Χέρια ψηλά κι όλα τα φτάνω, έλα να πάμε τα σκουπίδια πιο πάνω

Παρασκευή, 27 Απριλίου, ώρα περίπου 10:30 το πρωί και ο Χασοδίκης, με βήμα-όχι-και-τόσο-ανάλαφρο, κατευθύνεται προς το Εφετείο. Στον σταθμό του μετρό "Αμπελόκηποι" οι κυλιόμενες σκάλες τον ξεβράζουν και πάλι στην επιφάνεια. Στο πλατύσκαλο, στέκεται μια κοπέλα (προφανώς "απασχολούμενη", σύμφωνα με την τρέχουσα εργασιακή ορολογία) και μοιράζει φυλλάδια σε όσους βγαίνουν. Μου βάζει ένα στο χέρι · την κοιτάω με ένα βλέμμα που θέλω να ελπίζω ότι δηλώνει συμπαράσταση, αλλά αμφιβάλλω αν το αντιλαμβάνεται, έτσι όπως στέκεται εκεί ζαβλακωμένη από τον ήλιο που την χτυπάει κατακέφαλα.

Αυτήν την εποχή, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, αυτού του είδους τα φυλλάδια συνήθως διαφημίζουν σεμινάρια ηλεκτρονικών υπολογιστών. Κανονικά λοιπόν τα βάζω πρώτα στην τσέπη του σακακιού και κατόπιν στο κουτί όπου μαζεύω τα άχρηστα χαρτιά του γραφείου για ανακύκλωση. Κάπως όμως έπεσε το μάτι μου ξώφαλτσα στο συγκεκριμένο και είδα ότι έγραφε τα εξής:

"Ο Δήμαρχος Αθηναίων Νικήτας Κακλαμάνης θα ανακηρύξει τον Μιχάλη Χατζηγιάννη Υποστηρικτή της Ιδέας της Ανακύκλωσης"; Πολλά κεφαλαία, σκέφτομαι. Αυτό το αθώο φυλλάδιο μου γέννησε κάμποσα ερωτηματικά:

Κατ' αρχήν, τι ακριβώς είναι η "Ιδέα της Ανακύκλωσης"; Κάτι σαν τη Μεγάλη Ιδέα; Μέχρι τώρα νόμιζα ότι η ανακύκλωση είναι απλά μια πρακτική διαχείρισης των απορριμμάτων, την οποία οι πιο προηγμένες χώρες της Ευρώπης θεωρούν κάτι δεδομένο, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερη θεωρητική επεξεργασία. Εμείς, "φιλοσοφούντες άνευ μαλακίας" από αρχαιοτάτων χρόνων, προφανώς την αναγάγαμε σε ιδέα. Μήπως άραγε να θεμελιώσουμε και μία "Ιδεολογία της Ανακύκλωσης"; Και αν ναι, γιατί όχι και "Ιδεολογία της Κομποστοποίησης" ή "Ιδεολογία της Δημιουργίας Νέων Χ.Υ.Τ.Α.";

Κατά δεύτερον, αυτό ήταν που σκέφτηκε ο Δήμαρχος για να προωθήσει την "Ιδέα της Ανακύκλωσης"; Να βρει δηλαδή ένα celebrity, έναν συμπαθή κατά τα λοιπά τραγουδιστή, και να τον ανακηρύξει "Υποστηρικτή" της "Ιδέας"; Κάτι σαν Πρεσβευτή Καλής Θελήσεως του ΟΗΕ, δηλαδή, σε μικρότερη κλίμακα. Αλλά πάντα βέβαια με μουσική, ταρατατζούμ, φωτογράφους, χορηγούς επικοινωνίας, μπλα μπλα. Γκλαμουριά. Και τι ακριβώς θα κάνει, για να έχουμε καλό ρώτημα, ο Μιχάλης Χατζηγιάννης σαν "Υποστηρικτής της Ιδέας"; Θα γράφει τραγούδια για την ανακύκλωση; Θα εμφανίζεται στα σποτάκια του ΟΤΕ με μπλουζάκι "recycle now"; Θα φωτογραφίζεται δίπλα στους μπλε κάδους με την σακούλα με τα κουτάκια της κοκα-κόλας στο χέρι; Τι;

Κοντολογίς, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, το θέμα δεν είναι τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει ο Μιχάλης Χατζηγιάννης για την ανακύκλωση και την ιδέα της (...). Το θέμα είναι τι κάνει και τι θα μπορούσε να κάνει ο Δήμαρχος. Και τι επιλέγει τελικά να κάνει, από τις διάφορες εναλλακτικές δυνατότητες που έχει.

Όσο κι αν μας τσαλακώνει το ευρωπαϊκό μας προφίλ, καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι είμαστε ίσως η μόνη τόσο προηγμένη χώρα (ναι, εμείς, μην γελάς: είμαστε μέσα στις 30 πιο ανεπτυγμένες χώρες παγκοσμίως) που δεν έχει ακόμη βρει έναν (ορθο)λογικό τρόπο να διαχειρίζεται τα σκουπίδια της. Τα πετάμε όπου βρούμε, σε ανεξέλεγκτες χωματερές που μας κοστίζουν εκατομμύρια ευρώ σε πρόστιμα από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο -χώρια το ρεζιλίκι. Ανακυκλώνουμε ελάχιστα, και συζητάμε σε επίπεδο "τοπικής κοινωνίας" εδώ και δέκα χρόνια πού θα θάβουμε τα σκουπίδια του Λεκανοπεδίου, χωρίς να καταλήγουμε σε καμία απόφαση. Πράγματα που οι άλλοι Ευρωπαίοι μας εταίροι θεωρούν δεδομένα, εμείς ακόμη τα διαπραγματευόμαστε, με το πάσο μας: τι ξέρουν οι κουτόφραγκοι;

Κι ωστόσο, η πρακτική της ανακύκλωσης βρίσκεται επιτέλους σε κάποιον δρόμο: οι μπλε κάδοι τοποθετήθηκαν σε όλη την Αθήνα και ο κόσμος γενικά τους χρησιμοποιεί (εγώ τουλάχιστον τους βλέπω συνήθως γεμάτους). Πάντα θα βρεθεί ο Νεοέλλην που θα ρίξει μέσα τα σκουπίδια της κουζίνας, γιατί βαριέται να ανοίξει τον διπλανό κάδο, και πάντοτε θα βρίσκεται (όπως και αυτός που εκτοξεύει τη σακούλα από το μπαλκόνι σαν σφαιροβόλος), αλλά γενικά ο κόσμος αντιδρά σωστά. Αντί λοιπόν να ψάχνει για πρεσβευτές καλής θελήσεως, θα μπορούσε ο Δήμαρχος να κάνει μερικά πιο απλά πραγματάκια: για παράδειγμα, να μεριμνήσει ώστε οι μπλε κάδοι να αδειάζουν συχνότερα, και να μην μένουν επί μέρες ξέχειλοι από χαρτοκιβώτια. Ή να φροντίσει να διαψεύσει, με πειθώ και στοιχεία, τη φήμη που κυκλοφορεί στην πόλη όλο και πιο έντονα, ότι δηλαδή και τα ανακυκλώσιμα υλικά καταλήγουν στην (ίδια) χωματερή μαζί με τα υπόλοιπα σκουπίδια: με την έμφυτη τάση μας να θεωρούμε ότι έλα-μωρέ-τα-ίδια-σκατά-πάντα-όλοι-μας-κοροϊδεύουνε, η φήμη αυτή, αν μείνει αναπάντητη, κινδυνεύει να ακυρώσει την πρώτη σοβαρή προσπάθεια ορθολογικής διαχείρισης των απορριμμάτων που γίνεται στη χώρα μας.

Τον Νικήτα Κακλαμάνη στην μακρόχρονη πολιτική του σταδιοδρομία τον έχουν χαρακτηρίσει δύο πράγματα: πρώτον, αντίθετα με το προεκλογικό του σύνθημα ("δεν έχω πολλά να πω/έχω πολλά να κάνω"), πάντοτε έλεγε περισσότερα (και συνήθως πιο ενδιαφέροντα) από όσα έκανε. Και δεύτερον, πάντοτε ήταν επικοινωνιακός: ήρεμος, χαμηλών τόνων, χωρίς ξεσπάσματα, ένας τζέντλεμαν με ελαφρώς περίεργο γούστο στα πουκάμισα και τις γραβάτες, πάντοτε συμπαθής και (αν μου επιτρέπεις την έκφραση, Μοναδικέ μου Αναγνώστη) τσαχπίνης. Μετρ των δημοσίων σχέσεων, ήταν αναμενόμενο να ασχοληθεί με αυτό που γνωρίζει καλύτερα.

Δεν θέλω να πω ότι η κίνηση αυτή είναι καθεαυτή κακή: είναι απλά πολύ λιγότερο απαραίτητη από άλλες. Υπ' αυτήν την έννοια, και επειδή για το συγκεκριμένο πανηγυράκι ξοδεύτηκαν σίγουρα και κάποια χρήματα, που συνήθως δεν αφθονούν, ήταν περιττή. Και δυστυχώς, φοβάμαι πολύ ότι ήταν και μία προαναγγελία του τι μπορούμε να περιμένουμε και από τον καινούργιο μας Δήμαρχο, που συμπλήρωσε ήδη αθόρυβα τέσσερις μήνες στο θώκο της Πλατείας Κοτζιά...

Ετοιμάσου, Μοναδικέ μου Αναγνώστη: προσεχώς, η Έλενα Παπαρίζου "Υποστηρικτής της Ιδέας της Κατάργησης της Νάυλον Σακούλας" και η Καλομοίρα "Υποστηρικτής της Ιδέας των Επαναφορτιζόμενων Μπαταριών". Προβλέπεται να ζήσουμε ιστορικές στιγμές!

Σε χαιρετώ

Χασοδίκης

Υ.Γ.: Μήπως έχεις υπ' όψη σου: ο Αλέξης Τσίπρας τι γίνεται;