Χτες το βράδυ, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, κάνοντας ζάπινγκ στα δελτία των ειδήσεων, έπεσα πάνω στην Ντόρα -που ήταν καλεσμένη του Χατζηνικολάου.Τη στιγμή εκείνη η υπουργός μας των Εξωτερικών δεν μιλούσε για θέματα του υπουργείου της, αλλά για την οικονομική κρίση, το πακέτο βοήθειας προς τις τράπεζες και τα συναφή.
Αυτό κατ' αρχήν δεν είναι περίεργο, στο κάτω κάτω μία κορυφαία υπουργός (έστω και σε πολυτελές υπουργείο, κατά τον κ. Βενιζέλο) είναι αναμενόμενο να εκφέρει άποψη και για θέματα έξω από τον κύκλο του καθεαυτό αντικειμένου της. Στην παρούσα φάση, βέβαια, θα ήταν ίσως πιο λογικό να βλέπαμε στελέχη του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης να μας εκθέτουν συγκεκριμένες σκέψεις για συγκεκριμένα μέτρα που εξετάζουν, θα ήταν εξίσου λογικό να βλέπαμε εκπροσώπους των υπουργείων Ανάπτυξης ή Απασχόλησης να μας μιλούν γι' αυτά τα ζητήματα. Πιο λογικό από το να ακούμε την Ντόρα για δεύτερη φορά μέσα σε τρεις μέρες να μας εκθέτει τις γενικές σκέψεις της, που δεν πάνε πέρα από την επικράτεια του προφανούς ("να στηρίξουμε ιδίως τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας", "ο εφιάλτης του μέλλοντος είναι η ανεργία και αυτόν πρέπει να αντιμετωπίσουμε").
Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση, Μοναδικέ μου Αναγνώστη, δεν ήταν το τι έλεγε, αλλά το ύφος της καθώς μιλούσε: με το μάτι να γυαλίζει και με εκείνο το ανεπαίσθητο, χαρακτηριστικά μητσοτακέικο μειδίαμα να ενεδρεύει στις άκρες των χειλιών της.
Αυτό το μειδίαμα μπορεί να διαβαστεί με πολλούς τρόπους. Η δική μου, εντελώς αυθαίρετη ανάγνωση είναι η εξής: Η Ντόρα βλέπει να κοντοζυγώνει η ώρα της για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας και δυσκολεύεται να κρύψει τη χαρά της.
Εξηγούμαι: δεν είναι δα μυστικό ότι η κυβέρνηση γενικώς παραπαίει, πνιγμένη στα ρηχά νερά της λίμνης Βιστωνίδας και στην παρατεταμένη σκανδαλολογία του τελευταίου διμήνου. Αν πιστέψουμε τις δημοσκοπήσεις, ούτε καν η θυσία του Ρουσόπουλου του σιτευτού δεν δείχνει να αντιστρέφει το κλίμα -και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ήρθε από πάνω και η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση: για την ώρα η οικονομία έχει μουδιάσει, αλλά αργότερα είναι πολύ πιθανό να παγώσει εντελώς, και αυτό μόνο καλό δεν πρόκειται να κάνει σε μια κυβέρνηση που ήδη ψάχνει τον δρόμο για τις επόμενες (πρόωρες) κάλπες.
Με δύο λόγια, όλα δείχνουν ότι οδεύουμε ολοταχώς προς το κλείσιμο του κύκλου Καραμανλή, που θα ανοίξει τον δρόμο για το άνοιγμα ενός άλλου κύκλου. Ποιος θα τον ανοίξει; Ο Σουφλιάς παραείναι μεγάλος, ο Παυλόπουλος παραείναι καθηγητής, ο Αλογοσκούφης δεν το συζητάμε, ο Βουλγαράκης κάηκε, ο Σαμαράς χειμάζει. Ο Μεϊμαράκης; Δεν αποκλείεται, αλλά στο μεταξύ η Ντόρα χαζολογάει στο Εξωτερικών με την στάσιμη "κινητικότητα" γύρω από το Σκοπιανό, επωφελείται από τη νηνεμία στα ελληνοτουρκικά, δεν έχει χρεωθεί καμιά μεγάλη αποτυχία, έχει κρατηθεί μακριά από τις λάσπες των σκανδάλων και οι απόψεις που εκφράζει δημοσίως -όπως οι πιο πάνω καταγραφόμενες- έχουν την απαραίτητη δόση αοριστίας ώστε να ακούγονται ευχάριστα και να μην σηκώνουν ουσιαστικό αντίλογο.
Ο χρόνος και η ιστορική συγκυρία δουλεύουν για λογαριασμό της Ντόρας, που προφανώς το αντιλαμβάνεται. Και περιμένει. Με το χαμόγελο της γάτας που μόλις έφαγε το καναρίνι.
Σε χαιρετώ
Χασοδίκης
.
Η ερμηνεία σου του μειδιάματος της Ντόρας είναι λογική, αλλά θα το διατύπωνα κάπως διαφορετικά, και όχι με γνώμονα τις παρούσες συγκυρίες:
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο χαμόγελο της Ντόρας (όπως και του μπαμπά) είναι το ακριβές πάρισο της χαμηλής φωνής του Κέβιν Σπέησυ στο Seven: υποβάλλει ακόμη εντονότερα -σκοπίμως νομίζω- το συναίσθημα του φόβου στον θεατή.
Αχά. Εμένα όποτε το βλέπω με διαπερνά ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως λέμε "σφάξιμο με το βαμβάκι".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ έχουμε:
"Με το χαμόγελο στα χειρουργεία
ή στην... πρωθυπουργεία"
Αρκεί μόνο μια ευχή:
Του μπαμπά προς τον νυν πρωθυπουργό,
κι' έκλεισε το ζήτημα.
Αυτή η γυναίκα βρέξει χιονίσει μειδιά. Είναι το μειδίαμα της άγνοιας? Είναι το μειδίαμα της γάτας που περιμένει να φάει το ποντίκι? Ο καιρός θα δείξει... Και όπως λες κι εσύ δεν αργεί αυτός ο καιρός
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαρακολουθώ πολύ σοβαρά τις εξελίξεις σε επίπεδο δημοσκοπήσεων.Αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα, δεν βρισκόμαστε μακριά από την κατάρρευση του δικοματισμού. Σοβαρή εξέλιξη μετά από 30 και κάτι χρόνια μεταπολίτευσης. Στις 3-4 τελευταίες δημοσκοπήσεις οι Οικολόγοι Πράσινοι βγάζουν 2,5-4%, ο ΣΥΡΙΖΑ κρατά και το ΚΚΕ σταθερό. Αυτό είναι αρκετό να συνταράξει το πολιτικό μας σύστημα. Όχι!! Αλλά ίσως είναι η αρχή. Πάντως θα έχει ενδιαφέρον έτσι και αλλιώς. Άλλωστε η πολυφωνία είναι βασικό χαρακτηριστικό της "δημοκρατίας".
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως ειλικρινά με την οικονομική χρήση χαίρομαι, γελάω μέχρι δακρύων. Προς θεού όχι για τους ανέργους. Αλλά θα είναι ένα ωραίο ράπισμα για Νεοέλληνες και νεοΙσλανδούς. Θα σφίξουν οι κ... Τέρμα τα διακοποδάνεια, καταναλωτικά για να πάρω τζιπάρες ενώ παίρνω μινιάτικο 1000 ευρώ και άλλα τέτοια ωραία. Γιατί μέρος της κρίσης είναι και η καταναλωτική μας μανία,μια από τις στρεβλώσεις της αγοράς. Βλέπω την κρίση περισσότερο ως μια νέα βάση, να παράγουμε και να καταναλώνουμε μόνο ότι μας χρειάζεται. Και η (επίπλαστη) ευδαιμονία με μέτρο...
Έχει κανείς το τηλέφωνο της Ντόρας να την πάρω να μου συστήσει τον οδοντίατρο της;;
Σωστά όλα όσα λες κατ' αρχήν, αλλά σε ένα σημείο θα διαφωνήσω: ότι η Ντόρα "δεν έχει εμπλακεί σε σκάνδαλα". Να θυμίσω τη Siemens, το "εκπροθέσμως εξοφληθέν τιμολόγιο" του γραφείου της Ντόρας και τον συνεργάτη της που έγινε αποδιοπομπαίος τράγος για να σταματήσει εκεί η ιστορία... Και υπάρχει φυσικά και το θέμα του αδερφού της του Κυριάκου, επίσης με τη Siemens...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά περιέργως, τα ΜΜΕ δεν επέμειναν και πολύ στο συγκεκριμένο θέμα, ενώ επί 2 μήνες ασχολούνταν με "τα σκάνδαλα Ζαχόπουλου στο ΥΠΠΟ" (όπου δεν προέκυψε τελικά τίποτα πέραν της σεξουαλικής πλευράς), επί άλλους 2 μήνες με "σκάνδαλο Βουλγαράκη" (όπου γενικώς ομολογείται ότι ο Β. "δεν παρανόμησε αλλά τίθενται ζητήματα ηθικής τάξης"), και τώρα το τελευταίο δίμηνο με το "σκάνδαλο της μονής Βατοπεδίου" (όπου κανείς ακόμα δεν μας είπε πού έγκειται η παρανομία)...
Για να το κάνω πιο λιανά, φίλε Χασοδίκη, συμμερίζομαι κι εγώ το φόβο σου όταν βλέπω το μειδίαμα της Ντόρας... Αλλά αυτός ο φόβος αντιφάσκει με την (αναίτια κατά τη γνώμη μου) χαιρεκακία που βγάζει το προηγούμενο ποστ σου για το Ρουσόπουλο. Γιατί το δίπολο Γιωργάκη - Ντόρας είναι αυτό που ψήνουν οι Αμερικανοί για τη χώρα μας, εδώ και αρκετά χρόνια. Ο Καραμανλής τους χάλασε για λίγο το γλυκό, αλλά όπως φαίνεται όχι για πολύ. Θα συμβεί πράγματι αυτό που προλέγεις - αλλά απορώ που σε ενοχλεί μόνο το τελικό αποτέλεσμα, και όχι τα επιμέρους που οδηγούν σε αυτό.
Για την ακρίβεια της υπογραφής: ο παραπάνω ανώνυμος (5:09) είμαι ο γνωστός (και μη εξαιρετέος) Σπύρος, απλά ξέχασα να γράψω όνομα. :)
ΑπάντησηΔιαγραφή@Σπίθας
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβάμαι ότι και χωρίς την ευχή θα γίνει η δουλειά.
@Μερόπη
Έχει κι ένα δεύτερο ύφος, πιο σοβαρό, για τις επίσημες ανακοινώσεις σχετικά με το Σκοπιανό. Αλήθεια, τό 'χω παρατηρήσει :)
@Λύκος της Στέπας
Για την κατάρρευση του δικομματισμού, προσωπικά έχω κάποιες επιφυλάξεις, τουλάχιστον μέχρι να τη δούμε αποτυπωμένη στο εκλογικό αποτέλεσμα.
Για την καταναλωτική μας μανία δεν έχεις και άδικο, αλλά επίσης φοβάμαι πως δεν αρκεί η κρίση για να την διορθώσει. Το να δημιουργηθεί μια νοοτροπία υπερκατανάλωσης μάλλον χρειάζεται πολύ λιγότερο χρόνο απ' ό,τι το να ξεριζωθεί.
@Σπύρος
Η ακριβής διατύπωση του ποστ είναι "έχει κρατηθεί μακριά από τις λάσπες των σκανδάλων". Στο οποίο μπορείς να κάνεις διάφορες ερμηνείες, διασταλτικές, συσταλτικές, τελεολογικές κλπ., πάντως ΔΕΝ είναι το ίδιο με το "δεν έχει εμπλακεί σε σκάνδαλα". Θα μου επιτρέψεις να μην το αναλύσω περισσότερο...
Ως προς τα υπόλοιπα: να δεχτώ ότι οι Αμερικανοί προωθούν το δίδυμο Γιωργάκη-Ντόρας. Άντε να δεχτώ και το ότι "ο Καραμανλής τους χάλασε το γλυκό", αν και μου φαίνεται απίθανο να μην βρήκαν μια ευκαιρία να τον βγάλουν από τη μέση μέσα σε 12 χρόνια, και να περίμεναν το Βατοπέδιο.
Όμως: και για τον Σαμαρά κάποτε λεγόταν ότι είναι ο εκλεκτός των Αμερικανών, και την πορεία του την είδαμε. Και φταίνε οι Αμερικανοί αν στα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχει προκύψει ένα (αριθ. 1) στέλεχος που να μπορεί να πείσει την κοινωνία ότι κομίζει κάτι διαφορετικό, κάτι καλύτερο, κάτι πιο ελπιδοφόρο;
Τέλος, α) νομίζω ότι με αδικείς όταν λες ότι με ενοχλεί μόνο το τελικό αποτέλεσμα και όχι όσα οδηγούν σε αυτό. Εσύ που παρακολουθείς το μπλογκ τόσον καιρό, ειλικρινά αυτό έχεις καταλάβει; β) σχετικά με τον Ρουσόπουλο, δεν υπάρχει καμία χαιρεκακία, ούτε έχω τίποτα προσωπικό μαζί του. Δηλώνω σαφώς ότι μου είναι αντιπαθής, εξηγώ γιατί μου είναι αντιπαθής (οι λόγοι μου μπορεί να είναι ανεπαρκείς για οποιονδήποτε άλλον, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα), και σχολιάζω τη συμπεριφορά του απέναντι στο Κοινοβούλιο. Η οποία, για να έχουμε καλό ρώτημα, εσένα δεν σε ενόχλησε;
Ο Σπύρος είμαι, για κάποιον λόγο δε βγάζει το όνομα πάνω
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατ' αρχήν δεν είχα σκοπό να σε αδικήσω, κι αν το εξέλαβες έτσι, να το αναδιατυπώσω για να γίνω κατανοητός: όταν είπα ότι "απορώ που σε ενοχλεί μόνο το τελικό αποτέλεσμα, και όχι τα επιμέρους που οδηγούν σε αυτό" (ως τελικό αποτέλεσμα εννοώ την άνοδο της Ντόρας στην εξουσία), εννοούσα ακριβώς αυτό το "απορώ" και τίποτα παραπάνω: ότι δηλαδή μου προξενεί εντύπωση που βλέπω αυτή την αντίφαση, γιατί δε μου κολλάει με τη γενική σου λογική. Και συνέδεσα την απορία με τη διαφαινόμενη προσωπική αντιπάθεια για το Ρουσόπουλο, ως πιθανή εξήγηση της αντίφασης.
Τέλος πάντων, επί της ουσίας τώρα:
1. Πράγματι το "έχει κρατηθεί μακριά από τις λάσπες των σκανδάλων" δεν είναι το ίδιο με το "δεν έχει εμπλακεί σε σκάνδαλα" - η ταύτιση των δύο οφείλεται σε βιαστική δική μου ανάγνωση. Επομένως πράγματι δεν είπες ότι η Ντόρα είναι άσπιλη (ούτε άλλωστε ήταν η πρόθεσή μου να σου αποδώσω κάτι τέτοιο). Αλλά ο κυρίως προβληματισμός μου παραμένει, και έχει να κάνει με την προώθηση της Ντόρας από ξένα (και εγχώρια άλλωστε) κέντρα εξουσίας.
2. Επ' αυτού λες, κατ' αρχήν ότι και ο Σαμαράς κάποτε θεωρήθηκε εκλεκτός των Αμερικανών, αλλά πήγε άπατος. Δε διαφωνώ, αλλά κατ' αρχήν εδώ υπάρχει η εξήγηση ότι έπαψε να είναι εκλεκτός μόλις έγινε εκφραστής εθνικιστικών θέσεων. Και επιπλέον, δεν εννοώ ότι οποιοσδήποτε κατά καιρούς εκλεκτός των Αμερικανών θα κυβερνήσει αυτή τη χώρα σώνει και καλά. Εννοώ όμως, ότι υπάρχει ισχυρή παρέμβασή τους στην πολιτική μας ζωή, η οποία έχει διευκολυνθεί πολύ σε σχέση με το παρελθόν, χάρη (μεταξύ άλλων) στην αυξημένη ισχύ των ΜΜΕ που μπορούν να ελέγξουν.
3. Διαφωνώ ριζικά με την άποψη ότι τα κόμματα εξουσίας δεν έχουν στελέχη που να μπορούν να πείσουν την κοινωνία ότι κομίζουν κάτι διαφορετικό και ελπιδοφόρο. Τέτοια στελέχη υπάρχουν, αλλά τα ΜΜΕ σπανίως τους εμφανίζουν, και αν τους εμφανίζουν ποτέ δεν τους προβάλλουν ως "ηγέτες", π.χ. κατά τον τρόπο που είχε προβληθεί ο Γιωργάκης από το MEGA όταν πήρε το "δαχτυλίδι" το 2004. Για να δώσω μερικά αναπάντεχα παραδείγματα, θα έλεγα προχείρως τα ονόματα Αλέκος Παπαδόπουλος, Σταύρος Μπένος, Παντελής Οικονόμου.
4. Ως προς τον Ρουσόπουλο: αντίθετα με σένα, ως δημοσιογράφος τουλάχιστον μου άρεσε (γούστα είναι αυτά, σύμφωνοι). Ομολογώ ότι δεν είδα την ομιλία του στη Βουλή, οπότε λίγα μπορώ να πω γι' αυτήν, και βασισμένα στα σχόλια που διάβασα. Ένα σίγουρο είναι ότι η αποχώρησή του μετά την ομιλία του συνιστά αντιδημοκρατική και αλαζονική συμπεριφορά (εξηγούμενη ίσως, αλλά όχι δικαιολογούμενη, από το ψυχικό ζόρι που του είχε σωρεύσει ο πόλεμος τόσων εβδομάδων). Αλλά στα διάφορα επικριτικά σχόλια διέκρινα αρκετή δόση κακεντρέχειας, και ιδίως την έκπληξη των σχολιαστών που ανέμεναν ότι ο Ρ. θα έμπαινε στο καλούπι που του έφτιαξαν και θα έπαιρνε το απολογητικό ύφος του ενόχου. Κατά τη γνώμη μου, καλώς δεν το έπραξε, δεδομένου ότι ακόμα δεν έχει στοιχειοθετηθεί καμία παράνομη πράξη, και πάντως, ακόμα και οι παραιτηθέντες εισαγγελείς μίλησαν για ενδεχόμενες ευθύνες ΥΦυπουργών - πράγμα που επίσης πέρασε στα ψιλά. Δε λέω ότι ο Ρουσόπουλος είναι αθώος - ας ψάξει η Δικαιοσύνη και ας βρει (την άποψή μου για το θέμα Βατοπεδίου την έχω πει αναλυτικότερα σε προηγούμενο σχόλιο), αλλά και για το Ζαχόπουλο τόσος ντόρος έγινε και δεν υπήρχε τίποτα. Κατά του Ρουσόπουλου διέκρινα επίσης τη χολή παλαιοδεξιών όπως ο Τράγκας και "φιλελευθέρων" όπως ο Κύρτσος, που προφανώς ενοχλούνταν που ένας ξενόφερτος στο κόμμα τους είχε τόση εξουσία, και έφτασαν στο σημείο να θεωρήσουν αλαζονεία το ότι "το Μαξίμου δεν έκανε κάτι για να προστατεύσει τον Κεφαλογιάννη" από τη δίκαιη καταδίκη του ως προστάτη εμπόρων ναρκωτικών (το λέει ο Κύρτσος στο λινκ που έδωσα). Όταν βλέπεις να βυσσοδομούν τέτοιοι άνθρωποι εναντίον κάποιου, και για τέτοιους λόγους, κρατάς -τουλάχιστον- μια επιφύλαξη.
Θα ήθελα επιτέλους - χρόνια έχω αυτόν τον καημό - κάποιος να κάνει τον κόπο να μου εξηγήσει (μια και ομολογώ ότι σε αυτό το ζήτημα με θεωρώ άνθρωπο χαμηλής νοημοσύνης) ΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ οι Αμερικανοί επιλέγουν και προωθούν πολιτικούς ηγέτες στην Ελλάδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρηματοδοτώντας τους μυστικά με εκατομμύρια δολάρια προεκλογικά;
Εξαγοράζοντας, πάλι μυστικά, με εκατομμύρια δολάρια τη σιωπή των αντιπάλων τους ούτως ώστε να προωθήσουν τους 'δικούς τους'; (Εδώ άρχισα να ξεφεύγω νομίζω αλλά δε βαριέστε.)
Δωροδοκώντας - μυστικά πάντα - δεκάδες, εκατοντάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες (στην περίπτωση του Γιωργάκη το 2004) κομματικά μέλη και στελέχη προκειμένου να εκλέξουν αρχηγό ενός κόμματος τον υποψήφιο της επιλογής τους;
Δωροδοκώντας μυστικά πρωθυπουργούς, υπουργούς και βουλευτές ούτως ώστε να προωθούν πολιτικές και πολιτικούς της επιλογής τους;
Ας μου εξηγήσει κάποιος παρακαλώ θερμά!
@ Γεράσιμο (από Σπύρο):
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Η πιο παραδοσιακή, αλλά όχι η μόνη, μέθοδος είναι αυτή που λες: "Δωροδοκώντας μυστικά πρωθυπουργούς, υπουργούς και βουλευτές ούτως ώστε να προωθούν πολιτικές και πολιτικούς της επιλογής τους". Για τους πρωθυπουργούς βέβαια δε νομίζω να ισχύει, γιατί το ζητούμενο είναι να βγει κάποιος που έτσι κι αλλιώς είναι "αρεστός". Αλλά για βουλευτές, ισχύει κατά κόρον.
Για να ξεκινήσουμε από ένα παλιό παράδειγμα, είναι πασίγνωστο ότι π.χ. η αποστασία του 1965 κατά του Γ. Παπανδρέου δεν έγινε από μόνη της, ούτε επειδή οι αποστάτες είχαν ρητορική πειθώ: υπάρχουν μαρτυρίες για τα ποσά που διακινήθηκαν τότε, και δεν ήταν μικρά, ούτε μπορούσαν εύκολα να διατεθούν από ελληνικά ταμεία.
2. Δεύτερος τρόπος είναι η υπονόμευση μη αρεστών κυβερνήσεων με τη δημιουργία χάους στη χώρα, όπως π.χ. έκανε η CIA σε διάφορες χώρες της Λατινικής Αμερικής, βλ. Operation Northwoods κλπ. Φυσικά, αυτά ήταν για πιο "μπρουτάλ" περιοχές, εποχές και καταστάσεις, αλλά ας μην είμαστε ανυποψίαστοι και για όσα συμβαίνουν κατά καιρούς σε μας. Γενικότερα ως προς τις δραστηριότητες της CIA για την επιβολή ή ανατροπή κυβερνήσεων ανά τον κόσμο χρήσιμη είναι και αυτή η παραπομπή...
3. (...) ένα κομμάτι της οποίας μάλιστα μας φέρνει στην τρίτη, και πλέον επίκαιρη μέθοδο επιρροής στην εποχή μας, την επιρροή δια των ΜΜΕ. Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι το πρώτο "τηλεοπτικό πραξικόπημα" στην ιστορία, που επιχειρήθηκε το 2002 από τη CIA εναντίον του Τσάβεζ στη Βενεζουέλα. Κρίσιμο εργαλείο για το πραξικόπημα αυτό, που απέτυχε μάλλον στο τσακ, ήταν η χρήση των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών εναντίον του Τσάβεζ, με τη μετάδοση παραπλανητικών πληροφοριών. Είχε δείξει ένα εξαιρετικό σχετικό ρεπορτάζ ο Κούλογλου, αλλά αν δεν το είχες δει ρίξε μια ματιά εδώ για τα βασικά.
Τα ιδιωτικά ΜΜΕ, που θεωρούμε πλέον κάτι δεδομένο, είναι δούρειος ίππος για τη δημοκρατία μας και γι' αυτό ορθώς το Σύνταγμα του 1975 τα ήθελε "υπό δημόσιο έλεγχο". Η ψευδαίσθηση της ελευθερίας που δίνει η ιδιωτική τηλεόραση καλύπτει το γεγονός, ότι με αυτήν διαταράσσεται η ισορροπία δυνάμεων μεταξύ της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης και των ποικίλων συμφερόντων (ιδιωτικών, αλλοδαπών ή άλλων) που επιθυμούν να την επηρεάσουν / πολεμήσουν. Π.χ. είμαστε όλοι σίγουροι ποιοι είναι οι μέτοχοι των ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών; Και αν τους ξέρουμε ως πρόσωπα, ξέρουμε και με τίνος χρήματα έφτιαξαν τα κανάλια τους; Ή, για να περάσουμε στις εφημερίδες, ξέρει κανείς πώς "βγαίνουν" τα τόσα free press που κυκλοφορούν, όπως π.χ. το CityPress του Κύρτσου, που ένα φεγγάρι (εκλογικό φεγγάρι μάλιστα) το μοίραζε και στις γωνίες με έξτρα ανθρώπους;
Συνεπώς, για να απαντήσω και ευθέως την ερώτησή σου, πράγματι κανείς δε μπορεί να δωροδοκήσει μυστικά χιλιάδες μέλη ενός κόμματος ή χιλιάδες ψηφοφόρους - αλλά δεν χρειάζεται να το κάνει: με ένα καλό χρηματικό ποσό μπορεί να αγοράσει ένα σταθμό και να εκπέμπει τα κατάλληλα μηνύματα για να τους κατευθύνει.
4. Ένας τελευταίος τρόπος επέμβασης μιας ξένης δύναμης όπως οι ΗΠΑ στα εσωτερικά μιας χώρας, είναι η διαχείριση των πληροφοριών: το κατά πόσον θα βγουν ή δε θα βγουν προς τα έξω κάποια μυστικά που γνωρίζουν οι υπηρεσίες τους, μπορεί να επηρεάσει καθοριστικά τις πολιτικές εξελίξεις: π.χ. η ροή πληροφοριών για τη Siemens υπήρξε εξαιρετικά στοχευμένη, τουλάχιστον ως προς το ΠΑΣΟΚ.
5. Τέλος σημειώνω ότι το ζητούμενο της παρέμβασης δεν είναι πάντα η επιβολή προσώπων, αλλά η επιβολή συγκεκριμένων πολιτικών και ιδεολογιών. Για να δώσω ένα τελευταίο παράδειγμα, έχει πολύ ενδιαφέρον να διαβάσει κανείς τη ροή της αμερικανικής χρηματοδότησης προς (άγνωστα ακόμα) πρόσωπα στην Κύπρο, προκειμένου να προαχθεί η "συμφιλίωση και αλληλοκατανόηση", ακριβώς την περίοδο που κρινόταν το σχέδιο Ανάν. Ενα ενδεικτικό δημοσίευμα είναι αυτό, αλλά μπορείς να βρεις και πολλά άλλα στο ίντερνετ αν ψάξεις, π.χ. την ιστοσελίδα του καθηγητή Π. Ήφαιστου, που έχει συλλέξει τα σχετικά δημοσιεύματα. Όπως αποκάλυψε ο Μιχάλης Ιγνατίου στην Ημερησία, μέσω της USAID διατέθηκαν περισσότερα από εκείνη την περίοδο (2004) περισσότερα από 60 εκ. δολλάρια στην Κύπρο, ο δε πρώην πρέσβης των ΗΠΑ Τομ Μίλλερ παραδέχθηκε ότι χωρίς τα συγκεκριμένα "δικοινοτικά προγράμματα" το Όχι θα είχε φτάσει το 90% στην Κύπρο...
Ελπίζω αυτά να φτάνουν ως μια πρώτη τεκμηρίωση. Ας μην είμαστε ανυποψίαστοι - ο τόπος μας έχει μακρά και πονεμένη ιστορία ξενοκρατίας. Αν δεν κάνω λάθος, το σύνολο των Ελλήνων πολιτικών που έγιναν αρχηγοί στα δύο μεγάλα κόμματα (ή το επιδιώκουν με αξιώσεις), έχουν κάνει προηγουμένως και μια αθόρυβη επίσκεψη στις ΗΠΑ. Αυτό λέει πολλά. Και το γεγονός ότι κάποια αμερικανικά και βρετανικά αρχεία για την Ελλάδα του '60 δεν έχουν ανοίξει ακόμη, κάτι λέει επίσης. Πολύ φοβάμαι ότι το συμβαίνει πίσω από τις πλάτες μας σε κάθε εποχή, το μαθαίνουμε όταν πια δεν έχει σημασία.
@Σπύρος
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σου πω ότι η επαναδιατύπωση με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα, θα σου πω ψέματα... Θεωρώ ότι η "γενική μου λογική" είναι να ψάχνω τις ρίζες των προβλημάτων πίσω από τα πρόσωπα, και ότι οι προσωπικές συμπεριφορές μού δίνουν συνήθως αφορμές για αυτήν ακριβώς την έρευνα και όχι για επιθέσεις ad hominem. Μπορεί να κάνω και λάθος, τι να πω. Πάντως τη σύνδεση μεταξύ ανόδου Ντόρας και παραίτησης Ρουσόπουλου δεν την πιάνω, ειλικρινά.
Επί της ουσίας, στα (1) και (2) συμφωνώ σε γενικές γραμμές, στο (3) συμφωνώ επί της αρχής, αλλά με επιφυλάξεις: Να δώσω κι εγώ δύο αντιπαραδείγματα, ένα ο Βενιζέλος, που ξεκίνησε σαν υποψήφιος αρχηγός με σαφές πλεονέκτημα και αν το έχασε δεν νομίζω ότι του φταίνε οι Αμερικανοί ούτε τα ΜΜΕ που δεν τον στήριξαν αρκετά (ίσως μάλιστα τον παραστήριξαν). Δύο ο Σιούφας, που ήταν ο πιο δραστήριος και νομίζω ο πιο αποδοτικός υπουργός της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή, αλλά στη συνέχεια επέλεξε μια τιμητική αποστρατεία στο προεδρείο της Βουλής, ενώ θα μπορούσε να αποτελέσει έναν καλό υποψήφιο αρχηγό. Θέλω να πω ότι, ναι μεν υπάρχει έξωθεν επιρροή ή απόπειρα επιρροής, αλλά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες και βέβαια η ατομική ευθύνη του κάθε πολιτικού για τις επιλογές του.
Όσο για το (4), να ξαναπώ ότι κι εμένα ο Ρουσόπουλος σαν δημοσιογράφος μου ήταν αρκετά συμπαθής, τον αντιπάθησα όχι όταν ενεπλάκη στην πολιτική (αν και με ξένισε), αλλά όταν υιοθέτησε συμπεριφορές αταίριαστες με το δημοσιογραφικό του προφίλ. Αυτό έγραψα και στο ποστ, τίποτα περισσότερο, και αυτός ο αυτοτελής λόγος προσωπικής μου τοποθέτησης δεν θα ήθελα να συσχετίζεται καθ' οιονδήποτε τρόπο με τα κίνητρα του Κύρτσου, του Τράγκα ή οποιουδήποτε άλλου.
@ Σπύρος
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Δεν είμαστε στο 1965.
2. Ούτε στη Λατινική Αμερική ζούμε, αλλά ούτε και στην Ελλάδα του 1967.
3. Δε ζούμε ούτε στη Βενεζουέλα. Βέβαια, φυσικά και δεν ξέρουμε με τι είδους χρήματα φτιάχνονται τηλεοπτικοί σταθμοί και εφημερίδες στην Ελλάδα αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί νομίζω για να αποδείξει τίποτα.
4. Δεν αντιλαμβάνομαι πως μπορεί οι Αμερικανοί να επηρέασαν την ροή των πληροφοριών στην υπόθεση Ζίμενς: ακόμη κι αν πρόκειται για ένα παζλ, λείπουν πολλά κομμάτια.
5. Δεν μιλούσα για την Κύπρο αλλά για την Ελλάδα.
Φοβάμαι εν τέλει ότι όλες οι ιστορίες περί ξένων δάκτυλων δεν χρησιμεύουν πλέον παρά ως ένα αποτελεσματικό, για τη συνείδησή μας, μέσο απόκρυψης και αποφυγής των δικών μας ευθυνών για όσα μας πάνε στραβά σ' αυτό τον τόπο.
Συμφωνώ με τον Γεράσιμο. Η θεωρία ότι οι Αμερικανοί προωθούν με κάθε μέσον την Ντόρα και τον Γιωργάκη και υπονομεύουν τον Κωστάκη που τους χαλάει τη μανέστρα (άποψη που έχω ακούσει να υποστηρίζουν ένθερμα [πρώην;] αριστεριστές σαν τον Δελαστίκ, ανδρεϊκοί ή/και βενιζελικοί του ΠΑΣΟΚ και εκπρόσωποι ποικίλων τάσεων της ΝΔ, αλλά και σοβαρότατοι άνθρωποι που τους εκτιμώ ιδιαιτέρως), μου φαινόταν πάντοτε σκαλοπάτι για συνωμοσιολογικές ευκολίες. Η ορθότητα της θεωρίας προϋποθέτει τις εξής παραδοχές:
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Ότι ο Καραμανλής junior έχει την πολιτική βούληση και το πολιτικό ειδικό βάρος (no pun intended) να αντισταθεί πραγματικά στους Αμερικανούς. Έχω πολλές φορές πει ότι δεν τον έχω ικανό ούτε για το πρώτο ούτε για το δεύτερο. Μην συγχέουμε αναγκαστικές (για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους) συγκυριακές επιλογές, όπως η ενεργειακή συμμαχία με τη Ρωσία, ή το σχέδιο Ανάν, με μακροπρόθεσμη πολιτική στρατηγική.
2) Ότι οι σχεδιάζοντες την αμερικανική πολιτική στην περιοχή έχουν ανησυχήσει τόσο πολύ από την πολιτική Καραμανλή που μεθοδεύουν την ανατροπή του. Οι μέσοι Αμερικανοί διπλωμάτες ανήκουν σε δύο βασικές κατηγορίες: στους παλαιάς κοπής διπλωμάτες, που προωθούν την πολιτική του Στέητ Ντηπάρτμεντ αλλά κατανοούν τις πολιτικές συνθήκες της χώρας στην οποία βρίσκονται και τις δεσμεύσεις του πολιτικού κόστους για έναν Έλληνα πολιτικό, και στους διπλωμάτες της οκταετίας Μπους, που αδιαφορούν παντελώς για τις τοπικές συνθήκες και απαιτούν τη συμμόρφωση των ιθαγενών με τις επιταγές της αμερικανικής πολιτικής, ανεξαρτήτως του ποιος είναι ο συνομιλητής τους. Ούτε οι μεν, ούτε οι δε έχουν κανέναν λόγο να συμπαθούν ή να αντιπαθούν συγκεκριμένους ντόπιους πολιτικούς, οι πρώτοι γιατί καταλαβαίνουν, οι δεύτεροι γιατί δεν νοιάζονται. Και, σε τελική ανάλυση, η Ελλάδα αποτελεί τόσο χαμηλής προτεραιότητας χώρα για τον σχεδιασμό της αμερικανικής πολιτικής (σε αντίθεση, π.χ. με εποχές Ψυχρού Πολέμου), που αμφιβάλλω πραγματικά κατά πόσο ασχολείται με τα ελλαδικά πράγματα οποιοσδήποτε Αμερικανός πέραν της πρεσβείας και (πολύ) χαμηλόβαθμων αξιωματούχων.
Θεωρώ λοιπόν ότι οι Αμερικανοί δεν έχουν ούτε κίνητρο, ούτε ενδιαφέρον, ούτε τους απαιτούμενους ανθρώπινους πόρους για να οργανώσουν συντεταγμένη προσπάθειας υπονόμευσης ή προώθησης οποιουδήποτε Έλληνα πολιτικού. Το ότι πολιτικοί που δεν βρίσκονται στην εξουσία, όπως η Ντόρα και ο Γιωργάκης, πασχίζουν να καλλιεργήσουν τις στενότερες δυνατές προσωπικές σχέσεις με άτομα της αμερικανικής διοίκησης είναι λογικό και κατανοητό. Το ότι ο μέσος Αμερικανός διπλωμάτης προτιμά να έχει συνομιλητή την Ντόρα ή τον Γιωργάκη απ' ότι τον Κωστάκη είναι πιθανό. Αλλά όλα αυτά πολύ μικρή επίπτωση νομίζω πως έχουν στις πολιτικές εξελίξεις.
@ Π2:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά τη γνώμη μου υποτιμάς το θέμα. Η σύμπραξη με τη Ρωσία, κατ' αρχήν δεν είναι ευκαιριακή - ευκαιριακή μπορεί να χαρακτηριστεί π.χ. η αγορά ρωσικών τεθωρακισμένων, αλλά εκ των πραγμάτων δεν είναι ευκαιριακή η συμφωνία κατασκευής δύο αγωγών μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου, δηλαδή δύο projects που θα (συμ)προσδιορίσουν τη ροή των υδρογονανθράκων στην περιοχή (και κατ' επέκταση στον κόσμο) για τις επόμενες δεκαετίες.
Επιπλέον, το κυρίως πρόβλημα στη σύμπραξη της Ελλάδας με τη Ρωσία είναι ότι αυτή αντιβαίνει στη θεμελιώδη λογική, βάσει της οποίας εδώ και 180 χρόνια οι δυτικές δυνάμεις και ειδικά η εκάστοτε θαλασσοκράτειρα υπερδύναμη (αρχικά Αγγλία, τώρα ΗΠΑ) υποστήριξαν την ανεξαρτησία και υπόσταση του ελληνικού κράτους: αποτροπή της εξόδου της Ρωσίας στη Μεσόγειο. Αυτό το θεμελιώδες έρχεται και το ανατρέπει τώρα ο Καραμανλής με τις συγκεκριμένες κινήσεις.
Επομένως νομίζω ότι οι Αμερικανοί έχουν κίνητρο να ξεφορτωθούν τον Καραμανλή, και μάλιστα μεγάλο. Το πώς το αντιλαμβάνονται και το διεκπεραιώνουν αυτό οι εκάστοτε πρέσβεις τους εξαρτάται όπως είπες και από τα χαρακτηριστικά του καθενός, αλλά αδιάφορο δεν τους είναι.
Επίσης δεν καταλαβαίνω, εν όψει των ανωτέρω, γιατί αμφισβητείς την πολιτική βούληση του Κ. να αντισταθεί σε αμερικανικές πιέσεις: ο χειρισμός του Σχεδίου Ανάν και το βέτο για τα Σκόπια στο Βουκουρέστι θα μπορούσαν (αν και δεν το νομίζω τελικά) να είναι κινήσεις πολιτικής σκοπιμότητας, αλλά η υπογραφή των αγωγών (ειδικά του South Stream, κατά του οποίου οι ΗΠΑ είχαν προειδοποιήσει σε όλους τους τόνους) είναι ό,τι πιο βαρύ έχει αποτολμήσει έλληνας πρωθυπουργός έναντι των ΗΠΑ μεταπολεμικά, συγκρινόμενο ίσως μόνο με την αποστολή της μεραρχίας στην Κύπρο από τον Γ. Παπανδρέου το 1964, άντε και το χειρισμό της κρίσης του Σισμίκ από τον Ανδρέα το 1987.
Για να μην παρεξηγηθώ: δεν εννοώ ότι ο Καραμανλής είναι απαραιτήτως μάγκας, ή μεγάλος ηγέτης, επειδή έκανε αυτές τις κινήσεις. Πολύ φοβάμαι ότι είναι ένας άνθρωπος έξυπνος μεν, αλλά δεν έχει "ψηθεί" στα δύσκολα, ούτε στη ζωή του ούτε στην πολιτική, και δε φαίνεται να έχει ούτε σοβαρές οργανωτικές ικανότητες ούτε τους κατάλληλους ανθρώπους γύρω του. Όλα αυτά είναι πράγματα πρώτης ανάγκης για κάθε κυβέρνηση, πόσο μάλλον για κάποια που κάνει ριψοκίνδυνες επιλογές. Το μέλλον θα δείξει αν με τις επιλογές του απλώσαμε τα πόδια μας πέρα από το πάπλωμά μας. Αν τα απλώσαμε και υποστούμε το κόστος, οι εθνικώς ανεξάρτητες προθέσεις του Καραμανλή δεν θα τον ξεπλύνουν.
Κοντολογής: θα συζητούσα ευχαρίστως την ένσταση ότι ο Κ. δεν έχει τα φόντα για να κάνει τέτοιες κόντρες με τις ΗΠΑ ("πού πα ρε Καραμήτρο") και συνεπώς λειτουργεί ανεύθυνα, αλλά δε βλέπω κανέναν να την προβάλλει. Αντιθέτως βλέπω πολλούς να αμφισβητούν ότι η εξωτερική πολιτική του Κ. ενοχλεί τις ΗΠΑ, πράγμα που εμένα τουλάχιστον μου φαίνεται προφανές.
@ Γεράσιμο:
Πράγματι δε ζούμε στο 1965, ούτε στο 1967, ούτε στη Λατινική Αμερική - αλλά γι' αυτόν ακριβώς το λόγο έχουμε πλέον μαρτυρίες για εκείνες τις περιστάσεις. Όπως ακριβώς σε 40 χρόνια θα προκύψουν μαρτυρίες για τις δικές μας, σημερινές, περιστάσεις. Αν μου προσάπτεις ότι δεν έχω απτές αποδείξεις περί παρέμβασης των ΗΠΑ στα πολιτικά πράγματ της Ελλάδας σήμερα, να το δεχτώ αμέσως. Αλλά ρώτησες΄"πώς το κάνουν" και σου απάντησα, δείχνοντας διάφορους τρόπους - με παραδείγματα. Και ειδικά τα παραδείγματα της Βενεζουέλας και της Κύπρου θα έπρεπε κάτι να μας πουν για το πώς παίζεται σήμερα το παιχνίδι. Φυσικά η Ελλάδα δεν είναι ούτε Βενεζουέλα ούτε Κύπρος - αλλά σε τι ακριβώς διαφέρει, από τα κρίσιμα που που μας ενδιαφέρουν εδώ; Και εκεί και εδώ υπάρχει κοινοβουλευτική μαζική δημοκρατία, με ΜΜΕ και ΜΚΟ που μπορούν να αποτελέσουν άριστο δοχείο εξωτερικών χρηματοδοτήσεων και να υπονομεύσουν την πολιτική θέση της δημοκρατικά νομιμοποιημένης κυβέρνησης.
@ αμφότερους: καταλαβαίνω πολύ καλά τη δυσπιστία, ίσως και απέχθεια, μορφωμένων και σκεπτόμενων ανθρώπων απέναντι σε "θεωρίες συνομωσίας", και σίγουρα δεν τις προτείνω ως μέσο απόσεισης των δικών μας ευθυνών για τα συμβαίνοντα στον τόπο μας. Μόνο που, εκτός από τις θεωρίες συνομωσίας, μερικές φορές υπάρχουν πράγματι και συνομωσίες. Η ιστορία αυτού του τόπου το τεκμηριώνει, και μέρος της υπαρκτής ευθύνης μας για τα συμβαίνοντα σε αυτόν τον τόπο είναι να το ξέρουμε, για να το περιλαμβάνουμε στις κρίσεις μας.
Σπύρο, δεν θέλω να πείσω κανέναν για τη θέση μου, αλλά νομίζω πως υποτιμάς κάπως τη βαρύνουσα σημασία της συγκυρίας, υπερερμηνεύοντας επιλογές που μου φαίνονται αυτονόητες. Έχουμε αφενός μία χώρα με σοβαρό οικονομικό και ενεργειακό πρόβλημα η οποία πασχίζει να βελτιώσει την οικονομική και στρατηγική της θέση στην περιοχή, και αφετέρου μία υπερδύναμη που έχει απολέσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την τελευταία πενταετία τη δυνατότητα να επιβάλλει τη θέλησή της στην Ευρώπη. Στο Βουκουρέστι δεν υπήρξε μόνο το ελληνικό βέτο για τη FYROM, υπήρξε και το πολύ ηχηρότερο χαστούκι της μη εισόδου στο ΝΑΤΟ των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών. Δεν χρειάζεται ένας πρωθυπουργός να είναι Μπολιβάρ για να δει ότι τον παίρνει να εφαρμόσει μία πιο ανεξάρτητη πολιτική σε ορισμένους τομείς, υπό το βάρος των πιεστικών προβλημάτων και χωρίς τον φόβο της αμερικανικής δαμοκλείου σπάθης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά βγαίνουμε εκτός θέματος εκμεταλλευόμενοι τον φόρτο εργασίας του οικοδεσπότη, φοβάμαι. :-)
@ Σπύρος
ΑπάντησηΔιαγραφή...εκτός από τις θεωρίες συνομωσίας, μερικές φορές υπάρχουν πράγματι και συνομωσίες. Η ιστορία αυτού του τόπου το τεκμηριώνει, και μέρος της υπαρκτής ευθύνης μας για τα συμβαίνοντα σε αυτόν τον τόπο είναι να το ξέρουμε, για να το περιλαμβάνουμε στις κρίσεις μας.
Με αυτό απλώς διαφωνώ. Δηλαδή δε ζητώ πλέον αποδείξεις, απλώς το βρίσκω λάθος. Διαφέρουμε στον τρόπο σκέψης μας και δε νομίζω ότι μπορούμε να κάνουμε κάτι γι' αυτό. Πάντως, σ' ευχαριστώ ειλικρινά για τον κόπο στον οποίο μπήκες, με εμφανή την καλή σου πρόθεση να μου εξηγήσεις τα - κατ' εμέ - ανεξήγητα.
Ζητώ συγνώμη και από τον οικοδεσπότη για τον εκτροχιασμό της συζήτησης.
Μπα, κάντε δουλειά σας :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ περιορίζομαι να απολαμβάνω τα εκατέρωθεν επιχειρήματα και κυρίως το ύφος και το επίπεδο της συζήτησης!
Αγαπητέ μου Χασοδίκα, πιστεύω ότι αυτό το χαμογελάκι πάντα το είχε η συνονόματη. Ήταν ένα από τα βασικά μαθήματα στα politics που διδάχθηκε από τον αειθαλή μπαμπά. Δε νομίζω ότι είναι μόνο γονιδιακό το θέμα. Πάντως, εγώ χαίρομαι γιατί πιο ξύπνια τη βρίσκω και από τον τωρινό και από τους δελφίνους και ίσως ήρθε για την Ελλάδα η ώρα της γυναίκας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ μου χασοδίκη βλέποντας και ξαναβλέποντας το χαμόγελο της κυρίας ένα εχω να πω.Αυτό δεν είναι το χαμόγελο της Τζοκόντα, αλλά της ανακόντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα χαιρετίσματά μου.
Δώρα μου, πόσο ξύπνια είναι η συνονόματή σου δεν ξέρω. Αυτό που με ανησυχεί είναι ότι δεν θυμάμαι να την έχω ακούσει να διατυπώνει σαφείς πολιτικές προτάσεις, αν εξαιρέσουμε κάτι γενικόλογα κοινής αποδοχής σαν αυτά που καταγράφονται στο ποστ. Επίσης με ανησυχεί η "ώρα της γυναίκας" αν μείνουμε στην επιφάνεια (ότι είναι γυναίκα) και αγνοήσουμε το περιεχόμενο -ή την τυχόν έλλειψή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάξο, η ατάκα σου τσακίζει κόκαλα :)
από παλιά γελοιογραφία με απρόσωπες φιγούρες (βάζω σημερινά ονόματα):
ΑπάντησηΔιαγραφή-πωπω χωρίς τη μάσκα δε σε γνωρίζω, Ντόρα
-Εεεε, ο Γιώργος είμαι, Αλέξη
-Δεν είμαι ο Αλέξης
Xasodiki
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε αφορμή το χαμογελαστό σου ποστ(!) απολαύσαμε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση και παράθεση απόψεων, πράγματι.
Δεν απομένει να προσθέσω ή να αφαιρέσσω, κάτι σημαντικό.
"Αφήνω για καλό Σ/Κ
μόνο αυτό, εδώ.
Ο κόσμος, όλος γύρω μας
μ' εμάς χαζολογάει,
χτενίζεται η Ντόρα μας
και μας...χαμογελάει(;)
Με χαμόγελο ή όχι,
δεν ξέρω να σκεφτώ.
Κι'έτσι...
εγώ προτίμησα
το ερωτηματικό!"
(σπίθας)
Εμπνεόμενος από την
ΑπάντησηΔιαγραφήχασοδίκειο ατμόσφαιρα
με στιχάκια απαντώ,
Να ποστάρω φεύγω σφαίρα
ή μια βόλτα να σκεφτώ,
με Τζοκόντειο αέρα.