Goan corners

Από τη Βομβάη ως τη Γκόα είναι ένα μακρύ και κουραστικό ταξίδι με το τρένο, που οι περισσότεροι το κάνουν νύχτα. Εμείς εισιτήρια για το νυχτερινό τρένο δεν βρήκαμε, έτσι πήραμε το ημερήσιο, με αποτέλεσμα να χάσουμε μια μέρα -αλλά και με ανταμοιβή μας τα υπέροχα τροπικά τοπία της διαδρομής.

Θέα από το Mandovi Express

Η Γκόα είναι η πιο μικρή επαρχία της Ινδίας, και μέχρι τη δεκαετία του '60 ήταν πορτογαλική αποικία, γεγονός που έχει αφήσει έντονα αποτυπώματα τόσο στην αρχιτεκτονική, όσο και στη γλώσσα, την κουζίνα, τα ονόματα των κατοίκων κλπ. Πρωτεύουσα της επαρχίας είναι το Πανάτζι, ή Παντζίμ, όπου και μείναμε: μικρή πόλη (περίπου 100.000 κατοίκων) στις όχθες του ποταμού Μαντόβι. Εδώ οι κλίμακες είναι σαφώς πιο ανθρώπινες απ' ό,τι στη Βομβάη και οι ρυθμοί πιο χαλαροί.

Σπίτι στο Παντζίμ στα χρώματα της Πορτογαλίας

Φημισμένη η Γκόα για τις παραλίες της καθώς και για ξέσαλα ρέιβ πάρτυ, υπήρξε άλλοτε (και είναι ακόμα) αγαπημένος προορισμός των backpackers και των χίπηδων, αλλά σήμερα ο οργανωμένος τουρισμός με τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες και τους τουρίστες με τα βραχιολάκια απλώνεται όλο και περισσότερο. Από παραλίες δεν είδαμε και πολλά πράγματα, ο Αύγουστος εκεί είναι off-season καθότι εποχή μουσώνων: πήγαμε μέχρι την κοντινότερη στο Παντζίμ, την παραλία του Σινκέριμ, όπου μια κόκκινη σημαία προειδοποιούσε swimming prohibited -και τα δυνατά κύματα με την αντάρα που σήκωναν σε απέτρεπαν από κάθε σκέψη να μπεις στο νερό.

Παντζίμ by night

Πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η επίσκεψη-ξενάγηση σε μια φυτεία μπαχαρικών κοντά στην πόλη Πόντα, όπου είδαμε και μάθαμε διάφορα για τα πιπέρια, τις βανίλιες, την κανέλλα και τα λοιπά μπαχαρικά, για χάρη των οποίων ξεκίνησε κοτζάμ Χριστόφορος Κολόμβος να βρει δρόμο για τις Ινδίες, με τα γνωστά αποτελέσματα! Ενδιαφέρον ήταν και το Μουσείο που βρίσκεται στο Παντζίμ, αν καταφέρεις να το βρεις: το έχουν χώσει σε μια απόμερη γωνιά της πόλης όπου πάει ένας χωματόδρομος της κακιάς ώρας, και ούτε οι ντόπιοι ξέρουν να σου πουν πού βρίσκεται!

Φυτεία μπαχαρικών Σαχακάρι, Πόντα

Σε γενικές γραμμές, οι τρεις μέρες στην Γκόα ήταν το πιο ξεκούραστο και χαλαρό κομμάτι του ταξιδιού -χωρίς την πολλή βαβούρα και τους ποδαρόδρομους της Βομβάης, και πριν τη χειρωνακτική εργασία στο Χάμπι. Συνέβαλε σε αυτό και το θαυμάσιο ξενοδοχείο όπου διαμείναμε -ένα παλιό ινδουιστικό αρχοντικό, με εσωτερικές αυλές, αίθρια και τα τοιαύτα, ανακαινισμένο με καλαισθησία και με το δίκλινο στην πολύ φιλική τιμή των 30 ευρώ τη βραδιά, εκτός σεζόν βέβαια, μην ξεχνιόμαστε. Και ολοκληρώσαμε τη διαμονή μας με μια ωραία βόλτα στους κήπους του Καμπάλ, δίπλα στο ποτάμι, όπου είδαμε και την παρακάτω εικόνα-αφετηρία για συλλογισμούς σχετικά με την τραγική ειρωνεία της Ιστορίας:

(συνεχίζεται)

.