Θα έπαιρνε επίσης υπ' όψη ότι την εποχή εκείνη, αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, οι αξίες της γης βρίσκονται σε φάση απογείωσης, οι τιμές των ακινήτων αυξάνονται 15-20 % τον χρόνο κάθε χρόνο και για μια εξαετία-οκταετία περίπου, και η αγελάδα της ιδιωτικής κατασκευής είναι πιο παχιά παρά ποτέ, έστω κι αν την ταΐζουν με δανεικό χορτάρι.
Μελέτες σκοπιμότητας, δημόσιος διάλογος, αξιολόγηση εναλλακτικών λύσεων, αναλύσεις κόστους-ωφέλειας θα έπρεπε να έχουν γίνει πριν ακόμα από τη μεταφορά του αεροδρομίου, έτσι ώστε την επομένη της μεταφοράς να μπορεί να ξεκινήσει ένα μεγάλο σχέδιο αστικής ανάπλασης του χώρου με κριτήριο τη μέγιστη δυνατή ωφέλεια για όλο το λεκανοπέδιο. Αυτά όμως είναι για τους κουτόφραγκους. Εμείς εδώ αγαπάμε πολύ δύο πράγματα: το λαρτζ και το ραχάτι.
Όταν λέω λαρτζ, εννοώ ότι εμείς εδώ δεν αρκούμαστε να φτιάξουμε ένα οποιοδήποτε παρκάκι, θέλουμε το μεγαλύτερο μητροπολιτικό πάρκο της Ευρώπης, κι αν γίνεται να έχει και ελέφαντες μέσα. Και δεν κάθεται κανείς να σκεφτεί ότι, βρε αδερφέ, μήπως είναι λιγουλάκι υπερβολικό ένα πάρκο έξι χιλιάδων στρεμμάτων και μάλιστα σε μια περιοχή που δεν είναι πια και τόσο υποβαθμισμένη περιβαλλοντικά, μήπως πρέπει να βάλουμε άλλες προτεραιότητες, μήπως να δοθούν για εκμετάλλευση, ας πούμε τα τέσσερις χιλιάδες στρέμματα, και το χρήμα που θα μαζευτεί να πάει σε έναν πράσινο κουμπαρά για να γίνουν πέντε, δέκα, είκοσι χώροι πρασίνου σε άλλες περιοχές, όπου υπάρχει πιο πολλή ανάγκη; Α μπα, ψιλικατζίδικα πράματα, είπαμε εμείς είμαστε λαρτζ και θέλουμε να γίνει το Ελληνικό Σερενγκέτι, να το καμαρώνουμε παρέα με το ψηλότερο χριστουγεννιάτικο δέντρο της Ευρώπης, νά 'ρχεται ο Λοντρέζος ο τουρίστας και να σκάει απ' το κακό του.
Κι έτσι το "Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού" έγινε πολιτική δέσμευση και των δύο μεγάλων κομμάτων εξουσίας, γιατί, αφού τό 'ταξε ο ένας, έπρεπε μετά να υπερθεματίσει και ο άλλος, και μην τάξεις του άγιου κερί -το δέσαμε όλοι κόμπο ότι το πρώην αεροδρόμιο θα γίνει όλο πάρκο, πάει και τελείωσε, και οποιαδήποτε συζήτηση για ανοικοδόμηση εκεί μέσα έγινε ταμπού.
Κι επειδή, όπως είπαμε πριν, αγαπάμε και το ραχάτι, το αφήσαμε το πράγμα να ωριμάσει και τα σχέδια έμειναν σχέδια, κι έχουν περάσει χρόνοι δέκα και το πρώην αεροδρόμιο εξακολουθεί να είναι αυτό, πρώην αεροδρόμιο, ούτε πάρκο έγινε ούτε τίποτα. Μόνο που στα δέκα αυτά χρόνια οι παχιές αγελάδες της οικοδομής αδυνάτισαν, η ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας ξέμεινε από κάρβουνο, προφανώς από κανενός το μυαλό δεν πέρασε ότι οι τιμές της γης μπορεί και να μην συνεχίσουν να ανεβαίνουν στον αιώνα τον άπαντα, κι όπως είναι σήμερα η αγορά, το Ελληνικό σαν αξία γης μπορεί και να μην πιάνει ούτε τα μισά απ' όσα έπιανε πριν δέκα χρόνια. Κι έτσι τό 'χει πάρει η προσωπικότητα Παμπούκης και κάνει τεμενάδες σε κάτι μυστήριους σεΐχηδες απ' το Κατάρ, μπας και ρίξουν τίποτα πετροδολάρια στο πρότζεκτ, ποιο πρότζεκτ ένας θεός ξέρει, ενώ την ίδια στιγμή παίζει κρυφτό με την Κομισιόν και πεντόβολα με τον ΑσεΜπήλιω
Πριν δέκα χρόνια το Ελληνικό ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για την Αθήνα. Τη χάσαμε γιατί είμαστε ανίκανοι να βάλουμε προτεραιότητες, να σκεφτούμε μακροπρόθεσμα, να αναγνωρίσουμε τις ανάγκες μας, τη χάσαμε γιατί πιανόμαστε εύκολα από την πρώτη μαξιμαλιστική μαλακία που θα ξεστομίσει ο κάθε πολιτικάντης και την κάνουμε σημαία. Πριν δέκα χρόνια το Ελληνικό θα μπορούσε να αξιοποιηθεί με κάποιον τρόπο που θα άφηνε όφελος για ολόκληρο το λεκανοπέδιο. Τώρα πια όχι. Τώρα πια το πιθανότερο είναι ότι θα δοθεί κοψοχρονιά σε κάποιον επενδυτή ή "επενδυτή" που θα επιβάλλει τους όρους που τον βολεύουν, κι αν προκύψει κάποιο όφελος θα πάει να μπαλώσει καμιά τρύπα από τον προϋπολογισμό-σουρωτήρι του Παπακωνσταντίνου. Μην περιμένουμε ούτε πράσινους κουμπαράδες, ούτε πράσινα άλογα. Με τις υγείες μας.
.
ίσως το άφησαν να φυτρώσει από μόνο του, χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΚΜ