίτευση- την θέση και την στάση σε μεταρρυθμίσεις, εκεί που είναι όλο το ζουμί εκεί που θα υπάρξει σύγκρουση με το κατεστημένο. Οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ (το 22%)δεν είναι αριστεροί, βολεμένοι πασόκοι είναι (ΔΥ, Φωτόπουλοι και Κολλάδες) που θέλησαν αφ΄ενός να τιμωρήσουν το κόμμα τους (γιατί άραγε) αφ΄ετέρουν πίστεψαν (αφελώς) ότι λεφτά υπάρχουν στους τραπεζίτες και τους εφοπλιστές και θα τους τα δόσει (αφού πρώτα τους τα πάρει) ο Τσίπρας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί όντως όπως λέει και ο σοφός Δραγασάκης το μνημόνιο να είναι καταστροφικό όπλο, άρα τι; Δραχμή τώρα; δανεικά και αγύριστα από τους κατακτητές; συνέχιση του ίδιου μοντέλου που μας οδήγησε ως εδώ; τί τέλος πάντω θα προτείνει για την οικονομία καιτην Δ.Δ ο ΣΥΡΙΖΑ;
Ξέρεις πια είναι η ουσία ότι κάποιος που δεν ήθέλε τις μεταρρυθμίσεις (λέγε μνημόνιο) ήταν αναγκασμένος να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ. ΕΛΛΗΝΕΣ, ΚΚΕ, ΧΑ ενώ κάποιος που τις ήθελε μπορούσε να ψηφίση ΔΡΑΣΗ, Δ.Ξ., εκεί είναι η μεγάλη διαφορά.
jojos
Προφανώς, έχεις καλύτερη ανάλυση του εκλογικού σώματος απ' αυτές που έγιναν από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, οπότε θεωρώ ότι οιαδήποτε απάντηση κι αν σου δοθεί δεν έχει νόημα. Όσον αφορά στις οικονομικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑς, υπάρχουν αναλυτικά στο διαδίκτυο, οπότε ψάξτες και θα δεις ότι και για μεταρρυθμίσεις μιλάει και για απόλα. Απλώς, το ερώτημα είναι σημασιολογικό, δηλαδή, τι εννοεί ο καθένας όταν μιλά για μεταρρυθμίσεις. Διότι, "μεταρρύθμιση" είναι και η φορολόγηση του ραντιέρικου πλούτου, "μεταρρύθμιση" είναι και η μείωση του φαρμακευτικού κόστους, με κόψιμο των φαρμάκων των καρκινοπαθών...
ΔιαγραφήΠολύ εύστοχες οι παρατηρήσεις , κατά τη γνώμη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο "στηρίζω μεν αλλά συμμετέχω με εξωκοινοβουλευτικούς" που υιοθέτησαν τελικά και το πασοκ και η δημαρ με προβλημάτισε εξίσου. Η δικαιολογία από πλευράς πασοκ που μέσω δημοσιογραφικού ρεπορτάζ διέρρευσε ήταν οτι με αυτόν τον τρόπο το πασοκ πήρε το μήνυμα αποδοκιμασίας των εκλογών- που φυσικά απευθυνόταν ( και ) στα υπουργοποιήσιμα στελέχη του. Ο λόγος όμως που μου μοιάζει πιο πειστικός για την επιλογή που έκαναν και το πασοκ και η δημαρ είναι η εκτίμηση ότι αυτού του είδους η περιορισμένη συμμετοχή τους στο κυβερνητικό σχήμα θα στοιχήσει αναμφισβήτητα λιγότερο πολιτικά από μια πλήρη συμμετοχή τους σ'αυτό. Όσο κι αν εκ πρώτης όψεως το επιχείρημα αυτό φαίνεται να συνδέεται με το κομματικό και όχι το εθνικό συμφέρον, προσωπικά με καλύπτει ως μια υπεύθυνη θέση . Γιατί οποιοδήποτε κόμμα καταβαραθρώνεται πολιτικά και εξαφανίζεται από το προσκήνιο ( μια εξέλιξη που έχει συνδεθεί όχι μόνον εν Ελλάδι-βλ. πασοκ- αλλά και σε άλλες χώρες με την εφαρμογή "μνημονιακών " προγραμμάτων ) δεν μπορεί τελικά να υπηρετήσει το κοινό συμφέρον. Με άλλους λόγους , όρος της συνεισφοράς ενός κόμματος στην εθνική υπόθεση είναι η πολιτική του επιβίωση. Και αυτήν ίσως να διασφαλίζει αυτό το τερτίπι.
Υ.Γ. : εκτός συγκλονιστικού απροόπτου , βλέπω στις επόμενες εκλογές το συριζα να παίρνει αυτοδυναμία ...
Ενδιαφέρουσα παρατήρηση, αλλά έχω μια ένσταση σε αυτό το "αναμφισβήτητα": νομίζω ότι το πρωτεύον είναι η πολιτική στήριξη στην κυβέρνηση αυτή (και στα επιμέρους πρόσωπα που τη συναπαρτίζουν), την οποία θα την χρεωθούν τα κόμματα που την παρέχουν έτσι κι αλλιώς. Κι αν κάποιος φέρει σαν επιχείρημα ότι "τα πρόσωπα δεν ήταν τα κατάλληλα", η προφανής αντίρρηση θα είναι "ας προτείνατε/βάζατε εσείς καλύτερα".
ΔιαγραφήΌσον αφορά το υστερόγραφο, αυτό εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Προσωπικά, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει (στο μέτρο του εφικτού) αυτά που περιγράφω στο ποστ, το αν θα πάρει αυτοδυναμία ή όχι μου είναι σχεδόν αδιάφορο...
Οι οικονομικές προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μια έκθεση ιδεών (κατά την άποψή μου), τίποτα συγκεκριμένο εκτός από μερικά σημεία που αφορούν τις δαπάνες (διαύγεια, ηλ/κή συνταγογράφηση έλεγχος προμηθειών κ.λπ.) αλλά τι κρίμα κάποιοι πρόλαβαν και τα έφτιαξαν (βλέπε μνημόνιο), παρά τις αντιδράσεις γιατρών και συστήματος, αλλά αυτοί ήταν κακοί και στερούν από τους καρκινοπαθείς τα φάρμακα. Μιλάει επίσης για αύξηση εσόδων από τους φόρους στους πλούσιους χωρίς όμως μελέτη και αριθμούς, δλδ τι θα προσφέρει στα έσοδα, μιλάει για επενδύσεις κυρίως δημόσιες (που θα βρεθούν τα χρήματα; πάλι από τους φόρους στους πλούσιους και των καταθέσεων στην Ελβετία;), δεν θα μιλήσω για ιδιωτικές γιατί θα ακουστεί αστείο, μιλάει για αναπτυξη (πως;) για τεχνολογίες, για εμπορικά ισοζύγια, μιλάει ότι όλα θα τα αλλάξει αλλά δεν λέει ούτε τι ούτε πως, μιλάει για πρωτογεννές έλλειμα 1.5 δις (άρα τα βγάζουμε πέρα)χωρίς να αναφέρει με ποιο τρόπο φτάσαμε εκεί από τα 24 δις του 2009 (μήπως με το μνημόνιο; μήπως και με το κόψιμο μισθών και συντάξεων;) Εκείνο που υπάρχει στο πρόγραμμα και δεν προβάλεται είναι η παραδοχή ότι η Δ.Δ πάσχει, δεν είναι παραγωγική, ότι πχ οι εφορίες δεν κάνουν την δουλεία τους, ότι το φορολογικό σύστημα πρέπει να αλλάξει κ.λπ. Μα αυτά είναι που αναφέρει και το μνημόνιο, μόνο που προσδιορίζει τρόπο και χρόνο. Δεν έχω δεί στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ούτε μια φορά την λέξη διαφθορά λες και οι άνθρωποι ζουν σε άλλη χώρα. Μιλάει για πελατειακό κράτος και έχει συμπαραστάτες τους συνδικαλιστες του πασοκ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν βρήκα (στο πρόγραμμα) απάντηση στο ερωτημά μου:
Για την τωρινή μας κατάντια το μνημόνιο είναι η αιτία ή το αποτέλασμα;
Όχι τίποτε άλλο αλλά για να έχουμε και ένα ελάχιστο σημείο συνεννόησης, αν δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι δεν νομίσω ότι υπάρχει λόγος να γίνεται διάλογος.
Η στάση των περισσοτέρων κομμάτων, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου, μου έφερε στο νου το τραγούδι του Διονύση: Άγγελος εξάγγελος... :)
Για μένα το εκλογικό αποτέλεσμα είναι απολύτως φυσιολογικό, ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαινε πρώτο κόμμα. Αν ήταν διαφορετικό δεν θα βρισκόμαστε σ' αυτήν την κατάσταση. Κάθε λαός έχει την κυβέρνηση (τη βουλή) που του αξίζει.
jojos
"Για την τωρινή μας κατάντια το μνημόνιο είναι η αιτία ή το αποτέλασμα;"
ΔιαγραφήΗ απάντηση δεν είναι μονοσήμαντη. Το μνημόνιο είναι αποτέλεσμα μιας σειράς παθογενειών που κράτησαν ολόκληρες δεκαετίες (και που τις περιγράφει μια χαρά το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, ασχέτως αν έχει πειστικές προτάσεις ή όχι, πράγμα που ο καθένας το αξιολογεί διαφορετικά), από τις οποίες ελάχιστες αντιμετωπίζονται πειστικά από το ίδιο το μνημόνιο. Επιπλέον, οι πολιτικές στις οποίες το μνημόνιο δίνει έμφαση κάνουν ακόμα χειρότερη την κατάσταση και δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την επίλυση των προβλημάτων, οπότε τελικά το μνημόνιο είναι *και* αίτιο *και* αποτέλεσμα.
"Μα αυτά είναι που αναφέρει και το μνημόνιο, μόνο που προσδιορίζει τρόπο και χρόνο."
Σόρυ, αλλά μάλλον δεν το έχεις διαβάσει καλά... Ας πούμε, για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής το μνημόνιο έχει ελάχιστες προβλέψεις και βάζει πολύ χαμηλά τον πήχυ ως προς το αποτέλεσμα. Ενώ ένα πρόγραμμα που θα έδινε στοιχειωδώς προτεραιότητα στην κοινωνική δικαιοσύνη θα επέμενε σε αυτό το σημείο.
"Δεν έχω δεί στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ ούτε μια φορά την λέξη διαφθορά..."
Ξανά σόρυ, αλλά μάλλον δεν το έχεις διαβάσει καλά: Το πολιτικό σύστημα του καθεστωτικού δικομματισμού εδράζεται στη διαπλοκή και ενισχύει μια διάχυτη διαφθορά. Έτσι ενδεικτικά, ως παράδειγμα. Άλλο αν σε πείθει ή όχι, κι άλλο αν αναγνωρίζει σωστά τα ζητήματα.
"Μιλάει για πελατειακό κράτος και έχει συμπαραστάτες τους συνδικαλιστες του πασοκ."
Μου αρέσει που αυτό το έχουμε πάρει πια ως δεδομένο. Δηλαδή κατά τη γνώμη σου το 12 % που παρέμεινε εκλογικά στο ΠΑΣΟΚ είναι αγνοί σοσιαλιστές εκσυγχρονιστές ψηφοφόροι; Το 6,2 % της ΔΗΜΑΡ πάλι από πού προήλθε, από παρθενογένεση; Η ΔΗΜΑΡ ξεκίνησε ως τάση του ΣΥΝ, που εκπροσωπούσε με το ζόρι το 30 % ενός κόμματος με εκλογική δύναμη 4,5 %. Δηλαδή οι "δικοί" της ψηφοφόροι είναι δεν είναι 1 % του συνόλου. Το υπόλοιπο 5,2; Κι εν πάση περιπτώσει, μέχρι τις προηγούμενες εκλογές το 80-85 % των ψηφοφόρων ψήφιζε ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και, όπως είπε και μια φίλη στο τουίτερ, αυτούς τους ψηφοφόρους διαθέτει η χώρα, άλλους δεν έχουμε.
Μάλλον αποφεύγεις την ευθεία απάντηση που αφορά το μνημόνιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς τα πάρουμε από την αρχή γιατί πολλές φορές εκεί κρύβεται η «λύση»
Έλλειμμα (συνολικό) 36 δις, ακόμα και με 30% δεν μπορούμε να δανειστούμε (έχουμε χρεοκοπήσει πριν ακόμη υπογράψουμε) και έτσι δεχόμαστε τι; να μας δανείσουν οι τρεις. Αυτοί που μας δανείζουν τώρα, μας ζητούν: 1ον την γρήγορη μείωση του ελλείμματος και 2ον περιβάλλον όπου θα μπορεί να αναπτυχθούν οι ιδιωτικές επενδύσεις (ανάπτυξη, ανταγωνιστικότητα).
Το πρόβλημα είναι δικό μας. Το μνημόνιο βάζει στόχους. Ξέχνα το όμως το μνημόνιο, εμείς πώς θα αντιμετωπίζαμε (-σουμε) το πρόβλημα; τι εννοώ; Κανείς μα κανείς (από τους κομματικούς φορείς) δεν μας λέει πως θα μειώσουμε διαφορετικά το έλλειμμα και πως θα αυξήσουμε την παραγωγή (εκτός και αν δεν τα θεωρείς αναγκαία) ανεξάρτητα με το τι λέει το μνημόνιο, παραθέτω την άποψη του ΣΥΡΙΖΑ
... Ναι, έχουμε πρόβλημα δημόσιου ελλείμματος, ναι, έχουμε πρόβλημα ισοζυγίου πληρωμών, ναι, έχουμε πρόβλημα διαφθοράς – δεν περιμένουμε το μνημόνιο να το μάθουμε αυτό. Ναι, έχουμε πρόβλημα διαχείρισης και λειτουργίας του κράτους. Τις λύσεις, τους στόχους, τους ρυθμούς, τα μέτρα πρέπει να τα αποφασίσει και θα τα αποφασίσει ο ελληνικός λαός. Με την αντικατάσταση του μνημονίου
με ένα σχέδιο ανόρθωσης της κοινωνίας,
ανασυγκρότησης της οικονομίας και δίκαιης προσαρμογής.
Με τη ρύθμιση του χρέους και των όρων μελλοντικής χρηματοδότησης της ανάπτυξης της οικονομίας.
Εσύ τώρα τι κατάλαβες;
Πες μου πως και εγώ μαζί σου κε Τσίπρα
Η ουσία είναι ότι αν δεν συμφωνήσουμε σε κάτι, αν διαφωνούμε στην βάση του προβλήματος, αν πιστεύεις ότι αν δεν υπογράφαμε θα είμαστε σε καλύτερη μοίρα (και μη μου πεις ότι θα τους εκβιάζαμε!!! ότι θα φοβόντουσαν ότι, ότι,...) δεν μπορούμε να συζητήσουμε για το τι λέει ο ΣΥΡΙΖΑ ή το μνημόνιο για την διαπλοκή, την φορολογία και για όλα τα υπόλοιπα. Αν πάλι δεν μπορούμε τα συμφωνήσουμε στην δική μου πρόταση, περιμένω από σένα μία αντιπρόταση ώστε να συμφωνήσουμε σε κάτι.
Ευχαριστώ
Jojos
για να περνά η ώρα
http://panosz.wordpress.com/2012/06/07/whosafraid/
γράψε μου και το ποσοστό
Άργησα πολύ να διαβάσω το άρθρο, αλλά αποζημιώθηκα. Εξαιρετικό και συμφωνούμε απολύτως.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά, από την πρώτη μέρα γέλασα με το ξεπούλημα των προεκλογικών υποσχέσεων του Σαμαρά. Δεν περιμέναμε να είναι βέβαια αντιμνημονιακός, αλλά άμεσα την Κυριακή δήλωσε νομιμοφροσύνη στις υπογραφές (και πρόσφατα με την επιστολή του) πριν καν δει τις εξελίξεις των διαπραγματεύσεων από πλευράς Γάλλων κι Ισπανών ή Ιταλών και ακόμη μία φορά εκτέθηκε και έθαψε τη χώρα με το φτυάρι του νεοφιλελευθερισμού.
Από την άλλη, θα σημειώσω ότι μία συγκυβέρνηση ΝΔΣΟΚ δε θα μπορούσε να σταθεί χωρίς ένα αριστερό κόμμα δίπλα της, όπως δεν μπόρεσε να σταθεί και το προηγούμενο εξάμηνο. Ουσιαστικά η ΔΗΜΑΡ χρειαζόταν για να φαίνεται ότι μέρος της αριστεράς συμμετέχει στην αναδιαπραγμάτευση δίνοντας προοδευτικό χαρακτήρα (sic) στο μνημόνιο. Μόνο έτσι θα περιοριστεί η κοινωνική αντιπολίτευση και το κίνημα (ή έτσι ελπίζουν εκείνοι που την αγκάλιασαν).
Το βασικό ζητούμενο είναι ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία ΝΔΣΟΚ + ΔΗΜΑΡ (η οποία πέρα από το ότι σώζει το ΠΑΣΟΚ, δίνει και αριστερό άλλοθι στην κυβέρνηση) ως ύπαρξη και λειτουργία αλλοιώνει τα αντιμνμηονιακά χαρακτηριστικά των εκλογών. Ενώ δηλαδή, ο λαός υπερψήφισε (με πολύχρωμα αποτελέσματα) αντιμνημονιακές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΔΗΜΑΡ, ΚΚΕ και ακόμα και ΧΑ) ουσιαστικά έχουμε μία φιλομνημονιακή κυβέρνηση με ένα αριστερώνυμο δεκανίκι, στρεφόμενη έμπρακτα κατά του εκλογικού αποτελέσματος και φυσικά της ίδιας της δημοκρατικής διαδικασίας.