Απορίες και ευτράπελα (Ινδία τέλος!)

Πού την πάει την αγελάδα;

Μία απορία που λύθηκε: Εντάξει, οι αγελάδες στην Ινδία είναι ιερές, αυτό το ξέραμε. Αλλά, ιερές ξε-ιερές, κάποια στιγμή ερχεται και γι' αυτές το πλήρωμα του χρόνου για να μετοικήσουν σε τόπο χλοερό με (ακόμα πιο) καταπράσινα λιβάδια, όπου μπορούν να βόσκουν αμέριμνες χωρίς να έρχεται κάθε τόσο κάποιος ενοχλητικός να τους τραβάει τα μαστάρια, με το συμπάθειο. Η προφανής ερώτηση λοιπόν ήταν "καλά, όταν ψοφάνε οι αγελάδες τι τις κάνετε;". Απάντηση: αν τύχει να ψοφήσουν σε μέρος όπου υπάρχει κρατικός κτηνίατρος και δημόσια σφαγεία, εξετάζουν το ζώο και, αν διαπιστωθεί ότι ήταν υγιές, το σφάζουν και το δίνουν σε μουσουλμάνους ή χριστιανούς για να το φάνε. Αν όχι, που είναι και το σύνηθες, τις θάβουνε!

Οπότε, Αναγνώστη, ακόμα κι αν βρεθείς στην Ινδία σε μέρος όπου σερβίρουν μπιφτεκάκια, σκέψου το δύο φορές...


Μια απορία που δεν λύθηκε: Πολύς κόσμος πιστεύει ότι η χρωματιστή βούλα με την οποία οι Ινδές διακοσμούν το μέτωπό τους είναι ένα σημάδι που διακρίνει τις παντρεμένες από τις ανύπαντρες. Λάθος. Επιτόπου διαπιστώσαμε ότι δεν την κοτσάρουν μόνο οι παντρεμένες, ούτε καν μόνο οι γυναίκες, επίσης διαπιστώσαμε ότι δεν είναι πάντα κόκκινη όπως πιστεύουν πολλοί, αλλά διαφόρων χρωμάτων. Τι συμβολίζει, στάθηκε αδύνατο να μάθουμε -και ρωτήσαμε πολύ κόσμο. Το μόνο που καταλάβαμε είναι ότι πρόκειται για συνήθεια των ινδουϊστών και όχι π.χ. των μουσουλμάνων. Επίσης δεν πρέπει να πρόκειται για κάτι πολύ ιερό, αφού την κοτσάρουν και στους τουρίστες με την πρώτη ευκαιρία (πολλοί βγάζουν και μεροκάματο έτσι...) χωρίς να τους στραβοκοιτάει κανείς. Αν κάποιος ξέρει κάτι περισσότερο, share.

Χίλιοι καλοί χωράνε: Το rickshaw είναι ένα είδος ταξί συνηθισμένο στις χώρες της Άπω Ανατολής, γνωστό και με ονόματα όπως τουκ-τουκ ή πους-πους. Οι πρόγονοί του ήταν ποδήλατες άμαξες ή -ακόμα παλιότερα- χειράμαξες, σήμερα όμως είναι συνήθως μηχανοκίνητο. Πώς μοιάζει; Κάπως σαν διασταύρωση βέσπας με την καρότσα του Γκοτζαμάνη, μόνο που κάνει περισσότερο θόρυβο (σαν θεριζοαλωνιστική, ειδικά στον ανήφορο) και για καύσιμο καίει μάλλον βιομηχανικό μαζούτ.

Ρίκσω στη Βομβάη (βλ. κάτω)

Εκτός από τη βασική έκδοση, υπάρχει και το shared rickshaw, σαναλέμε ταξί-ρεφενέ. Συνήθως κάνει μια στάνταρ διαδρομή με στάνταρ κόμιστρο, και παίρνει όσους επιβάτες χωράνε.

Όσους χωράνε; Μα πόσοι χωράνε δηλαδή;

Λοιπόν. Στην καρότσα του shared rickshaw έχει δυο καθισματάκια αντικρυστά, τα οποία χωράνε αξιοπρεπώς από τρία άτομα έκαστο. Επίσης, στο μπροστά μέρος μπορεί να καθίσει άλλος ένας επιβάτης, δίπλα στον οδηγό (στο ίδιο κάθισμα, να εξηγούμαστε). Το όλον, οκτώ άτομα του οδηγού συμπεριλαμβανομένου.

Κι όμως, καλή θέληση να υπάρχει και ο αριθμός αυτός σχεδόν διπλασιάζεται. Τη μία και μοναδική φορά που μπήκα σε τέτοιο πράγμα, παρέα με τον team leader του προγράμματος, κάθισα ήσυχα ήσυχα και, μόλις συμπληρώθηκε ο αριθμός οκτώ, θεώρησα ότι όπου νά 'ναι ξεκινάμε. Αμ δε. Ο οδηγός περίμενε ατάραχος. Έρχονται δυο κυρίες, μάλλον στρουμπουλές, φορτωμένες με σακούλες και δέματα. Μπαίνουν, κάθονται όπως-όπως, στριμωχτά θα λέγαμε, και χώνουν και τα μπαγκάζια τους όπου υπήρχε διαθέσιμος χώρος (κάτω από τα πόδια μας). Εντάξει, έχουμε αρχίσει να στριμωχνόμαστε, πάντως ακόμα είμαστε ανεκτά. Στο μεταξύ, δίπλα στον οδηγό έχει κάτσει άλλος ένας επιβάτης, το σύνολον τρεις στο μπροστινό κάθισμα, κι οκτώ πίσω, έντεκα. Εξαίφνης εμφανίζεται ένας νεαρός από δεξιά μου, πηδάει μέσα από το παράθυρο (!) και βολεύεται πάνω στο γείσο, με τα πόδια του ανάμεσα στα δικά μας. Δώδεκα. Άλλος ένας χώνεται μπροστά, στο κάθισμα του οδηγού, με το μισό κωλομέρι (μετά συγχωρήσεως) να ακουμπάει στο κάθισμα και ο υπόλοιπος να πατάει στο μασπιέ και να βαστιέται από την οροφή. Κι εκεί που ο οδηγός επιτέλους βάνει μπροστά το ματρακά του να φύγουμε, γκρου-γκρου-γκρου-γκρου-γκρου η μηχανή, ένας ακόμα τύπος πατάει στο αριστερό μασπιέ (με το ένα πόδι παρακαλώ), πιάνεται με τα χέρια από την οροφή, πετάει κι έναν... κουβά από πάνω, και κλείσαμε. Το όλον, άτομα δεκατέσσερα.

Το ρίκσω του θανάτου (μετά την αποβίβαση)

Στο σημείο αυτό έχεις αρχίσει ήδη να βλέπεις μπροστά στα μάτια σου τα αυριανά πρωτοσέλιδα των τοπικών εφημερίδων με τίτλο "πολύνεκρο τροχαίο δυστύχημα χτες στην επαρχιακή οδό Χάμπι-Χοσπέτ", ειδικά όταν ο ρικσα-τζής επιχειρεί το πρώτο του προσπέρασμα μπαίνοντας (φυσικά) στο αντίθετο ρεύμα, όπου κινείται ογκώδες φορτηγό μερικές δεκάδες μέτρα μπροστά... Αλλά μάλλον έβαλε το χέρι του ο Σίβα, ή ίσως ο Βισνού, και τη γλιτώσαμε. Ουφ.

Ηθικό δίδαγμα: στην Ινδία υπάρχουν 18 επίσημες γλώσσες, και μερικές εκατοντάδες ανεπίσημες, διάλεκτοι, ιδιώματα κλπ. Η έκφραση "σιγά ρε παιδιά, δεν χωράει άλλος!", προφανώς δεν υπάρχει σε καμία από αυτές.

Και ολίγη από Ντουμπάι: Το διεθνές αεροδρόμιο του Ντουμπάι είναι όσο χλιδάτο μπορεί κανείς να φανταστεί ένα διεθνές αεροδρόμιο σε μια χώρα που κολυμπάει στο πετρέλαιο. "Σαν mall ξαπλωμένο" το περιέγραψε εύστοχα η Μ. Μαγαζιά, κόντρα μαγαζιά, εστιατόρια, καφετέριες, κυλιόμενοι διάδρομοι και πάει λέγοντας.

Ωραία όλα αυτά, αλλά εγώ έχω την κακή συνήθεια του καπνίσματος και, όταν προέρχεσαι από 3-4 ώρες πτήση, έχεις μπροστά σου άλλες τόσες και ενδιάμεσα 3-4 ώρες αναμονή, ε, θες να κάνεις κανένα τσιγαράκι. Περπατάμε λοιπόν, και περπατάμε, και περπατάμε, ψάχνοντας για κάποιον χώρο καπνιστών. Δεν βλέπω τίποτα, οπότε αποφασίζω να ρωτήσω:

- Συγγνώμη, υπάρχει κανένα μέρος όπου να μπορώ να καπνίσω;
- Μάλιστα, στην άλλη πλευρά του αεροδρομίου, δίπλα στη θύρα εκατόν-είκοσι-τόσο.
- Ευχαριστώ.

Μια και δυο, πάμε κατακεί που μας υπέδειξε η καλή κυρία, και τι βλέπουμε; Σημείωσις: το κτίριο του αεροδρομίου θά 'χει ύψος ίσαμε καμιά δεκαπενταριά μέτρα. Τι βλέπουμε, λοιπόν; Ένα δωματιάκι τέσσερα μέτρα επί δυόμιση, με έναν πάγκο, δυο όρθια τασάκια, τζαμαρία γύρω-γύρω, και ύψος (από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι) δύο μέτρα και είκοσι. Βαριά βαριά.

Περιττό να πω ότι τον καπνό τον έκοβες με το μαχαίρι εκεί μέσα, άσε που τα ρούχα σου βρωμάγανε τσιγαρίλα μόλις πλησίαζες σε απόσταση μικρότερη των δύο μέτρων από την πόρτα. Η οποία, παρεμπιπτόντως, έφερε μια ταμπελίτσα επάνω που έλεγε ότι πρέπει να παραμένει closed at all times, αλλά ευτυχώς κάποιος φιλεύσπλαχνος άνθρωπος μας λυπήθηκε και αποφάσισε να φανεί ανεκτικός μαζί μας.

Λοιπόν, συγγνώμη, αλλά αυτός ο φασισμός δεν αντέχεται πλέον. Σύμφωνοι, να σεβαστούμε τα δικαιώματα των μη καπνιστών, να μην τους ντουμανιάζουμε, δεν λέω όχι. Αλλά βρε αδερφέ, εμείς οι εξαρτημένοι δεν έχουμε δικαιώματα; Ένα διεθνές αεροδρόμιο δεν είναι εστιατόριο ούτε καφετέρια, δεν είναι μέρος όπου επιλέγω να πάω να περάσω την ώρα μου, είμαι αναγκασμένος να περιμένω εκεί -και να βγω έξω δεν με αφήνουν. Και ειδικά στο συγκεκριμένο, από το μόνο πράγμα που δεν πάσχουν είναι από έλλειψη χώρου, δοξασμένο το όνομα του Αλλάχ. Γιατί λοιπόν πρέπει ο χώρος καπνιστών να είναι κυριολεκτικά θάλαμος αερίων; Τι είδους σαδισμός είναι αυτός; Σε τι εξυπηρετεί και ποιον ακριβώς ωφελεί;

Μου γεννήθηκε επίσης η απορία, σε κείνα τα χλιδάτα σαλόνια των VIP που έχουν οι μεγάλες αεροπορικές εταιρείες, αν πάει κανένας τρυφηλός εξέκιουτιβ να ανάψει ένα περιποιημένο πούρο Αβάνας, τι θα του πουν; "Περάστε κύριε στον ειδικό χώρο, εδώ απαγορεύεται"; Χμμμ...

Ευτυχώς, συμπτωματικά πέσαμε πάνω στη λύση: ιρλανδέζικη (...) παμπ, εντός του αεροδρομίου, "The Irish village" περικαλώ με όλη τη σχετική διακόσμηση, όπου το κάπνισμα επιτρεπόταν! Thank St Patrick! Θέλετε τώρα να σας πω και το αστείο της υπόθεσης; Η εν λόγω παμπ δεν διέθετε ταβάνι! Και βέβαια ο καπνός διαχέεται σε όλους (λέμε τώρα...) τους χώρους του αεροδρομίου, μολύνοντας τα παρθένα πνευμόνια των μη καπνιστών.

Προλάβετε! Όπου νά 'ναι θα καταλάβουν οι υπεύθυνοι τον τρομερό αυτό κίνδυνο και θα την κλείσουν!

φωτο των rickshaw της Βομβάης από εδώ

.