Πρώτη Ιουνίου

Εμβόλιμα στα της παιδείας και των πανεπιστημίων, μια απαραίτητη ανάρτηση:

Πριν από ένα χρόνο, με αφορμή την τραγική κατάληξη της περιπέτειας μιας κοπέλας, της Αμαλίας Καλυβινού, ξεκίνησε η πρώτη μαζική διαμαρτυρία στην ελληνική μπλογκόσφαιρα. Με θέμα την άθλια κατάσταση του εθνικού μας συστήματος υγείας.

Η διαμαρτυρία ξεκίνησε εντυπωσιακά, αλλά στην πορεία ξεφούσκωσε. Από τη μια η άναρχη φύση του μέσου, συν το γεγονός ότι οι ιστολόγοι εν γένει υπακούουν στους πολύ προσωπικούς τους πονόδοντους, από την άλλη το τραγικό καλοκαίρι της φωτιάς που μεσολάβησε και έστρεψε αλλού το ενδιαφέρον, το πράγμα ατόνησε.

Ατόνησε, αλλά δεν ξεχάστηκε. Ανέλαβαν να μας το θυμίσουν κάποιες φωνές φίλων ιστολόγων, με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από τον θάνατο της Αμαλίας.

Μέσα στον χρόνο αυτό τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο, κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε. Τα περσινά αιτήματα παραμένουν το ίδιο επίκαιρα και φέτος. Και κατά πάσα πιθανότητα, θα παραμένουν εξίσου επίκαιρα και του χρόνου.

Όμως αυτή τη φορά έπεσε και μια ιδέα που προχωράει τα πράγματα ένα βήμα μπροστά. Μια ιδέα που υπερβαίνει την απλή διαμαρτυρία κατά τρόπο ουσιαστικό: δεν είναι ανάγκη να κάνουμε συγκέντρωση και πορεία στο Σύνταγμα, ούτε συμβολική κατάληψη του Υπουργείου Υγείας, ούτε να γιαουρτώσουμε τον υπουργό (αν και αυτό το τελευταίο δεν μου ακούγεται άσχημο σαν ιδέα...).

Μπορούμε να κάνουμε κάτι πιο απλό, αλλά απολύτως απαραίτητο.

Να δώσουμε αίμα.

Πιθανόν κάποιοι θα πουν ότι αυτού του είδους η διαμαρτυρία είναι σαν τις απεργίες των γιαπωνέζων. Κι όμως, δεν είναι έτσι. Κοντά στα χιλιάδες προβλήματα της δημόσιας υγείας στη χώρα μας, που δεν περνάει ίσως άμεσα από το χέρι μας να τα λύσουμε, υπάρχει κι ένα που περνάει: η έλλειψη αίματος.

Μας δίνεται λοιπόν η ευκαιρία να κάνουμε κάτι για να λυθεί. Αντί (μόνο) να γκρινιάζουμε για το ανάλγητο, αδιάφορο, δυσκίνητο κράτος, μπορούμε να κάνουμε αυτό το λίγο αλλά ουσιώδες και να δείξουμε έμπρακτα ότι ναι, μας νοιάζει. Αρκετά ώστε να βγούμε από το σπίτι μας με προορισμό το κοντινότερο νοσοκομείο.

Οπότε, την 1η Ιουνίου δίνουμε αίμα. Κι αν δεν μπορούμε την 1η, ας δώσουμε την 2η ή τη 3η. Το ίδιο κάνει. Χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς φανφάρες και λογύδρια.

Κι αφού κάνουμε την αρχή, ας το καθιερώσουμε. Μία, δύο φορές το χρόνο, ας δίνουμε μια φιάλη αίμα. Αν μη τι άλλο, θα έχουμε την ικανοποίηση ότι λύσαμε ένα πρόβλημα μόνοι μας. Κι αυτό μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε ότι μπορούμε να λύσουμε κι άλλα.



ΥΓ: Σχετικές συζητήσεις έχουν γίνει σε πολλά μπλογκ αυτές τις ημέρες και συνεχίζονται. Με τον κίνδυνο να αδικήσω μερικούς, θα παραπέμψω σε ορισμένα που διάβασα ή συμμετείχα στον σχολιασμό καταγράφοντας αντιρρήσεις (σχεδόν πάντα έχω αντιρρήσεις :-). Από εκεί και περα, στο διαδίκτυο είμαστε και όποιος ψάχνει βρίσκει:
1. polsemannen
2. zaphod
3. 01.06.07: Ημέρα της Αμαλίας
4. Συλλογικό blog αφιερωμένο στην Αμαλία

.