09 Σεπτεμβρίου 2009

Του μεροκάματου!

Στις 16 του Αυγούστου, επομένη της εθνικής εορτής της Ανεξαρτησίας για τους Ινδούς, πήραμε πάλι το τρένο από το Μαργκάο της Γκόα και μερικές ώρες αργότερα αποβιβαστήκαμε στο σταθμό του Χοσπέτ, τον κοντινότερο σιδηροδρομικό σταθμό για το Χάμπι (προσοχή, διαβάζεται Χάμ-πι, όχι Χάbι). Εκεί έμελλε να περάσουμε τις επόμενες δύο εβδομάδες με χαρά και (εθελοντική) εργασία.

Και ποια θα ήταν η εργασία μας; Χμ, λοιπόν, στο μονοπάτι που φεύγει από το χωριό Χάμπι Μπαζάρ και κατευθύνεται προς τους ναούς του Κοντανταράμα και του Βιτάλα, υπάρχει ένα κομμάτι λιθόστρωτο. Όταν λέμε "λιθόστρωτο", μη φανταστείτε τίποτα πετρούλες όπως στα δικά μας τα ορεινά χωριά, μιλάμε για πλάκες-ογκόλιθους που ζυγίζουν πολλά κιλά έκαστος. Εν πάση περιπτώσει, στο σημείο που το εν λόγω λιθόστρωτο φτάνει στο ναό του Κοντανταράμα, είχε πάθει κάποιες καθιζήσεις που το έκαναν κάπως επισφαλές, ενώ και τα σκαλοπάτια δίπλα από το ναό είχαν χαθεί κάτω από τα χορτάρια και τις λάσπες. Η δουλειά μας λοιπόν, όπως προέκυψε, θα ήταν να αποκαταστήσουμε ένα τμήμα του λιθόστρωτου βγάζοντας και ξαναβάζοντας ίσια τις πλάκες και να καθαρίσουμε τα σκαλοπάτια από τα χόρτα και τις λάσπες.

Στο μεροκάματο: καλλιτεχνική προσθήκη


Τώρα, για να είμαι ειλικρινής, έχω την αίσθηση ότι η δουλειά αυτή ήταν λιγουλάκι πολυτέλεια. Θέλω να πω, εντάξει, το λιθόστρωτο μπορεί να μην ήταν σε άψογη κατάσταση, αλλά δεν ήταν δα και επικίνδυνο για τους επισκέπτες. Η εντύπωσή μου είναι ότι σε έναν τόσο τεράστιο αρχαιολογικό χώρο υπήρχαν άλλες δουλειές που θα μπορούσαν να γίνουν, πιο χρήσιμες και πιθανόν πιο επείγουσες (π.χ., καθαρισμός και σηματοδότηση μονοπατιών). Αλλά τέλος πάντων, εκεί δεν πήγαμε να κάνουμε τους έξυπνους, πήγαμε να κάνουμε ό,τι μας ζητήσουν, έτσι δεν είναι;

Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες/η δουλειά κάνει τους άντρες


Το κακό με τη συγκεκριμένη δουλειά ήταν ότι επρόκειτο για βαριά χειρωνακτική εργασία, και η ομάδα μας είχε μόνο δύο άντρες εθελοντές, συν τον Ινδό team leader μας τρεις, και επτά κοπέλες. Και έπρεπε να βγάλουμε κοτρώνια από το χώμα με κάτι λοστούς της εποχής του Σιδήρου, να τους μετακινήσουμε κάμποσα μέτρα (στα χέρια...) και να τους ξαναβάλουμε. Έπρεπε επίσης να ξεχορταριάσουμε με κάτι κοντά τσαπιά, που για να τα χρησιμοποιήσεις έσκυβες μέχρι τη μέση, και να κουβαλήσουμε χώμα με κάτι μεγάλες πιατέλες ("ένα καροτσάκι βρε αδερφέ, χάθηκε ένα καροτσάκι;"). Με άλλα λόγια, εργαλεία και μέθοδοι του 16ου αιώνα (ίσως και προ Χριστού) -μόνο που τότε μπορεί να είχαν και τίποτα ελέφαντες για τις βαριές δουλειές. Κι από πάνω, έπρεπε και να προσέχουμε τις μαϊμούδες που παρεπιδημούσαν στο ναό, μη μας βουτήξουν τις τσάντες!


Εν πάση περιπτώσει, πριν αρχίσουμε τις εργασίες πήραμε την ευλογία του Ράμα σε μια σεμνή τελετή (πούτζα, προσοχή στην προφορά!) που έγινε στον παρακείμενο ναό. Μεγάλη η χάρη του, στο τέλος κάτι καταφέραμε και δεν είχαμε την αίσθηση ότι τζάμπα πήγε ο κόπος μας, αλλά να λέμε την αλήθεια: αν δεν έβαζαν πλάτη ο Πάμπα (τοπικός μας σύνδεσμος, τρόπον τινά) και μερικοί ντόπιοι εργάτες, μαθημένοι στη δουλειά, τρίχες κατσαρές θα κάναμε.

Το τελικό αποτέλεσμα. Καλούτσικο, no?


Κοντολογίς, η εντύπωσή μου είναι ότι το εν λόγω πρόγραμμα εθελοντικής εργασίας ήταν βασισμένο περισσότερο στη λογική "να βρούμε κάτι να απασχολήσουμε τα παιδιά", παρά στόχευε να καλύψει κάποια πραγματική ανάγκη. Επιπλέον, ας μην ξεχνάμε ότι για τη συμμετοχή μας πληρώσαμε (πέρα από το εδώ κατοστάρικο) και 7.500 ρουπίες ο καθένας, περίπου 110 ευρώ, που κάλυπταν γενναιόδωρα και με το παραπάνω το κόστος της διαμονής και διατροφής μας εκεί. Ναι, δεν κάνω λάθος, έχω κάνει τους λογαριασμούς και μπορώ να πω με σιγουριά ότι τουλάχιστον 2.000-2.500 ρουπίες από το ποσό που πλήρωσε έκαστος πήγαν στο ταμείο της οργάνωσης που μας φιλοξένησε, ίσως αρκετά περισσότερα. Δεν το λέω για κακό, στο κάτω-κάτω δεν μας το έκρυψαν οι άνθρωποι, αλλά θα ήμουν πιο ευχαριστημένος αν είχαμε κάνει κάτι πιο χρήσιμο και ουσιώδες. Α! Και κάτι ακόμα που μου έκανε αρνητική εντύπωση: μολονότι είχαμε άδεια από την αρμόδια Αρχαιολογική Υπηρεσία, ένας άνθρωπος δεν ήρθε έστω μια φορά να δει τι διάβολο κάνουμε εκεί πέρα! Ακόμα και στο δικό μας το κ...κράτος, υποθέτω ότι το να μπει μια ομάδα τρέχα-γύρευε εθελοντών να κάνει εργασίες στις Μυκήνες π.χ. χωρίς επίβλεψη από κάποιον ειδικό είναι out of the question. Ή μήπως όχι; Ε, εκεί φαίνεται πως δεν.

Τα απρόοπτα: υπερχείλιση του ποταμού πάνω στο χώρο εργασίας!


Όπως και νά 'χει, η δουλειά αυτή βαστούσε γύρω στο τρίωρο ημερησίως. Μετά είχαμε κάποιο ελεύθερο χρόνο, για ντουζ με κρύο νερό να φύγουνε τα χώματα, και μετά το μεσημεριανό και την απαραίτητη σιέστα υπήρχε και το απογευματινό πρόγραμμα: Επίσκεψη της ομάδας εθελοντικής εργασίας στο Harmony House. Το οποίον είναι μια ταράτσα σ' ένα σοκάκι του Χάμπι Μπαζάρ, όπου λειτουργεί ένα πρόγραμμα απασχόλησης για παιδιά υπό την αιγίδα του Hampi Children's Trust.

Εξηγώ: όταν άρχισε η τουριστική ανάπυξη της περιοχής, το άλλοτε σχεδόν ακατοίκητο χωριό του Χάμπι Μπαζάρ προσέλκυσε πολύ κόσμο που ήρθε από άλλες πολιτείες της Ινδίας για το μεροκάματο. Το χωριό γέμισε ξενώνες (guest house), φαγάδικα και μαγαζάκια με μπιχλιμπίδια για τους τουρίστες. Γέμισε όμως και μικρά παιδιά, καθότι οι Ινδοί γεννάνε πολύ, τα οποία συχνά τριγυρνάνε στους δρόμους είτε πουλώντας καρτ-ποστάλ, είτε ζητιανεύοντας. Και βέβαια, είναι αποκομμένα από την επίσημη εκπαίδευση. Πριν δυο χρόνια, λοιπόν, ένας άγγλος δάσκαλος ερωτευμένος με την περιοχή, ο Τιμ, κι ένας ντόπιος, ο Κάλι, έστησαν από το τίποτα το Hampi Children's Trust: μια ΜΚΟ που έχει σκοπό να τραβήξει τα παιδάκια αυτά από το δρόμο και να τα βάλει στο σχολείο. Για το σκοπό αυτό παρέχει στα παιδιά τις απαραίτητες στολές (!), σάκες, γραφική ύλη κλπ., πληρώνει τα δίδακτρα μερικών από αυτά, και απασχολεί σε μόνιμη βάση μια δασκάλα που τα βοηθά στη μελέτη τους, καθώς επίσης δάσκαλο μουσικής και μαγείρισσα που τους ετοιμάζει ένα υποτυπώδες βραδυνό. Η κεντρική ιδέα είναι να μένουν απασχολημένα τα παιδιά ακόμα και τις ώρες που το σχολείο έχει διάλειμμα (το ινδικό σχολείο ακολουθεί ένα περίεργο διακεκομμένο ωράριο), ώστε να αποκτήσουν κάποια πειθαρχία και ένα πρόγραμμα στην ημέρα τους και να μην ξεστρατίζουν. Και η οργάνωση στηρίζεται σε δωρεές (κυρίως από ξένους τουρίστες) και σε εθελοντική εργασία (επίσης, και μάλιστα συχνά μ' ένα σύστημα "είδα φως και μπήκα").


Κάπως έτσι χωθήκαμε κι εμείς. Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, και εναλλάξ επισκεπτόμασταν το Harmony House τα απογεύματα για να κάνουμε κάποιες "activities" με τα παιδάκια: ζωγραφική, χειροτεχνίες, χαρτοκοπτική, παιχνίδια, τραγουδάκια, τέτοια πράγματα. Στο τέλος βοηθούσαμε να σερβιριστεί και το βραδυνό, και φεύγαμε.

Είναι αλήθεια ότι αρχικά ο ευρωπαϊκός μας σκεπτικισμός μας έκανε να είμαστε λίγο γκρινιάρηδες: λέγαμε, ας πούμε, ότι αντί να πηγαίνουμε έτσι στα κουτουρού και να αυτοσχεδιάζουμε "activities", θα έπρεπε να συνεννοηθούμε με τη δασκάλα και τον Κάλι, που ήξεραν τα παιδιά αυτά, τις ιδιαιτερότητες, τις ανάγκες και τα ταλέντα τους, και να οργανώσουμε κάτι πιο συγκεκριμένο και πιο ωφέλιμο. Αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι εκεί είναι Ινδία, και ότι όλα αυτά ακούγονται πολύ επιστημονικά, πολύ ευρωπαϊκά και πολύ ακατανόητα στους ανθρώπους. Σε τελική ανάλυση, το ζητούμενο της προσπάθειας είναι απλό: να μείνουν αυτά τα παιδάκια μακριά από το δρόμο και τη ζητιανιά, και να ακολουθήσουν το σχολικό πρόγραμμα. Τα ρέστα είναι πολυτέλειες για τον ανεπτυγμένο κόσμο, είτε μας αρέσει είτε όχι. Και προσαρμοστήκαμε ανάλογα. Δεν ξέρω πόσο καλό κάναμε με την παρουσία μας, πάντως μια φορά κακό δεν κάναμε...

Μια νότα εξωτισμού: ένας ελέφας στην πόρτα σας!


Αυτός λοιπόν ήταν ένας (όχι και τόσο σύντομος) απολογισμός της παρουσίας μας στο Χάμπι και της συμμετοχής μας στο εθελοντικό πρόγραμμα. Θετικός απολογισμός, θα έλεγα, έστω και με όλες τις παραπάνω επιφυλάξεις. Αν μη τι άλλο, είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε για δεκαπέντε μέρες σε έναν πραγματικά εντυπωσιακό τόπο, που μπορεί να μην είναι πια ακριβώς "βαθιά Ινδία" (ας όψεται η τουριστική ανάπυξη), αλλά πλησιάζει αρκετά. Γνωρίσαμε την καθημερινότητα της Ινδικής επαρχίας, μάθαμε κάποια πράγματα για τις παραδόσεις τους, για την ινδουιστική θρησκεία, για την ιστορία της περιοχής. Δεν είναι και λίγα. Και μπόνους, το "Vishnu Guest House": ο ξενώνας που τον διαχειρίζεται η οικογένεια του κ. Γκάνγκα, αποτελούμενη από τέσσερις γενιές παρακαλώ, και όπου η διαμονή μας ήταν πραγματικά οικογενειακή! Κάθε μέρα ένας από την ομάδα έμενε να βοηθήσει στην κουζίνα την γιαγιά, την κυρία Μάλα με τ' όνομα, τον πραγματικό στρατηγό του νοικοκυριού. Παίζαμε με τις κόρες των νοικοκυραίων, την Τούλαζι και το μικρό διαολάκι την Ρακσίτα, και τρώγαμε από την ίδια κατσαρόλα μ' αυτούς, αληθινά σπιτικό ινδικό φαγητό. Μεγάλη υπόθεση, λέμε -αλλά για το φαγητό χρειάζεται ειδικό (ινδικό) ποστ!

Φέρδερ ρήντινγκ: Η σελίδα του Hampi Children's Trust στο myspace. Υπάρχει και σάιτ της οργάνωσης, αλλά ο Γκούγκλης προειδοποιεί ότι μπορεί να είναι επικίνδυνο για τον υπολογιστή μας, δεν ξέρω γιατί, οπότε επαφίεται στην κρίση σας. Πάντως η οργάνωση έχει ανάγκη από πολλά πράγματα, και όχι απαραίτητα χρήματα. Με τη Μ., σκεφτόμαστε να αγοράσουμε κάποια υλικά δυσεύρετα εκεί (π.χ. πλαστελίνες) και να τα κάνουμε ένα δεματάκι, μαζί με τις φωτογραφίες που τραβήξαμε, να τα στείλουμε στα παιδιά. Spread the word!


ΥΓ: ...κι επειδή οι παλιές αγάπες, εκτός που πάνε στον παράδεισο, δεν ξεχνιούνται, το παρόν ταπεινό ιστολόγιο απέκτησε ένα (προσωρινό) αδελφάκι: xasodikisinthepaint.blogspot.com, σε πιο ελαφρύ ύφος, με θέμα το Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας! Ανοίξαμε και σας περιμένουμε, μπασκετόφιλους και μη.

ΥΓ2: Για όσους απορούν πού πήγε η παλιά καλή πολιτική μουρμούρα (Σπύρο, για σένα λέω :)), έχω να πω ότι κοντός ψαλμός αλληλούια: να τελειώσουμε πρώτα με την Ινδία, και μετά... (κουράγιο, δυο-τρία ποστάκια μείνανε :))


.

9 σχόλια:

  1. Χασοδίκη πολύ ενδιαφέροντα όλα! Ελπίζω το "η δουλειά κάνει τον άντρα" να μη μετατράπηκε σε "η δουλειά κάνει το λουμπάγκο" :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αγαπητό μου κουπέπκι, χαίρομαι που κάποιος τα βρίσκει ενδιαφέροντα!

    Όχι, το λουμπάγκο τελικά το γλιτώσαμε: το μυστικό είναι να ρίχνεις το βάρος στα πόδια λυγίζοντας τα γόνατα και όχι τη μέση. Το ακόμα πιο αποτελεσματικό μυστικό είναι, όταν βλέπεις τις ΠΟΛΥ μεγάλες κοτρώνες, να σφυράς αδιάφορα και να απομακρύνεσαι με ελαφρά πηδηματάκια :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ενδιαφέρουσες είναι οι διηγήσεις, συνέχισε έτσι... σε βεβαιώνω ότι καθόλου δε μου λείπει η πολιτική γκρίνια. Άλλωστε με το Γιωργάκη πρωθυπουργό σε 1 μήνα, ψάχνω τόπο να μεταναστεύσω... Και οι ταξιδιωτικές αφηγήσεις δίνουν ιδέες - αν και το Μεξικό μου είχε φανεί πιο ορεκτικό :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Διάβασα και εγώ για "ογκόλιθους” και , προς στιγμή, τρόμαξα ...μετά είδα το πετραδάκι.... :)))

    Η φωτογραφία με την πέτρα όλα τα λεφτά...! Συγνώμη αλλά μου θύμησες τους αδελφούς Dalton σε καταναγκαστικά....:)))

    Εν αναμονή του επομένου.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Εύγε, Χασοδίκη, σε θαυμάζω. Είναι κάτι που δε θα έκανα με τίποτα, και δεν εννοώ την εθελοντική εργασία, την Ινδία εννοώ. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Σπύρος

    Να σου πω, εγώ σκέφτομαι να μεταναστεύσω αν ξαναβγεί ο Καραμανλής :)) Και ναι, μεταξύ Μεξικού και Ινδίας μάλλον κλίνω κι εγώ προς Μεξικό!

    @glam

    Χαχα, η αλήθεια είναι ότι δεν φαίνονται καλά στις φωτογραφίες, αλλά άμα προσέξεις θα δεις κάτι μονοκόμματες πλάκες 1,50 μέτρο μήκος επί μισό μέτρο πλάτος. Ασήκωτες, αδερφέ μου!

    @Κροτ

    Γιατί καλέ; Εκτός πια κι αν είσαι υποχόνδρια, που δεν φαντάζομαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Υποχόνδρια όχι ακριβώς, μάλλον καλομαθημένη ευρωπαία θα έλεγα. Γενικά έχω ένα θεματάκι με την καθαριότητα, κι επίσης σιχαίνομαι το ινδικό φαγητό. Από μια άποψη, αν ήθελα να κάνω δίαιτα, η Ινδία θα ήταν ιδανική: θα έμενα νηστική για μέρες!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Χεχε, ΟΚ, οπότε το Μεξικό θα έχει νέους κατοίκους, one way or the other... ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ενστάσεις και ισχυρισμοί
κατατίθενται μόνον εγγράφως
(Χασοδίκειος Πολιτική Δικονομία, άρθρον 228)